Ανδρέας Ζούλας

Σημαίνει η ώρα για μια αποφασιστική αλλαγή στον άμεσό μας χώρο: Η Ελλάδα καθίσταται χώρα-κλειδί για την ευρύτατη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου και της Βαλκανικής - νοτιοανατολικής Ευρώπης. Ολόκληρος ο σημαντικότατος γεωπολιτικός αυτός χώρος καθίσταται φανερό ότι αποκτά ιδιαίτερη σημασία για τις παγκόσμιες ισορροπίες και προσελκύει εντονότατο και πλήρως δραστηριοποιούμενο το Αμερικανικό ενδιαφέρον, εκδηλούμενο και στο πολιτικό και, φυσικά, στο μεγαλοεπιχειρηματικό επίπεδο.

Η σύσκεψη των «3+1», Ελλάδος Ισραήλ, Κύπρου και ΗΠΑ για την καλωδιακή σύνδεση υποδηλώνει το άμεσο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για την ταχεία ολοκλήρωση του έργου. Η εξέλιξη αυτή αφήνει εκ των πραγμάτων στο περιθώριο τις παρεμβολές της Άγκυρας, καθώς και την προκλητική προβολή του παράλογου και αίολου από πλευράς ερεισμάτων στο Διεθνές Δίκαιο «αξιώματος» ότι «δεν γίνεται τίποτε στο Αιγαίο χωρίς την τουρκική έγκριση». Καθίσταται απολύτως σαφές ότι στην πρακτική στο Αιγαίο, όπως και σε κάθε ευρύτερη περιοχή τα πάντα γίνονται κατά το Διεθνές Δίκαιο. Η δε πρακτική που ακολουθούν οι ΗΠΑ, σε πολιτικό επίπεδο, δικαιώνει απολύτως τις θέσεις της Ελλάδος. Και η δικαίωση δεν γίνεται μόνον σε πολιτικό, αλλά γίνεται και σε μεγαλοεπιχειρηματικό επίπεδο. Εταιρείες κολοσσοί θα προχωρήσουν σε υποθαλάσσιες έρευνες νοτίως της Κρήτης, σε περιοχές, οι οποίες κατά το Διεθνές Δίκαιο βρίσκονται στην ελληνική ζώνη, ασχέτως αν στην περιοχή αυτή έχει «χαραχθεί» το «τουρκολιβυκό σύμφωνο». Η επιλογή αυτή των αμερικανικών εταιρειών αποδεικνύει ότι το «σύμφωνο» αυτό όχι μόνο «δεν παράγει νομικά αποτελέσματα προς τρίτους», αλλ’ είναι εξ αρχής τελείως ανυπόστατο.

Δεν είναι όμως μόνο οι «προαναγγελλόμενες» εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και νοτίως της Κρήτης. Η υπογραφείσα συμφωνία για έρευνες για φυσικό αέριο στην θαλάσσια περιοχή της Κέρκυρας, ανοίγει άλλους ορίζοντες για την Ελλάδα. Η χώρα αποκτά την δυναμική να καταστεί η μείζων και δεσπόζουσα Ευρωπαϊκή δύναμη των Βαλκανίων και νοτιοανατολικής Ευρώπης, με ό,τι αυτό σημαίνει και για την πολιτική και, φυσικά, και για την νοικονομική αναβάθμιση της Ελλάδας στην περιοχή αυτή.
Αυτές οι εξελίξεις και αυτές οι προοπτικές σημειώνονται και διαγράφονται για πρώτη φορά μετά την κύρια και καθοριστική της διεθνούς μας θέσης εξέλιξης, της ένταξής μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν οι προοπτικές που διανοίγονται σήμερα. Δεν είχαν διαμορφωθεί ούτε επί Κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου, ούτε επί Κυβερνήσεων Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ούτε Κώστα Σημίτη, ούτε Κώστα Καραμανλή ή Γιώργου Παπανδρέου ή Αντώνη Σαμαρά. Πολύ περισσότερο ήταν τελείως αδιανόητες κατά την περίοδο της ανεκδιήγητης διακυβέρνησης Τσίπρα, ο οποίος χωρίς καμιά απολύτως συναίσθηση των ευθυνών του τολμά να επιχειρεί επανεμφάνιση στο πολιτικό μας στερέωμα.

