Μητέρα, μόνη και ψαγμένη

«Είχα απομακρυνθεί από τις τηλεοράσεις γιατί δεν είχα να μοιραστώ κάτι. Οταν έχω να πω κάτι, θα βγω. Αυτό έχει όμως το τίμημα πολλές φορές ο κόσμος να νομίζει ότι έχω απομακρυνθεί από τα πράγματα», μου λέει η Ηρώ (σ.σ.: Λεχουρίτη) με αφοπλιστική ειλικρίνεια και συνεχίζει: «Κακά τα ψέματα, η τηλεόραση έχει τρομακτική δύναμη. Ευτυχώς είμαι παρούσα και δουλεύω κανονικότατα σε διάφορες μουσικές σκηνές. Με τον τρόπο που δουλεύω τώρα -μόνο με ένα πιάνο, σε μικρότερους χώρους- έχω τη δυνατότητα να τροποποιώ το ρεπερτόριο ανάλογα με τον κόσμο που έχω απέναντί μου. Είναι μια φάση που περνάω. Μου αρέσει να ψάχνω τη δουλειά μου και να εξελίσσομαι. Δεν επαναπαύτηκα ποτέ σε μια επιτυχία μου και μονίμως ψάχνω πράγματα. Τη δουλειά αυτή δεν την ξεκίνησα με τη στείρα φιλοδοξία να γίνω γνωστή ή να βγάλω χρήματα αλλά από την αγάπη μου για τη μουσική». Ως στάση ζωής πιστεύει στο «ουκ εν τω πολλώ το ευ», κάτι που προσπαθεί να εφαρμόζει και στην οικογένειά της: τον εντεκάχρονο γιο της και το μαλτεζάκι τους, τον Ιάσονα.

«Υπήρξαμε όλοι θύματα μιας πλάνης, μιας καλοστημένης παγίδας. Και ως πεινασμένος λαός πέσαμε μέσα», επισημαίνει και συνεχίζει: «Φυσικά όλα ξεκινάνε από την παιδεία. Είναι η αρχή και το τέλος αυτής της κατάστασης. Και δεν ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον, γιατί αυτό που λαμβάνει ως παιδεία το παιδί μου αυτή τη στιγμή, στην Ε’ Δημοτικού, δεν σώζεται από πουθενά. Οταν οι ώρες που περνάει στο σχολείο είναι γεμάτες στείρα αποστήθιση αντί για έρευνα, η οποία είναι αυτή που ανοίγει το μυαλό, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλο αυτό είναι προμελετημένο, εσκεμμένο».

Μιλάει με απρόσκοπτη ροή, χωρίς να κομπιάζει. «Περνάμε την πιο ανελεύθερη περίοδο που έχει βιώσει η κοινωνία εδώ και πάρα πολλά χρόνια με έναν πολύ υποχθόνιο τρόπο. Είμαστε δέσμιοι τρομερών πραγμάτων νομίζοντας ότι βιώ­νουμε δημοκρατία και ότι είμαστε ελεύθεροι. Πρόκειται για έναν ανεξέλεγκτο φασισμό. Και δεν αναφέρομαι στη συγκεκριμένη γνωστή παράταξη. Από τη στιγμή που οι άνθρωποι αυτοί είναι εκλεγμένοι δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Το θέμα είναι πού ήταν η δική μας πολιτική ωριμότητα προτού πάμε στην κάλπη. Και πρέπει να πάμε να ψηφίσουμε. Αποτελεί πολιτική ευθύνη και υποχρέωσή μας απέναντι στα παιδιά μας. Αλλά και στους πατεράδες και τους παππούδες μας για όσα κατάφεραν με κόπο και αίμα. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηλιθιότητα από την αποχή. Στους καιρούς μας έχει πάψει να είναι άποψη. Ετσι προκαλείς τον φασισμό. Να κυβερνούν οι ολίγοι που θα πάνε και θα ψηφίσουν», καταλήγει.

