​Γιάννης Βόγλης: Η ιστορία της ζωής του μέσα από τις διηγήσεις του

Γεννημένος στην Αθήνα, στις 30 Σεπτεμβρίου του 1937, ο Γιάννης Βόγλης αφιερώθηκε στην υποκριτική και την οικογένειά του. Παντρεμένος για περισσότερο από 50 χρόνια με τη Μιράντα, απέκτησε δύο παιδιά, τον Ροβέρτο και τον Δημήτρη. Καμάρωνε για την εγγονή και τον εγγονό του και λάτρευε να τους αγοράζει βιβλία. «Θέλω να τους μάθω όσα μου δίδαξε η ζωή. Ότι το καλύτερο όπλο είναι η μάθηση» έλεγε σε συνεντεύξεις του.
Τους τελευταίους μήνες αντιμετώπιζε σοβαρότατα προβλήματα υγείας και βρισκόταν σε νοσοκομείο. Μέσα σε δυόμισι μήνες έκανε τρία χειρουργεία. Πριν από λίγες μέρες οι γιατροί είχαν ενημερώσει για την κρίσιμη κατάσταση της υγείας του, μέχρι που κατέληξε την Τετάρτη 20 Απριλίου.

Τα παιδικά χρόνια
Ο πατέρας του Γιάννη Βόγλη, με καταγωγή από τη Σμύρνη, «χάθηκε» στο αλβανικό μέτωπο. Ο ίδιος περιγράφει τον εαυτό του όταν ήταν παιδί ως ζωηρό, που αρνιόταν να υποταχθεί «σε αυτό που έλεγαν “καλό παιδί”».

«Θυμάμαι το γρατζούνισμα από το φιλί του όταν μας αποχαιρετούσε […] Καθώς περπατούσε γύρισε δυο τρεις φορές και μας χαιρέτησε. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έχω από αυτόν». (Συνέντευξη στη Ναταλία Γερμανού για την εκπομπή Μη Χανόμαστε)

«Τρία χρόνια μετά (τον θάνατο του πατέρα μου), η μητέρα παντρεύτηκε έναν φίλο του, τον Περικλή. Απλός άνθρωπος, λαϊκός, με μεγάλωσε σε ένα σπίτι που τα βιβλία ήταν στοίβες παντού. Σε μικρή ηλικία είχα διαβάσει όλους τους σπουδαίους Έλληνες. Δεν είχα εκφράσει καλλιτεχνικές ανησυχίες, μέχρι που στο νυχτερινό σχολείο (Εμπορική Σχολή) τις εντόπισε ένας εξαιρετικός φιλόλογος, ο Κοφινάς. Ένα βράδυ, μας πήγε να δούμε Προμηθέα Δεσμώτη με τον θίασο του Λίνου Καρζή και πρωταγωνιστή τον Μάνο Κατράκη στο Ηρώδειο. Ξέκοψα από τα αστεία της παλιοπαρέας και κατέβηκα στο κάτω διάζωμα». Αυτό θέλω να κάνω, ομολόγησε στον εαυτό του κι αργότερα στον καθηγητή του. (Η Καθημερινή)

«Παλιά υπήρχε μια προκατάληψη για το επάγγελμα του ηθοποιού. Όταν ανακοίνωσα στη μητέρα μου πως θέλω να γίνω ηθοποιός, εκείνη είχε κάποιες αμφιβολίες. Μου λέει “Bρε, παιδάκι μου, γιατί δεν γίνεσαι παππάς;”. Της απαντώ “Πώς το συνδέεις τώρα αυτό;”. Και μου απαντά: “Να μην παντρευτείς, να ανέβεις στην ιεραρχία… Θα έχεις όσες ανιψιές θέλεις, λεφτά, αυτοκινητάρα… Και στο κάτω κάτω, και αυτοί θέατρο κάνουν”. Της απαντώ: “Έχεις δίκιο, υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα”. “Ποιο;” μου λέει. “Παίζουν συνέχεια το ίδιο έργο” της λέω». (Συνέντευξη στη Ναταλία Γερμανού για την εκπομπή Μη Χανόμαστε)