Αυτές οι επί ολόκληρες δεκαετίες αδύνατες ή αδιανόητες εξελίξεις και προοπτικές συμβαίνουν και διαγράφονται ως πραγματικότητες του αμέσου μέλλοντος, τώρα, με την Κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη, είτε αυτό αρέσει είτε δεν αρέσει σε αφανείς αντιπάλους του και στους φανερούς που κινούνται στο πολιτικό μας προσκήνιο μεταφέροντας την μικρότητά τους, ως «πολιτικό φορτίο», από την Βουλή στα τηλεοπτικά «παράθυρα» και αντιστρόφως.

Αρχίζοντας από τον κ. Τσίπρα, που κάνει «φωνητικές πρόβες» για το βιβλίο του, ωσάν στην κυριολεξία να «παίζει τον πρωθυπουργό», ας θυμηθούμε και ας αντιπαραβάλουμε:

Από την μια έχουμε την εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη και των υπουργών του, εν μέσω πλειάδος Αμερικανών πολιτικών και μεγαλοεπιχειρηματιών, οι οποίοι είδαν, μελέτησαν, μέτρησαν την αξιοσύνη της σημερινής Κυβέρνησης και τις δυνατότητες της Ελλάδας και ήρθαν, μαζικά.

Από την άλλη έχουμε την αξιοθρήνητη εικόνα του «Αλέξη Τσίπρα» να μη ξέρει τι του γίνεται και τι – κυριολεκτικά – του έλεγαν οι Ελληνοαμερικανοί και Αμερικανοί επιχειρηματίες στην εκδήλωση που τού οργάνωσε η Γιάννα Αγγελοπούλου, με συντονιστή τον ίδιο τον πρώην πρόεδρο των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον. Μια εκδήλωση που οργανώθηκε για την προβολή του «Έλληνα πρωθυπουργού» και της Ελλάδας και, λόγω ανεπάρκειας του «Αλέξη Τσίπρα», κατέληξε σε προσωπικό του φιάσκο και διασυρμό και εις βάρος της Ελλάδος. «Σιγά μην επενδύσω τα χρήματά μου σε χώρα με τέτοιο πρωθυπουργό» ήταν η σκέψη όλων, όπως αποτυπώθηκε στο έμπρακτο – μηδενικό, και τελικώς, αρνητικό για την Ελλάδα – αποτέλεσμα της προσπάθειας «προβολής του «Αλέξη Τσίπρα».

Ο οποίος από την πολιτική του μικρότητα εκκινώντας οραματίζεται «μεγαλεία» και επάνοδο για να οδηγήσει την Ελλάδα πού; Διερωτώμαι αν στις αναμνήσεις του έχει συμπεριλάβει και την πανάθλια εικόνα που εμφάνισαν αυτός και οι «συνεργάτες» του, υπουργοί και «γενικοί παρατρεχάμενοι», όταν μέσα στην αίθουσα που θα γινόταν η συνάντηση με τους «κοινοτικούς», εναγωνίως έψαχναν ποιος είχε τον…φάκελο με τα θέματα που θα συζητούσαν. Και διαπιστώθηκε ότι δεν τον είχε κανείς, γιατί ο φάκελος είχε… ξεχαστεί στον ξενοδοχείο… Αυτό ήταν το επίπεδο «προετοιμασίας» των συναντήσεων Τσίπρα με τους «κοινοτικούς», πέραν του ότι ο «Αλέξης Τσίπρας» δεν καταλάβαινε πλήρως τα αγγλικά τους και του εξηγούσε εκ των υστέρων τι ακριβώς ελέχθη ο Τσακαλώτος, με τα… ελληνικά του… Αυτός, με αυτούς, μας κυβέρνησε… Και θέλει να επανέλθει.

Όσον αφορά τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς, κ.κ. Ανδρουλάκη, Φάμελλο, Βελλόπουλο, Νατσιό – για να μείνουμε σε αυτούς και μόνο – δεν έχουμε παρά να τους φανταστούμε εν μέσω της πλειάδος των Αμερικανών πολιτικών και μεγαλοεπιχειρηματιών που έφθασαν τις ημέρες αυτές για τις συνομιλίες με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους υπουργούς του… Τίποτε άλλο. Απλώς να τους φανταστούμε κινουμένους, … ομιλούντες και … συνομιλούντες, σε αυτό το περιβάλλον. Όπου - είτε αρέσει είτε όχι - είναι αυτό που κρίνει τις άμεσες εξελίξεις και το μέλλον.