Με τόσο αποκρυσταλλωμένες απόψεις γύρω από τα πολιτικά τη ρωτάω με έκπληξη πώς και δεν έχει πάρει ακόμα την απόφαση να κατέβει ως υποψήφια. «Το έχω σκεφτεί πολλές φορές, αλλά δεν θέλω να μπλεχτώ με αυτή τη βρομιά», απαντά κοφτά. «Από τη στιγμή που θα μπλεχτείς πλέον αρχίζεις και κάνεις εκπτώσεις συνειδητά. Διότι η πολιτική σήμερα είναι καριέρα. Ετσι, δεν μπορείς να τα βάλεις με κάποιον από τον οποίο εξαρτάται η καριέρα σου. Δεν μπορούν οι πολιτικοί να τα βάλουν με τους βιομηχάνους, δεν μπορούν να τα βάλουν με την τέταρτη εξουσία... Τόσο απλό είναι. Ποτέ δεν λέω ποτέ βέβαια, γιατί μεγάλωσα πια για να λέω “ποτέ”, αλλά με το μυαλό που κουβαλώ εάν κατέβαινα στην πολιτική θα ήταν σαν αυτοθυσία. Την αλλαγή μπορείς να την κάνεις και από άλλο βήμα, όχι μόνο από το βήμα της Βουλής. Ο καλλιτέχνης έχει τον δικό του τρόπο να περάσει μηνύματα και όχι αναγκαστικά τραγουδώντας πολιτικό τραγούδι. Διότι αυτές οι εποχές περάσανε και δυστυχώς ισοπεδώθηκαν κιόλας.

Σήμερα, εάν κάποιος μιλήσει είτε για τη σημαία είτε για το έθνος του, θεωρείται ή παλιομοδίτης ή ακροδεξιός. Δεν υπάρχει πιο γελοίο πράγμα. Εγώ τη σημαία μου και τον εθνικό μου ύμνο τα σέβομαι. Και ας πάρουμε παράδειγμα από καπιταλιστικές, φιλελεύθερες κοινωνίες όπως η Αμερική. Οταν ακούνε τον εθνικό τους ύμνο στέκονται όλοι προσοχή. Τι είναι, ηλίθιοι; Οχι, απλώς έχουν βάλει στεγανά σε ορισμένα πράγματα. Εμείς γι’ αυτό ξεπουλιόμαστε, γιατί μας έχουν περάσει από μέσα την έλλειψη σεβασμού στη χώρα μας. Πόσες φορές δεν ακούμε γύρω μας από Ελληνες να λένε “καλά να πάθουμε, αυτοί είμαστε, αυτά αξίζουμε”; Είναι λάθος. Οταν ακούω τον γιο μου να λέει παρόμοια πράγματα επειδή τα έχει ακούσει από κάποιον, του λέω: “Οχι, αγόρι μου. Η Ελλάδα είναι μια πολύ μεγάλη χώρα, με πολύ μεγάλη ιστορία και μέλλον, αρκεί να το θες εσύ, γιατί είσαι ένας από μας"». Είμαστε εργαζόμενος λαός. Κι εγώ όσα έχω, τα λίγα που έχω, τα έχω βγάλει με τον αγώνα και τη δουλειά μου. Δυστυχώς, όμως, εδώ κυβερνούν τα ονόματα. Αυτή η νοοτροπία είναι βαθιά βασιλική. Είναι δυνατόν να ψηφίζεις κάποιον επειδή έχει ένα συγκεκριμένο όνομα;», καταλήγει χωρίς να περιμένει απάντηση.