Ο πατέρας και ο πατριός
«Ο πατριός μου, τον οποίο έλεγα “πατέρα”, όχι πατριό, γιατί εκείνος με μεγάλωσε, ήταν ένας ευαίσθητος άνθρωπος και πολύ γλυκός, μου ομολόγησε πως και εκείνος και ο πατέρας μου ήταν ερωτευμένοι με τη μητέρα μου. Και ένα βράδυ εξομολογήθηκε στον πατέρα μου πως “Είμαι ερωτευμένος με τη Ελένη μου και σκέφτομαι να πάω να τη ζητήσω”. Και τότε πήγε ο πατέρας μου και τη ζήτησε». (Από την εκπομπή Μη Χανόμαστε)

«Δεν ήθελα να χρωστάω»
«Δούλευα δέκα χρόνια στην τηλεόραση για να ξοφλήσω τα χρέη μου. Δεν ήθελα να λένε πως ο Βόγλης χρωστάει […] Τόλμησα, δεν πέτυχα, χρεώθηκα ως παραγωγός […] Τους ξεπλήρωσα όλους, ακόμη και τους τοκογλύφους, που τώρα θυμώνω σαν διαφημίζει τα ενεχυροδανειστήριά τους η τηλεόραση». (Η Καθημερινή)

Επαγγελματισμός
O Γιάννης Βόγλης είχε συμμετάσχει σε πολλές ξένες παραγωγές, όπως στο Peter and Paul (δίπλα στον Anthony Hopkins), στο Onassis: The Richest Man in the World (πλάι στον Anthony Quinn και την Jane Seymour) μεταξύ άλλων.

«Συνέπεια, πειθαρχία, αφοσίωση, συγκέντρωση. Απαραίτητα στοιχεία για να μπορέσεις να σταθείς σε μια ξένη παραγωγή. Για εκείνους, ο χρόνος είναι χρήμα και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τον ξοδεύει επιπόλαια. Μέγα μάθημα για εμένα, με τη μεσογειακή χαλαρότητα που μας διακρίνει. Μετά τη δουλειά μπορείς να τα πίνεις μαζί τους σε μια παμπ και να αστειεύεσαι, αλλά η ώρα της δουλειάς είναι ιερή». (star.gr)

H γνωριμία με τη σύζυγό του
Με τη σύζυγό του, Μιράντα, γνωρίστηκαν το 1959, στα γυρίσματα της ταινίας Ερόικα του Μιχάλη Κακογιάννη. Ο Τσαρούχης τον είχε ντύσει κουρσάρο και η Μιράντα ήταν ντυμένη Αμαλία.

«Πρωτοετής στη σχολή, έμαθα από τη Δέσπω Διαμαντίδου ότι ψάχνουν πρόσωπα. Τα γυρίσματα ήταν νυχτερινά, υποτίθεται ήταν ένα πάρτι και γινόταν στο τότε σπίτι του Μιχάλη, στο Κολωνάκι. Είδα να περνάει μπροστά μου μια πανέμορφη Αμαλία. Ήταν η Μιράντα, που βρέθηκε στην Αθήνα γιατί βοηθούσε μια φίλη της Ελληνίδα, η οποία είχε ένα κλαμπ για φοιτητές κλασικής εκπαίδευσης που έρχονταν στη χώρα μας». (Η Καθημερινή)
«Όταν έφυγε η Μιράντα, γιατί δούλευε στην Αγγλία και τη Γαλλία, δίναμε διεθνή ραντεβού. Στο Άμστερνταμ, στο Παρίσι […] Και είχαμε πει “Ας προχωρήσουμε και, αν κρατήσει, κράτησε” […] Το 1963 δώσαμε ραντεβού στο Μιλάνο, όπου είχε έρθει με το αυτοκίνητό της. Από εκεί οδηγήσαμε έως την Αθήνα και παντρευτήκαμε. Ήταν μια ιστορία που κράτησε μια ζωή». (Από την εκπομπή Μη Χανόμαστε)

Κορίτσια στον Ήλιο
Μία από τις θρυλικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπου ο Βόγλης έχει συμπρωταγωνίστρια την Σουηδέζα καλλονή Αν Λόμπεργκ. Η ταινία έκοψε 186.000 εισιτήρια. Η μνημειώδης σκηνή «Στάσου, μύγδαλα» έχει μείνει στην ιστορία.

