Ανδρέας Ζούλας

Δεν είναι μόνον ο τελευταίος Προϋπολογισμός που κατατίθεται σε… «στικάκι», καθώς στο εξής όπως είπε ο κ. Πιερρακάκης θα «κατατίθεται» σε άυλη μορφή, στο cloud, αλλά και: Είναι ο τελευταίος που καλύπτεται καθ’ όλη την διάρκειά του από την θητεία της σημερινής Κυβέρνησης. Κι αυτό γιατί ο προϋπολογισμός του 2027 θα «τέμνεται» από τις εκλογές… Κρίσιμο εξαιρετικά επομένως το 2026, καθώς του χρόνου τέτοια εποχή θα ζούμε σε κλίμα «προεκλογικού εξάμηνου»…

Πώς κρίνεται η κατάσταση και η εικόνα της Κυβέρνησης σήμερα, με την κατάθεση του Προϋπολογισμού στον οικονομικό τομέα και στον τομέα της διεθνούς θέσεως της χώρας; Η απάντηση, αντικειμενικά, είναι θετική, πολύ θετική. Οι προβλέψεις για τα μεγέθη του προϋπολογισμού είναι πολύ καλές: Ανάπτυξη 2,4%, Πληθωρισμός 2,2%, μείωση του χρέους στο 138,2% του ΑΕΠ, ενώ προβλέπονται κονδύλια συνολικού ύψους 2,3 δις για δημοσιονομικές παρεμβάσεις. Την ίδια στιγμή, με κορυφαίο «στοιχείο» τις συμφωνίες για τα ενεργειακά, προσφάτως, και την ανάπτυξη του λιμένος Ελευσίνας, προχθές, διαμορφώνεται ένα σταθερότατο πλαίσιο για πραγματική απογείωση της ελληνικής οικονομίας στο άμεσο μέλλον, με παράλληλες εξαιρετικά ευεργετικές επιδράσεις στον τομέα της διεθνούς θέσης της χώρας.

Όλα αυτά βεβαίως είναι θαυμάσια. Όμως υπάρχει πάντα το ερώτημα κατά πόσον όλα αυτά είναι το κύριο «σώμα» που κρίνει ο κοινός πολίτης για να διαμορφώσει την γνώμη του για την Κυβέρνηση και κατά πόσο αυτή ακολουθεί σωστή και επιτυχημένη πορεία. Εδώ τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις και ειδικότερα την προχθεσινή του Σκάι, που περιλαμβάνει όλες τις τελευταίες εξελίξεις, όλο αυτό το εξαιρετικά θετικό για την Κυβέρνηση πλέγμα οικονομικο-πολιτικών εξελίξεων τής απέφερε μεν οφέλη, πλην όμως η εικόνα της προσδιορίζεται από το τι θεωρεί ο πολίτης ως «προβλήματα» που δεν έχει επιλύσει. Ποιο τελικά «βαραίνει» περισσότερο στην κρίση του πολίτη – κυρίως ως εκλογέα και όχι ως μονάδας δημοσκόπησης, αν και αυτό έχει την αξία του – στην τελική κρίση; Η «ακρίβεια» είναι για ένα τεράστιο ποσοστό των 87% το πρώτο πρόβλημα που απασχολεί τον πολίτη, ενώ και το 55% που θεωρεί ότι ο ΟΠΕΚΕΠΕ «δυσκολεύει» πολύ την Κυβέρνηση κάθε άλλο παρά μικρό είναι… Τι τελικά «βαραίνει» περισσότερο; Η απάντηση στο ερώτημα πρέπει να λάβει υπόψιν και το ότι ο πολίτης θεωρεί δεδομένο κάθε θετικό που πετυχαίνει η Κυβέρνηση – η κάθε Κυβέρνηση – και έχει «προ οφθαλμών» αυτό που τον απασχολεί.

