Άννα Παναγιωταρέα

Μήπως περισσεύουν οι αλήθειες που στο συναπάντημά τους μας βγάζουν γλώσσα, όπως η κοντή μας μνήμη; Συντρέχει απρόσμενη καταστροφή, και ακολουθούν πελώρια «γιατί», συνοδευόμενα από κύματα λαϊκής αγανάκτησης και οδύνης; Στην τραγωδία της Ηλείας με τις πυρκαγιές «έφταιγε ο στρατηγός άνεμος» και αναφωνήσαμε σύμπαντες: «Ποτέ πια!». Ακολούθησε η τραγωδία στο Μάτι -«έφταιγε ο αέρας που θα έπεφτε την επομένη, να δούμε τις καταστροφές»- και επαναλάβαμε: «Ποτέ πια!». Ηρθε η τραγωδία στα Τέμπη -«έφταιγε το ξυλόλιο»- και το «Ποτέ πια» έγινε σύνθημα.

Ενας θεός ξέρει πότε το «Ποτέ πια!» θα ξανακτυπήσει την πόρτα μας όταν δεν αποφασίζουμε ότι αυτό το κράτος που δομήθηκε, διακόσια χρόνια, επί κομματικών θέσφατων, επί «άριστων» δημοσίων υπαλλήλων, επί μηδέποτε εργασθέντων συνδικαλιστών, επί πληθώρας υπευθυνοανεύθυνων «διευθυντών» και των παντοιοτρόπως, ευλόγως, «συναλλασσομένων» μετά του Δημοσίου παραμένει απροσμάχητον!

Καμωνόμαστε ότι εσχάτως πληροφορηθήκαμε τις «παράγκες» στην Ανώτατη Εκπαίδευση; Ισως από την κρεμασμένη ταμπέλα στον λαιμό του πρύτανη, το χαστούκι στην εργαζόμενη στο καφενείο της Σχολής, από το σπασμένο κεφάλι του φοιτητή με πυροσβεστήρα, ενώ μας ξάφνιασαν φοιτητές του ΑΠΘ που μαζί με «συλλογικότητες» και εκδότες άγνωστους «μπούκαραν» στην έκθεση βιβλίου για να μην ακουστεί -lingua greca- το ποιητικό έργο Ισραηλινού ποιητή. Αυτό το «Ποτέ πια!» είχε ειπωθεί τον Μάιο του 1933, στο Βερολίνο, με την καύση βιβλίων...

Θα έχετε ακούσει ίσως ότι από τη δεκαετία του ’80 ο πρύτανης του ΕΜΠ δεν διέσχιζε την αυλή του Μετσόβιου μη βγουν από το υπόγειο «στέκι» τους αναρχικοί και τον γιαουρτώσουν. Αραγε λειτουργεί ακόμη ο σταθμός τους -Ιντερνετ πληρωμένο από τη Σχολή- που παραδοσιακά περνούσε από γενιά σε γενιά αναρχικών; Θυμάστε ότι υπήρχαν -και συνεχίζουν- καταλήψεις κτιρίων, κατά προτίμηση νεοκλασικών και διατηρητέων, από «φοιτητές», «συλλογικότητες» και λοιπούς «επαναστάτες της εύφορης κοιλάδας» των γονιών τους.

Τόσες «καθάρισε» ο Χρυσοχοΐδης και σ’ άλλες τόσες είδαμε στειλιάρια, κοτρόνες, βαριοπούλες, μπουκάλια -προς κατασκευή μολότοφ-, αντιασφυξιογόνες μάσκες και συμπαρομαρτούντα πολεμοφόδια για τον πετροπόλεμο «γνωστών-αγνώστων και αστυνόμων».

