Κώστας Βογιατζής: Πρωτοστατεί στο διεθνές design

Όταν ήσουν μικρός, τι έλεγες ότι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Πιλότος. Ήθελα να ταξιδέψω όσο γίνεται στον κόσμο, αλλά τελικά δεν μπόρεσα να το κάνω. Ενώ προσπάθησα, με σταμάτησε το γεγονός ότι είχα μυωπία.



Τι είδους ταξίδια έκανες, όταν ήσουν μικρός, με το μυαλό σου;
Παντού. Πετούσα... Όπως όλα τα παιδιά στον ύπνο τους, τα χρόνια της αθωότητας. Πετούσα συνέχεια. Ακόμα και τώρα, ενώ είμαι 33 χρόνων, βλέπω ακόμα όνειρα ότι πετάω. Είναι φοβερό, γιατί έχω δει όνειρα με προορισμούς για τους οποίους δεν είχα καμία προσλαμβάνουσα από εικόνα. Συνήθως πηγαίνω σε διάφορα μέρη που είναι κοντά στη θάλασσα. Αυτό, πάλι, δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Και τελικά σπούδασες μετεωρολογία…
Μπήκα στο Φυσικό με κατεύθυνση τη μετεωρολογία. Δεν ήταν επιθυμία μου, αλλά εκεί με έστειλε το σύστημα των τότε Πανελλαδικών. Πήγα δύο χρόνια και δεν μου άρεσε. Έτσι, κάποια μέρα γύρισα σπίτι και είπα στους γονείς μου «ο γιος σας δεν θα γίνει επιστήμονας». Δεν μου έφεραν αντίρρηση. Το μόνο που μου είπαν ήταν ότι δεν θα μπορούσαν να με στηρίξουν οικονομικά σε μια άλλη επιλογή μου. Γράφτηκα, λοιπόν, στον ΑΚΤΟ, στο τμήμα του interior design, και ξεκίνησα να δουλεύω για να πληρώνω τα δίδακτρα. Στα 23 μου άρχισα να δουλεύω στο Maison & Decoration. Σκέψου ότι δεν μπορούσα να παρακολουθήσω το τμήμα Δευτέρα-Παρασκευή, το έκανα δύο φορές την εβδομάδα, για τρία χρόνια. Ούτε καν το τελείωσα. Επίσης, παρόλο που είχα τότε την τρέλα με τη διακόσμηση, δεν έφτιαξα ποτέ ούτε ένα σπίτι ή ένα μαγαζί.



Και πώς ξεκίνησες το Yatzer;
Το 2006 μου ήρθε το χαρτί για να πάω στο στρατό. Στο περιοδικό έπαθαν σοκ, γιατί ήμουν πια βασικό μέλος της ομάδας. Παρ’ όλα αυτά δεν μου είπαν «μην πας», αλλά με άφησαν να επιλέξω και είπα «θέλω να πάω». Από τον τρόμο μου λέω «ποπό, ένα χρόνο θα λείπω, θα ξεχάσω το design, με τους καινούριους καταλόγους». Φοβήθηκα. Πήγα Οκτώβριο-Νοέμβριο του 2006 και μετά από ένα μήνα στην Τρίπολη, πήγα στην Πάρνηθα. Ένα βράδυ που ήμουν στη σκοπιά, πήρα ένα χαρτί και ένα στιλό και ξεκίνησα να γράφω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου. Και έτσι γεννήθηκε το Yatzer. Το όνομα το βρήκα από το παρατσούκλι που με φώναζαν όταν ήμουν στο σχολείο.



Πότε ήρθαν οι πρώτες μεγάλες επιτυχίες σου και η διεθνής αναγνώριση της δουλειάς σου;
Τον Απρίλιο του 2010 οι Financial Times ανακήρυξαν το Yatzer.com ένα από τα 16 καλύτερα sites για design παγκοσμίως. Τον Απρίλιο του 2011 έγινε ένα edition για τα 100 τεύχη με τους 100 επιδραστικούς ανθρώπους στο χώρο του design και ήμουν ένας απ’ αυτούς. Τον Οκτώβριο του 2010 έκανα έναν οδηγό για την Αθήνα με τα αγαπημένα μου μέρη για τον Louis Vuitton. Το Νοέμβριο του 2012 ήμουν στην αγγλική Vogue ως ένα από τα 10 πιο inspirational online περιοδικά του κόσμου.