Το μόνο που είχαν να λένε για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις οι πολιτικοί αρχηγοί της Αντιπολίτευσης ήταν ότι ο Μητσοτάκης ήταν κομπάρσος στα Ηνωμένα Έθνη και περίπου … υπό δυσμένεια από πλευράς Τράμπ. Πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι εξαιρετικά περίεργη εκδήλωση της προεδρικής «δυσμένειας» αυτή η μαζική προσέλευση Αμερικανών πολιτικών και μεγαλοεπιχειρηματιών στην Αθήνα. Μάλλον - κατά την λογική των πολιτικών αρχηγών της Αντιπολίτευσης - αυτή η μαζική αμερικανική προσέλευση, παρόμοια της οποίας σε αριθμό και σε σημασία δεν υπάρχει προηγούμενο όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε καμιά απολύτως χώρα, πρέπει να έγινε είτε… χωρίς να το αντιληφθεί ο Τραμπ είτε και… παρά την θέλησή του… Τα πάντα μπορούν να «επινοήσουν» οι «αρχηγοί της Αντιπολίτευσης» για να μη παραδεχθούν ότι έκαναν λάθος…

Όμως η πραγματικά εντυπωσιακή και μοναδική στα διπλωματικά-επιχειρηματικά χρονικά της χώρας μας Ελληνοαμερικανική συνάντηση έγινε μετά από – προφανέστατα – πολύμηνη, μεθοδική εργασία και προετοιμασία. Και από ελληνικής πλευράς και από αμερικανικής. Με πλάνο, χρονοδιάγραμμα και θεματολογία. Αυτά τα πράγματα δεν είναι αστεία και δεν μπορούν να μη τυγχάνουν της δέουσας προσοχής.

Και κάτι ακόμη που μπορεί να φανεί περιθωριακό: Δεν ήταν λίγες οι «πολιτικές αναλύσεις» που θεωρούσαν ότι η τοποθέτηση της κυρίας Κίμπερλι Γκίλφόϊλ … υποβάθμιζε την Ελλάδα σε πρεσβευτικό επίπεδο σε σχέση με την τοποθέτηση πεπειραμένου πρέσβη στην Άγκυρα, ο οποίος οργάνωνε και «κινούσε τα πάντα», ενώ η «δική μας» … αργούσε να έλθει να αναλάβει καθήκοντα… Η οργάνωση της Συνάντησης στην Ελλάδα δίνει, πιστέυω, μια εξήγηση της «καθυστερημένης» άφιξής της στην Αθήνα… Οι δε ομιλούντες για «υποβάθμιση» ας σκεφθούν ότι γνωρίζοντες παράγοντες και έγκριτοι ανταποκριτές υπογραμμίζουν το γεγονός ότι η κ. Γκίλφόϊλ, στενή συνεργάτης του προέδρου Τραμπ, είναι από τα ελάχιστα πρόσωπα που μπορούν να του τηλεφωνούν όποτε κρίνουν ότι αυτό πρέπει να γίνει…

Σε κάθε περίπτωση τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Ποτέ άλλοτε η χώρα μας δεν είχε τις προοπτικές που διανοίγονται τώρα, με την σύνεση και τις πρωτοβουλίες της σημερινής Κυβέρνησης, του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και αν οι αρχηγοί της Αντιπολίτευσης στην Ελληνική Βουλή εμμείνουν στην μικροπολιτική τους, εκείνοι που πρέπει να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων είναι οι αποστασιοποιηθέντες και αποστασιούμενοι νεοδημοκράτες. Και δεν αναφέρομαι βέβαια στους βουλευτές που – δικαιότατα – εξεγέρθηκαν κατά της τελείως αψυχολόγητης ενέργειας της διοίκησης των ΕΛΤΑ. Αναφέρομαι κυρίως στον Κώστα Καραμανλή και κυριότατα στον Αντώνη Σαμαρά.

Η σιωπή του πρώτου και οι δεχόμενες «πολλαπλές» ερμηνείες δημόσιες τοποθετήσεις του δεν βοηθούν την προσπάθεια της Κυβέρνησης και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όσο για τον Αντώνη Σαμαρά, υπέρ της χώρας και υπέρ του ιδίου δεν είναι οι υπολογισμοί πώς ο Μητσοτάκης δεν θα πιάσει το 25% για να μη πάρει το μπόνους. Υπέρ της χώρας και υπέρ του ιδίου του Αντώνη Σαμαρά, είναι να πει ότι τώρα, με τις προοπτικές που διανοίγονται, στηρίζει απόλυτα τον πρωθυπουργό που τις δημιούργησε που είναι και ο μόνος που μπορεί να τις διαχειριστεί και να τις πραγματώσει στο μέλλον. Με τη χώρα και το μέλλον της δεν παίζουν. Ούτε πρώτη, ούτε για δεύτερη φορά…