Διαβάζετε ενίοτε και για «κτίστες» που έκτιζαν-κτίζουν εισόδους γραφείων πρυτάνεων και καθηγητών -που δεν τους «πάνε»-, που «σχολάζουν» μαθήματα εκδιώκοντας από το αμφιθέατρο διδάσκοντες και διδασκομένους για τις ανάγκες της ιδεολογικής «ζύμωσης», μη επιτρέποντας ενίοτε στη Σύγκλητο να συνεδριάσει όταν διαφωνούν με τα προς συζήτηση θέματα. Οθεν η Σύγκλητος μετακομίζει/μετακόμιζε από κτιρίου εις κτίριον. Και η περιβόητη «βιβλιοθήκη» -στο Χημικό του ΑΠΘ- που «ολημερίς την κτίζανε -ατέλειωτη ακόμη- το βράδυ γκρεμιζόταν»; Λειτούργησαν και αίθουσες διδασκαλίας ως θερινά καταλύματα αναρχικών φοιτητών εξωτερικού, προσκεκλημένων από τους αναρχικούς φοιτητές εσωτερικού.

Δεν διαβάσατε ποτέ ρεπορτάζ στον Τύπο για το εμπόριο ναρκωτικών -μέρα μεσημέρι, έξω από τη Θεολογική Σχολή- και όπλων, νύχτα στο αλσύλλιο, υπό την προστασία του «ασύλου» του ΑΠΘ; Υπήρξαν και ηρωικοί πρυτάνεις που «φιλοξενήθηκαν» στα νοσοκομεία...

Τι λέμε; «Ποτέ πια!», κάθε φορά, μετά την «προβολή» επεισοδίων του σίριαλ «καημένο/καμένο ελληνικό πανεπιστήμιο»! Και προς επίρρωση του συγκεκριμένου «ποτέ» θεσπίστηκε άοπλη πανεπιστημιακή αστυνομία. Αναθαρρήσαμε; Εμεινε, κάποιες μέρες, στο προαύλιο -για περισσότερες, θα έτρωγε το ξύλο της χρονιάς της-, αλλά ο μέγας φόβος που κατέλαβε τις πρυτανικές αρχές την έκανε μαγική εικόνα. Νυν, ακούω για αισιόδοξες συνεδριάσεις πειθαρχικών προς διαγραφή ανυπότακτων. Πόσες φορές λειτούργησαν στα πενήντα χρόνια για να λειτουργήσουν τώρα...

Είναι απίστευτο πώς γίνεται μία ελάχιστη μειοψηφία συγκροτούμενη από «φοιτητές τουπαμάρος», «συλλογικότητες» Ζορό, νεολαίους ΣΥΡΙΖΑ Κολωνακίου, Κνίτες Κηφισιάς, λενινιστικά/μαρξιστικά γκρουπούσκουλα και ορφανά της Εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς να διαλύουν τα πανεπιστήμια για πλάκα! Αγονες καταλήγουν οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα σε φοβικούς πρυτάνεις που δεν σπάζουν αυγά -καν το Πάσχα- και σε πολιτικές ηγεσίες υποκύπτουσες ενώπιον του πολιτικού κόστους που θα προκληθεί... επειδή «θα μπει τάξη στα παιδιά». Το «Ποτέ πια!» έχει νόημα;

Αφέθηκαν, υπό πολλών κυβερνήσεων και επί έτη πολλά, «να κάνουν κουμάντο στα πανεπιστήμια αριστερίστικες παραφυάδες» προσβάλλοντας και διαβάλλοντας την ελληνική παιδεία, εκφοβίζοντας τις ακαδημαϊκές κοινότητες. Τώρα είναι καιρός του Μητσοτάκη. Μόνον αυτός μπορεί να επιβάλλει το «Ποτέ πια!» στο ελληνικό πανεπιστήμιο που λειτουργεί σαν ξέφραγο κομματικό θερμοκήπιο. Χωρίς ανώτατη εκπαίδευση, δικαίωμα που όλος ο κόσμος χαίρεται, αυτή η Ελλάδα που ο Μητσοτάκης δίνει αγώνα να αλλάξει... δεν θα αλλάξει ποτέ!