Οι χίλιες και μία περιπέτειες της Μάρας Δαρμουσλή

Τη Μάρα Δαρμουσλή την ήξερα μέσα από τις σελίδες των περιοδικών ως μοντέλο. Εκθαμβωτική και αψεγάδιαστη πάνω στις πολυτελείς ιλουστρασιόν εικόνες, έμοιαζε ψυχρή, απρόσιτη, σχεδόν ψεύτικη. Από κοντά γνώρισα μια φρέσκια, δροσερή και πανέμορφη κοπέλα με καλούς τρόπους και όμορφο λόγο. Παίζει ντραμς και κρουστά με την ομάδα Ηχόδραση και πολλές φορές τη συνοδεύει ο οκτάχρονος γιος της, Αγγελος, με την κιθάρα του. Παιδικό της όνειρο ήταν να γίνει ωκεανολόγος και αφού δεν τα κατάφερε ακολουθεί για παρηγοριά μέσω Twitter τον γιο του Ζακ Κουστό. Από τα ταξίδια της σε ολόκληρο τον κόσμο δεν έχει να σου πει ιστορίες για γκλάμουρους πάρτι με τους beautiful & rich του πλανήτη. Οχι γιατί δεν υπάρχουν και αυτά, αλλά επειδή επιλέγει να κρατά χώρο στον σκληρό δίσκο του μυαλού της για άλλες ιστορίες: για τη Ρωσίδα συγκάτοικό της στο Παρίσι, η οποία με τα λιγοστά λεφτά που έβγαζε ως μοντέλο ζούσε την οικογένειά της στην πατρίδα της, για τον κουστουμαρισμένο κύριο της στάσης του λεωφορείου στο Κέιπ Τάουν ο οποίος την πρόλαβε και με σχεδόν ενοχική ευγένεια της ζήτησε το μισοφαγωμένο σάντουιτς της την ώρα που ήταν έτοιμη να το πετάξει στα σκουπίδια ή για τη νεαρή μουσουλμάνα που συνάντησε σε πισίνα ξενοδοχείου στο Κάιρο η οποία αντί για μαγιό φορούσε μια ολόσωμη φόρμα τύπου δύτη που κάλυπτε ακόμα και το κεφάλι της. Στο Ντουμπάι έμαθε κάποια στιγμή και την τιμή της ως γυναίκα όταν μέγας επιχειρηματίας τουριστικών επιχειρήσεων τη ζήτησε αντί 50 θηλυκών καμήλων!



Με τους συντελεστές της παράστασης «Λευτεριά στη Μήδεια»

Η ιστορία για το πώς βρέθηκε ξαφνικά στις πασαρέλες είναι γνωστή: την «ψάρεψαν» σε ένα μπαρ, το θρυλικό «Αρωμα», στην παλιά παραλία της Θεσσαλονίκης, της «πόλης-χωριό» όπως την αποκαλεί όπου και πέρασε τα παιδικά της χρόνια. «Ημουν στην τουαλέτα όταν με πλησίασε μια κοπέλα και μου είπε: “Μη με παρεξηγείς, δεν είμαι λεσβία, αλλά τι ύψος έχεις;”. Με ξάφνιασε τόσο πολύ που της απάντησα σοβαρά ότι δεν έχω μετρηθεί. Τότε ήμουν ένα πλάσμα με ξανθές αφέλειες, μπότες Dr Martens και T-shirt γνωστού ροκ συγκροτήματος. Και τότε μου ξανάπε: “Πώς θα σου φαινόταν να κάνεις μια επίδειξη μόδας με βραδινές τουαλέτες πολύ γνωστού σχεδιαστή; Συν του ότι μπορούν να έρθουν να σε δουν και οι γονείς σου, θα βγάλεις και 40.000 δραχμές. Θα έρθεις όμως με τακούνια”. Σκέφτηκα ότι αυτά τα λεφτά τα έβγαζα σε έναν μήνα στην κατασκήνωση όπου δούλευα τα καλοκαίρια κι έτσι δεν είχα να χάσω τίποτα. Η εβδομάδα που ακολούθησε ήταν η πιο δύσκολη αφού προσπαθούσα να συνηθίσω τα τακούνια και έκανα practice μέσα στο σπίτι με τα τακούνια της μάνας μου», θυμάται χαμογελώντας και συνεχίζει: «Ηρθαν οι γονείς μου και δεν με γνώρισαν. Βαμμένη και ντυμένη όπως ήμουν, η μαμά μου με μπέρδευε όλο το βράδυ με την Εύη Αδάμ, με την οποία έχουμε τα ίδια χρώματα. Μακάρι να είχα και τον αέρα της τότε».