Υπάρχουν πολλοί που θα πουλούσαν την ψυχή τους στο διάβολο για να κάνουν τέτοιες επιτυχίες. Πώς τα κατάφερες;
Μόνο του δεν γίνεται τίποτα. Το ότι δουλεύεις είκοσι ώρες το 24ωρο, χωρίς η επιδίωξή σου να είναι να μπεις σ’ αυτές τις λίστες, λειτουργεί θετικά πολλές φορές. Αν αυτό που κάνεις αρέσει σε παραπάνω από έναν άνθρωπο, κάποια στιγμή θα μαζέψεις το κοινό σου. Επίσης, δεν «κλέβω» ποτέ τα θέματά μου. Πάντα ειδοποιώ τον εκάστοτε ενδιαφερόμενο ότι θέλω να ανεβάσω τη δουλειά του και αυτό έχει εκτιμηθεί. Εδώ και εξίμισι χρόνια δεν θα δεις κάτι που να μη γνωρίζει ο ιδιοκτήτης ή ο φωτογράφος. Επίσης δεν έχω βάλει διαφήμιση, δεν ξέρω τι είναι τα keywords, τα SEO κ.λπ. Ο Κώστας παραμένει ο ίδιος που ήταν και πριν δέκα χρόνια.



Πότε συνειδητοποίησες ότι έχεις περάσει σε άλλο στάδιο;
Βλέπω την αντίδραση του κόσμου στα social media. Έχω 2,5 εκατομμύρια followers στο Pinterest. Είναι τρομακτικό νούμερο. Είναι μια παράξενη δύναμη και όσο μεγαλώνει, αισθάνεσαι μεγαλύτερη ευθύνη, γιατί είσαι πιο εκτεθειμένος.



Οικονομικά τώρα, πώς μεταφράζεται αυτή η επιτυχία;
Τα τελευταία τρία χρόνια ζω από αυτό. Σταμάτησα από το περιοδικό το 2010, γιατί είχα πολλά καλέσματα από design weeks, events και ξεκαθάρισα ότι θέλω να ασχοληθώ με το site μου. Και μετά, μ’ ένα μαγικό τρόπο, άρχισαν να έρχονται τα πρώτα χρήματα.



Πότε ξεκίνησες να ταξιδεύεις;
Το πρώτο μου ταξίδι για το Yatzer ήταν το 2008, στο Παρίσι. Έλαβα μία πρόσκληση από τη Νέα Υόρκη, που έγραφε «ότι είστε στη λίστα με τους 6 bloggers που θα θέλαμε να καλέσουμε και πείτε μας αν είστε διαθέσιμος». Εγώ τρελάθηκα από τη χαρά μου. Μερικές φορές, μία χειραψία μπορεί να σου φανεί χρήσιμη μετά από πολλά χρόνια. Στην προκειμένη περίπτωση, ήταν μία κοπέλα στο γραφείο που έτυχε να είναι φαν του blog και όταν της ανέθεσαν να κάνει μία λίστα με συμπεριέλαβε. Μπήκα στο αεροπλάνο. Πέντε μέρες. Ήταν μία μαγική ιστορία. Εκεί κατάλαβα ότι «έτσι και πιάσει αυτό το site, θα αλλάξει η ζωή μου».



Ποια είναι τα highlights από τα ταξίδια που έχεις κάνει;
Έχω πάει στις τέσσερις από τις πέντε ηπείρους – δεν έχω πάει στην Αυστραλία. Έχω πάει Νέα Υόρκη, Μαϊάμι, Βραζιλία, Χονγκ Κονγκ. Μου έχει μείνει περισσότερο το καρναβάλι του Ρίο ντε Ζανέιρο και οι παράγκες στο Πεκίνο, όπου μένουν δεκαπέντε άτομα σε ελάχιστα τετραγωνικά.