Αλλάζω θέμα, ρωτώντας πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα σήμερα να μεγαλώνει ένα παιδί μόνη της και αν την έχει βοηθήσει το γεγονός ότι είναι επώνυμη. «Τα ταμπού, αν υπάρχουν, είναι για την κοινωνία, όχι για μένα», μου λέει και χαμογελάει. «Δεν στάθηκα ποτέ σ’ αυτά, διότι οι κοινωνίες αλλάζουν - και μάλιστα με την ταχύτητα του φωτός. Δεν αλλάζουν πάντα προς το καλύτερο βέβαια, αλλά αλλάζουν. Προσπαθώ να μεγαλώσω το παιδί μου με φιλελεύθερη νοοτροπία. Δεν θεωρώ ότι βοηθάει το ότι είμαι επώνυμη. Οταν πήγα να βγάλω διαβατήριο στον γιο μου βρέθηκα μπροστά σε καταστάσεις τραγελαφικές. Λες και ζούσαμε 50 χρόνια πίσω. Ο Γιώργος ήταν πολύ μωρό ακόμα και τους είπα ότι θα δηλωθεί με το δικό μου επώνυμο - και δεν το δεχόταν το σύστημα! Δεν δεχόταν το κομπιούτερ κενό στο όνομα πατρός - γιατί ο Γιώργος δεν έχει όνομα πατρός. Τον πέταγε έξω το σύστημα! Ευτυχώς αυτά έχουν αλλάξει πια. Θεωρώ πως έχω κάνει τα πάντα στη ζωή μου όταν έπρεπε να τα κάνω. Χαίρομαι που τα έκανα όλα στη σωστή ηλικία. Δεν έχω απωθημένα. Και όσο περνάει ο καιρός αγαπάω πολύ περισσότερο τους ανθρώπους και τον εαυτό μου. Σ’ αυτό με βοήθησε πολύ το παιδί μου. Ηρθε τυχαία και αποφάσισα να το κρατήσω. Ημουν και στην κατάλληλη ηλικία. Αν μου είχε τύχει στα 25, μπορεί να είχα πάρει διαφορετική απόφαση. Ηταν και πολύ κοντά χρονικά με τον θάνατο του πατέρα μου και το είδα και λίγο συναισθηματικά, σαν κάτι μεταφυσικό. Σαν να φεύγει μια ψυχή και να έρχεται μια άλλη. Και γι’ αυτό τον έβγαλα και Γιώργο, το όνομα του πατέρα μου. Εννοείται ότι απαντάω σε όλες του τις ερωτήσεις. Βλέπεται με τον πατέρα του κανονικά και δεν έχει κανένα πρόβλημα».

Κάνει μια μικρή παύση και συνεχίζει: «Το ότι τον μεγαλώνω μόνη μου έχει τις δυσκολίες του κυρίως για μένα και όχι γι’ αυτόν. Ορισμένες φορές με βοηθάει η μητέρα μου και άλλες φορές τον παίρνω μαζί μου. Γενικά, όμως, είναι ένα παιδί που έχει μεγαλώσει πολύ κοντά μου. Τα καλοκαίρια είναι συνέχεια μαζί μου. Η δουλειά μου είναι τέτοια που μου επιτρέπει να είμαι στο σπίτι όταν είναι κι αυτός. Ως μωράκι δεν έζησε καθόλου την έλλειψή μου. Εφευγα όταν κοιμόταν και με έβλεπε ξανά εκεί όταν ξυπνούσε. Εγώ υπέφερα από έλλειψη ύπνου, αλλά όλα γίνονται όταν υπάρχει θέληση. Ηταν μαζί μου πάντα στο στούντιο, στα καμαρίνια. Εχει κοιμηθεί άπειρες φορές στην αγκαλιά φίλων καλλιτεχνών. Ο γιος μου έχει μεγαλώσει μέσα στη δουλειά μου και δεν με έχει ρωτήσει ποτέ τίποτα. Δεν του έχω κρύψει ποτέ τίποτα. Και ενώ έχει κλίση στη μουσική και έχει επιλέξει να κάνει βιολί, το επαγγελματικό του όνειρο είναι άλλο. Προς το παρόν, στα έντεκά του, θέλει να πάει στη NASA. Τον συναρπάζουν όλα αυτά που έχουν σχέση με το Διάστημα. Δεν ξέρω βέβαια αν είναι εφικτό. Ψάχνει πολύ, τον ενδιαφέρει η έρευνα. Και αυτό είναι απόδειξη του πόσο γρήγορα αλλάζουν οι καιροί», τονίζει με ενθουσιασμό. Ενθουσιασμό που προκύπτει και από την δική της ικανότητα να αλλάζει, να εξελίσσεται και να καταφέρνει να προπορεύεται της εποχής της.