Όλα αυτά συνυπολογίζοντας η Κυβέρνηση – ή και όποιο από τα λοιπά κόμματα διεκδικεί ή λέει ότι διεκδικεί την εξουσία πόσο ευχαριστημένη/ο μπορεί να είναι σήμερα από την εικόνα του;

Η Κυβέρνηση για μια ακόμη φορά σημειώνει με ικανοποίηση ότι βρίσκεται οριακά μεν αλλά πάνω από το 30%. Ικανοποίηση γιατί είναι 2,5 περίπου μονάδες πάνω από τις Ευρωεκλογές, αλλά και ανησυχία γιατί είναι δέκα μονάδες κάτω από τις εκλογές του 2023. Είναι επίσης ικανοποιημένη – και το επαναλαμβάνει συχνά – από το ότι δεν υπάρχει προηγούμενο Κυβέρνησης στον τρίτο χρόνο της δεύτερης τετραετίας της να βρίσκεται τόσο ψηλά στις δημοσκοπήσεις, πρώτο κόμμα και με υπερδιπλάσιο ποσοστό από το δεύτερο (εν προκειμένω το ΠΑΣΟΚ το οποίο, ανερχόμενο, «έφθασε» το 14%, με τον αρχηγό του να μη σταματά να διακηρύσσει ότι στόχος του είναι να κερδίσει τις εκλογές «έστω» και με μία μονάδα... Πράγματι, έτσι είναι. Δεν υπάρχει παρόμοιο προηγούμενο σε όλη την διάρκεια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας μέχρι τώρα. Αλλά πρέπει να πούμε επίσης ότι ποτέ άλλοτε, στο ίδιο χρονικό διάστημα, δεν είχαμε τόσο πολύ απαξιωμένη και πολιτικά αναξιόπιστη Αντιπολίτευση.

Κυβέρνηση και κόμματα Τσίπρα - Σαμαρά

Πρέπει να ανησυχεί και πόσο η Κυβέρνηση από την ίδρυση του κόμματος Τσίπρα; Λογικά δεν είναι πιθανό να δημιουργήσει πρόβλημα στην Κυβέρνηση τυχόν ίδρυση του κόμματος αυτού. Βέβαια η ιδέα να ιδρυθεί το κόμμα Τσίπρα κερδίζει από δημοσκόπηση σε δημοσκόπηση «μονάδες» θετικής γνώμης. Στην τελευταία δημοσκόπηση έφθασε το 24% από το 22 που ήταν προ ολίγων ημερών. Όμως η άνοδος αυτή δεν είναι μέτρο δυνατότητος αντιπαράθεσης με την Κυβέρνηση, αλλά είναι ασφαλέστατο μέτρο της αποδιάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ και της απαξίωσης του ευρύτερου χώρου της «κεντροαριστεράς».

Επομένως από μια ενδεχόμενη ίδρυση του κόμματος Τσίπρα εκείνος που πρέπει να φοβάται είναι το ΠΑΣΟΚ και ο αρχηγός του, καθώς τα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και Αριστεράς γενικότερα δεν φθάνουν – στην εκτίμηση ψήφου – όλα μαζί το 24% της θετικής γνώμης για το κόμμα Τσίπρα…

Ένα δεύτερο συμπέρασμα που συνάγεται είναι ότι όλη αυτή η «κινητικότητα» περί το κόμμα Τσίπρα δεν έχει «κυβερνητική προοπτική και «βλέψη», αλλά μάλλον ως λύση για την «ανασυγκρότηση του χώρου» αντιμετωπίζεται από τους αμέσως ενδιαφερομένους πολίτες.