«Ποτέ δεν υπήρξε τίποτα μαζί της, γιατί ήδη ήμουν ερωτευμένος με τη γυναίκα μου. Ούτε όμως κι εκείνη μου είπε ποτέ τίποτα, σεβόταν ότι ήμουν παντρεμένος. Κάποτε ένας μη εκτιμητέος παραγωγός άφησε ένα υπονοούμενο. Του απάντησα πως δεν θα ρίσκαρα ποτέ τη φιλία του Βασίλη για λίγο σεξ». (Η Καθημερινή)

«Ο Βασίλης Γεωργιάδης είχε προβλέψει τότε ότι αυτή η φράση θα με κυνηγάει σε όλη μου τη ζωή, και δικαιώθηκε. Δεν μπορώ να πω ότι με ενοχλεί, αν και θα ήθελα να θυμούνται κι άλλες φράσεις. Μόνο κάποιες φορές που έχω κι εγώ τα προβλήματά μου, νιώθω άβολα που είμαι υποχρεωμένος να χαμογελάω. Πάντως μου αρέσει όταν ακούω αυτή τη φράση, ιδίως από παιδιά ή νέους. Δείχνει τη δύναμη που έχει αυτή η ταινία διαχρονικά». (star.gr)

«Ήταν μια ταινία κεφιού. Μια ευτυχισμένη συνάντηση. Ιάκωβος Καμπανέλλης, Βασίλης Γεωργιάδης, Σταύρος Ξαρχάκος, Αν Λόμπεργκ κι εγώ, που έπρεπε να γίνω ένας αγνός και πρωτόγονος βοσκός που ανακαλύπτει για πρώτη φορά τον έρωτα. Νομίζω ότι τα κατάφερα κάπως. Όποτε βλέπω αυτή την ταινία, αισθάνομαι ότι έχω πιει ένα ποτήρι σαμπάνια». (star.gr)

Για τη σύζυγό του, Μιράντα
«Με τη γυναίκα μου κλείσαμε 50 χρόνια μαζί, μισό αιώνα δηλαδή. Όχι από τότε που παντρευτήκαμε, αλλά από τη χρονιά που γνωριστήκαμε, το 1959. Το ότι είμαστε ακόμη μαζί και είμαστε αχώριστοι, οφείλεται αποκλειστικά στην υπομονή τη δική της και στις αντοχές της. Με κάνει περήφανο αυτό, γιατί η ζωή με έναν καλλιτέχνη δεν είναι πολύ εύκολη. Πριν παντρευτούμε, όταν αποφασίσαμε να είμαστε μαζί, της είπα: “Έχε υπόψη σου ότι είναι πρώτα η δουλειά μου και μετά εσύ”. Συνήθως οι γυναίκες δεν συμβιβάζονται με αυτό. Πολλές φορές λένε “ναι” για να κλείσει το θέμα και μετά αλλάζουνε. Πρέπει να πω ότι η γυναίκα μου, η οποία είναι και Σκοτσέζα −και ίσως έχει σημασία αυτό−, όχι μόνο το δέχτηκε, αλλά και το τίμησε όλα αυτά τα χρόνια. Ποτέ δεν διεκδίκησε να ασχοληθώ μαζί της στη διάρκεια της δουλειάς μου. Επίσης, ήταν πολύ καλή μητέρα για τα παιδιά μας, γιατί στη μάνα είναι η βασική ευθύνη για το σωστό μεγάλωμα των παιδιών. Αν υπάρξει μια προτομή, τότε θα είναι δική της». (The Best Magazine)