Σε ποιο μέρος θα ήθελες να πας και δεν τα έχεις καταφέρει ακόμα;
Στην Ινδία. Μου αρέσει πολύ όλο αυτό το θρησκευτικό κομμάτι. Και θα ήθελα πολύ και Βιετνάμ-Καμπότζη, τώρα που έχουν ανοίξει τα σύνορα στο ποτάμι. Νομίζω ότι είναι ένας προορισμός που θα τον κάνουν πολλοί. Αν με ρωτήσεις για hot προορισμούς το 2014, θα σου έλεγα και τη Ρωσία με τη Σκοτία.

Από τους ανθρώπους που έχεις γνωρίσει, ποιο είναι το πιο ωραίο κομπλιμέντο που έχεις δεχτεί;
Δεν θα το έλεγα κομπλιμέντο, αλλά είναι υπέροχο να βλέπω ανθρώπους που θαυμάζω να μου λένε ότι ξέρουν το Yatzer. Για παράδειγμα, ο Bernard Arnault, ο επικεφαλής του οίκου Louis Vuitton, στέλνει κάθε εβδομάδα ένα mail στους 40.000 υπαλλήλους της εταιρείας με τα σημαντικότερα δημοσιεύματα που έχουν γίνει γι’ αυτήν ανά τον κόσμο. Μια φορά, ύστερα από ένα ταξίδι μου στα αποστακτήρια της Veuve Clicquot (που ανήκει στον ίδιο όμιλο), το κείμενο που έγραψα μετά ήταν σε έξι σελίδες στο pdf που εστάλη. Το Yatzer δεν είναι μόνο το ταξίδι το αληθινό, αλλά και το ταξίδι μέσα μου. Με έχει ωριμάσει σαν άνθρωπο.

Πώς σε αντιμετωπίζουν που είσαι Έλληνας σε ένα χώρο όπου δεν έχουμε καθόλου παράδοση;
Δεν ξέρουν πολλοί ότι είμαι Έλληνας. Μου στέλνουν mail από εταιρείες στην Αμερική και νομίζουν ότι μένω στη Νέα Υόρκη. Πρόσφατα ήθελα να ανεβάσω ένα θέμα για το βιβλίο του Dior κι ενώ μου έχουν στείλει όλα τα υλικά, στο τελευταίο mail ρωτάνε τη διεύθυνσή μου και όταν κατάλαβαν ότι κατοικώ στην Αθήνα, μάλλον σοκαρίστηκαν και άρχισαν να μου λένε διάφορα. Τελικά όμως όλα πήγαν καλά. Παλιότερα Γάλλοι και Ιταλοί συνάδελφοι με κοίταζαν περίεργα που ήμουν από την Ελλάδα. Τώρα όμως που βρισκόμαστε όλοι στο ίδιο καράβι έχουν αλλάξει τα πράγματα.

Πώς φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα;
Δεν τον έχω φανταστεί. Είμαι 33, αλλά δεν τον έχω φανταστεί. Αν μπορούσα να πω κάτι, είναι ότι θα ήμουν στην Ελλάδα και δεν θα έφευγα. Δεν βρίσκω το λόγο να πάω στο εξωτερικό. Δεν μου λείπουν και τα ταξίδια... Σίγουρα θα γεράσω στην Ελλάδα, με σύνταξη που δεν θα πάρω ποτέ.

Τι αγαπάς περισσότερο στην Αθήνα;
Τους φίλους μου αγαπάω. Πιστεύω πάρα πολύ στο ότι μπορείς να συνεννοηθείς μόνο σε μέρη που μιλάς τη γλώσσα της καρδιάς. Η καρδιά μου μιλάει ελληνικά. Και όσο καλά και αν μιλάω μια άλλη γλώσσα, όπου κι αν πάω στο εξωτερικό, θα αισθάνομαι ξένος. Αυτό με κρατάει.

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