Αλλά και η προοπτική να ιδρυθεί το κόμμα Σαμαρά κερδίζει – λιγότερο – σε ποσοστό «θετικών γνωμών». Φθάνουν πια οι γνώμες αυτές το 16% ενώ μόλις προ ημερών ήταν 12%. Αλλά και εδώ έχουμε κάτι αξιοπρόσεκτο. Αυτό το ποσοστό του 16% είναι μόλις δύο μονάδες υψηλότερο του ποσοστού που αθροιστικά λαμβάνουν τα κόμματα Βελλόπουλου (10%) και Λατινοπούλου (4%). Βεβαίως το 16% προέρχεται από τους «αποστασιοποιηθέντες» ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας, αλλά οι «αριθμητικοί συσχετισμοί» προκαλούν σκέψεις για την τελική εκλογική εμβέλεια και ενός τέτοιου κόμματος. Τι θα κάνει ο κ. Σαμαράς εξαρτάται τελικά από τον ίδιο και μόνο, την προσωπικότητα και την ιστορία - ή προϊστορία- του…

Αν η προσπάθεια Τσίπρα – εφόσον και όταν εκδηλωθεί – αποσκοπεί στην ανασυγκρότηση του χώρου της Αριστεράς (για να προσβλέπουν τα στελέχη της σε μια «δεύτερη φορά Αριστερά»; - όλα είναι πιθανά στον χώρο»), το κόμμα Σαμαρά δεν έχει άλλη προοπτική, παρά να προσπαθήσει να «κόψει» την κυβερνητική πορεία της Νέας Δημοκρατίας, για δεύτερη φορά. Και μάλιστα «εφ’ άπαξ». Γιατί με οκτώ κόμματα στην Βουλή είναι απίθανη η αυτοδυναμία της ΝΔ. Και με δεδομένο ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πρόκειται να συνεργασθεί με άλλο κόμμα θα πάμε σε νέες δεύτερες και ενδεχομένως και τρίτες εκλογές.

Με αυτά τα δεδομένα και τις προοπτικές η περαιτέρω δράση της Κυβέρνησης είναι μονόδρομος. Το 2026 πρέπει να είναι για την Κυβέρνηση Μητσοτάκη έτος «συμμαζέματος» σφαλμάτων και αστοχιών που έγιναν και κατά την πρώτη διακυβέρνηση και κυρίως μετά τις εκλογές του 2923. Αλλά στο χρονικό διάστημα από τώρα μέχρι τις εκλογές, το 2027, δε είναι μόνο η Κυβέρνηση που πρέπει να δραστηριοποιηθεί για την αντιμετώπιση των καυτών για τον πολίτη προβλημάτων. Υπάρχει και το «κυβερνών κόμμα», ως οργανισμός, με πανελλήνια οργάνωση που – υποτίθεται – δρα στην τοπική κοινωνία. Δεν μπορεί να περιορίζεται η «κομματική δουλειά» της Νέας Δημοκρατίας στην έκδοση - συνηθέστατα, αν μη αποκλειστικά, εξαιρετικά «φιλάρεσκων» - ανακοινώσεων για την ενθουσιώδη προβολή του «κυβερνητικού έργου» ή για την «δικαιολόγηση» διαφόρων ενεργειών.

Στην εποχή του διαδικτύου, βεβαίως, δεν ξέρω τι εφαρμογή μπορεί να έχει η παλιά πρακτική του «πόρτα-πόρτα». Αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι νοητό να μην υπάρχει, σε τοπικό επίπεδο, ουσιαστική αντιμετώπιση και αντίκρουση, της – εξωπραγματικής – επιχειρηματολογίας σε κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά ακόμη θέματα των κ.κ. Βελλόπουλου και Νατσιού και της κυρίας Λατινοπούλου. Με πολιτικές αερολογίες» τα τρία αυτά κόμματα μετρούνται, αθροιστικά, στο 16% περίπου σήμερα σε σχέση με το υποπολαπλάσιο που είχαν στις τελευταίες εκλογές.

Πέραν της συγκεκριμένης κυβερνητικής πολιτικής στα ευαίσθητα θέματα που απασχολούν, πραγματικά και όχι θεωρητικά, τον πολίτη, είναι προφανές ότι πρέπει να υπάρξει και ένας ολοκληρωμένος «πολιτικός σχεδιασμός» για την αντιμετώπιση της αντιπολιτευτικής «αερολογίας».