Χρέη
«Δέχτηκα κάποιες ψιλοαπειλές τύπου “Εμείς σπάμε πόδια και χέρια”. Ήταν από κάτι μούτρα τοκογλύφους, στους οποίους είπα: “Ελάτε όποτε θέλετε να μου σπάσετε και τα χέρια και τα πόδια και να δούμε ποιος θα βγει μαχαιρωμένος”. Φτάνεις σε ακραίες καταστάσεις […] Οι τοκογλύφοι με εκβίασαν πάρα πολύ. Όταν δανειζόμουν χρήματα για να μπορέσω να προχωρήσω το σπίτι, επειδή μου ήρθαν ανάποδα τα πράγματα, δέχτηκα μεγάλο εκβιασμό. Σήμερα το ανάλογο κάνει η τράπεζα. Έχεις σκεφτεί ποιο είναι το τοκοχρεολύσιο αν πάρεις εκατό χιλιάδες ευρώ; Θα πληρώσεις άλλα τόσα σε δέκα είκοσι χρόνια […] Ήταν σοκαριστικό. Πόνεσα πολύ, όταν έχασα το σπίτι. Θα ήμουν αναίσθητος να πω ότι δεν πόνεσα. Έχω την αρχή, όμως, πως όταν κλείσει ένα θέμα ανήκει στο παρελθόν. Δεν το διαγράφω, αλλά έχει φύγει. Με ενδιαφέρει να ζω το παρόν και να κοιτάζω το μέλλον. Το παρελθόν έχει κλείσει […] Το μόνο που φρόντισα ήταν να το πάρει κάποιος συγγενής, από το να πάει σε χέρια ξένων. Αυτό με πονούσε περισσότερο, παρά το ότι χάνω το σπίτι». (Εγώ)

Η ζωή του
«Η ζωή μου μοιάζει με καρδιογράφημα, τα πάνω και τα κάτω. Πάντα τολμούσα. Μόλις ένιωθα τα πόδια μου να βγάζουν ρίζες, δοκίμαζα αλλού». (Η Καθημερινή)

«Καμιά φορά σκέφτομαι: “Εάν μείνω αδρανής, τι θα κάνω;”. Βλέπω τους συνταξιούχους να παίζουν χαρτιά στα καφενεία και σκέφτομαι “Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ραντεβού με τον θάνατο… Περιμένουν πότε θα πεθάνουν!”. Δεν μπορώ να το κατανοήσω. Όχι ότι τους κατηγορώ, γιατί οι άνθρωποι πηγαίνουν και περνάνε την ώρα τους, αλλά μου είναι αδύνατο να φανταστώ τον εαυτό μου σε μια αδράνεια. Η αδράνεια με σκοτώνει». (Huffington Post)

Θρησκεία

«Δεν είμαι θρησκόληπτος. Δεν είμαι θρησκευόμενος. Όμως πιστεύω πως υπάρχει μια υπέρτατη δύναμη που ρυθμίζει όλο αυτό το σύμπαν και την ισορροπία του». (Huffington Post)

«Πιστεύω στη ζωή μετά θάνατον. Πιστεύω πως με κάποιο τρόπο ο κύκλος δεν κλείνει». (Huffington Post)

Πολιτική
Η σχέση του τα δύσκολα χρόνια με το Εθνικό Θέατρο άφησε ένα μαύρο σύννεφο. Του ζήτησαν να υπογράψει συμβόλαιο όταν τον κάλεσε ο Μουζενίδης, αλλά και ένα ατομικό δελτίο. «Επρεπε να απαντήσω αν είχα άμεση ή έμμεση σχέση με κάποιες πολιτικές οργανώσεις που απαριθμούσαν. Με τις μισές απ’ αυτές (Επιτροπή Ειρήνης, νεολαία της ΕΔΑ, Ελληνοσοβιετικός Σύνδεσμος) είχα μπλεχτεί…». Στην τέταρτη πρόβα τού ζήτησαν να φύγει. «Στο χαρτί που μου έστειλαν, έγραφαν ότι θεωρήθηκα “επικίνδυνος”». (Η Καθημερινή)

«Ονειρευόμουν πάντα μια ιδανική Αριστερά, που πιστεύει στην επικοινωνία, όχι στην εξουσία. Τι πλατφόρμες και μαλακ…ς;». (Η Καθημερινή)

Γάμος
«Το κυρίαρχο στοιχείο σε ένα γάμο είναι η αγάπη. Όταν αγαπάς κάποιον πραγματικά, πέρα από το ερωτικό στοιχείο, το οποίο μετά από κάποιο διάστημα ξεχνιέται, έχεις τη δύναμη να συγχωρείς». (Huffington Post)