Στο Αμστερνταμ είχε πάει για δουλειά, αλλά τελικά έκανε «υποχρεωτικές»διακοπές ανεργίας, όπως λέει η ίδια

Αυτό που ξεκίνησε ως πλάκα μέσα σε ελάχιστο χρόνο μονοπώλησε το ενδιαφέρον της μαθήτριας του 19,3. Ετσι, ενώ έχει περάσει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών στο Πάντειο, δηλώνει συμμετοχή σε έναν διαγωνισμό μοντέλων για διεθνή καριέρα και στα 17 της, έπειτα από γραπτή συγκατάθεση και του πατέρα της, φεύγει για έναν μήνα στο εξωτερικό. Εκεί, εκτός από τα μυστικά του μόντελινγκ γνωρίζει για πρώτη φορά και την ανορεξία. «Βρέθηκα ξαφνικά μαζί με άλλες 85 κοπέλες από ολόκληρο τον κόσμο και η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη», λέει γυρίζοντας πίσω στον χρόνο και συνεχίζει: «Ηταν τρελό, αλλά μας ζύγιζαν τρεις φορές τη μέρα. Ισως για να μας κρατούν στην τσίτα. Σερνόμουν. Μάζευα τα κομμάτια μου για να κάνω φωτογράφηση και μετά κατέρρεα. Οταν γύρισα ήμουν 47 κιλά. Με είδε ο μάνατζέρ μου, ο Σπύρος Δελβενακιώτης, και  μου είπε: “Πώς έχεις γίνει έτσι σαν κρεμάστρα; Δεν πρόκειται να δουλέψεις έτσι!”. Ταρακουνήθηκα καθώς όλα είχαν γίνει για τη δουλειά. Με επιμονή και υπομονή ξεπέρασα την ανορεξία. Ωστόσο η μάστιγα αυτή έχει πολλά "κεφάλια" και μου γύρισε σε πολυετή βουλιμία. Κάτι που συνειδητοποίησα όταν πλέον είχαμε στήσει την “ΑΝΑΣΑ”. Επειδή δεν έκανα τους εμετούς που προειδοποιούν κάποιον ότι έχει κάποια διατροφική διαταραχή, δεν έδινα σημασία. Ημουν όμως στα γυμναστήρια συνεχώς. Μπορούσα να τρέχω πάνω στον διάδρομο επί τρεις ώρες. Με όλες τις συνέπειες, τους τραυματισμούς, τους πόνους, την εξάντληση πέρα από τα όρια», ομολογεί.



Στο Λίβερπουλ, όπου τα τρία τελευταία χρόνια συνεργάζεται με εταιρείες ρούχων για βρετανικά special occasions

Το παιδί και η στροφή στην καριέρα της

Εκείνη τη δύσκολη περίοδο γνωρίζει και τον -πρώην πια- σύζυγό της και πατέρα του παιδιού της, πρωταθλητή του μουάι τάι, Παύλο Καπώνη. «Μου αρέσει να προχωράω, να δοκιμάζω πράγματα, χωρίς ωστόσο να έχω απωθημένα», εξηγεί και συμπληρώνει: «Οι γονείς μου όταν ήμουν μικρή δεν με άφηναν να μάθω πολεμικές τέχνες γιατί έλεγαν ότι είναι μόνο για αγόρια. Οπότε ξεκίνησα στα 23 μου μαθήματα μουάι τάι! Ετσι γνώρισα τον Παύλο. Πάνω που απέκτησα six pack και μετρούσα τους κοιλιακούς μου χαρούμενη, ανακάλυψα ένα πρωί ότι δεν μπορούσα πλέον να κάνω ούτε έναν κοιλιακό γιατί ήμουν έγκυος. Ημασταν μόλις λίγους μήνες μαζί, πολύ μικροί και οι δύο -εγώ 23, αυτός 26- και αποφασίσαμε να το προσπαθήσουμε. Οπότε το “πότε θα γίνω μάνα;” για μένα δεν υπήρξε ποτέ. Να ’ναι καλά το ζουζούνι μου. Οσο για το αν θα έκανα κι άλλο παιδί, δεν έχω ιδέα. Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει αυτό».

«Μόλις είχα αποκτήσει τον γιο μου και είχα πλέον αποφασίσει ότι θα έχω ως βάση μου την Ελλάδα», λέει για την εποχή που βρέθηκε στην ομάδα της Ρίκας Βαγιάνη και την εκπομπή «Εχουμε και λέμε» στην τότε ΕΤ1. «Η συνεργασία με τη Ρίκα ήταν μεγάλο σχολείο για μένα. Εμαθα πολλά. Δεν μπορούμε να λέμε ότι οι τηλεθεατές θέλουν σκουπίδια. Οταν εκείνη τη χρονιά την 25η Μαρτίου χτυπήσαμε 25% τηλεθέαση επειδή βάλαμε ηπειρώτικα και μουσικές αγαπημένες, κανείς δεν βγήκε να το σχολιάσει. Μέσα από την εκπομπή γνώρισα πάρα πολλούς ανθρώπους, που κινούνταν σε τελείως διαφορετικό μήκος κύματος από αυτούς που συναντούσα μέχρι τότε. Η ΕΡΤ ήταν ένα κανάλι το οποίο για μένα ήταν δημόσιο και όχι κρατικό, αν και είχε φυσικά -και συχνά έντονα- το “καπέλο” του κρατικού. Δεν ήταν λίγες οι φορές που, όταν είχαμε θέματα επικαιρότητας, άκουγα στο ακουστικό από το κοντρόλ: “Είσαι σε κρατικό κανάλι, πρόσεχε τι θα πεις, πρόσεχε τι θα πεις”. Ημουν μικρή, άπειρη, αυθόρμητη, άρα επικίνδυνη. Ευτυχώς που οι υπόλοιπες της παρέας ήταν πάντα σε εγρήγορση προκειμένου να με μαζέψουν», εξομολογείται. Μετά από κάποιες γκεστ εμφανίσεις σε σίριαλ της εποχής αποφασίζει ότι η συνέχεια της επαγγελματικής της πορείας θα συνεχιζόταν όχι από τα έδρανα τoυ Παντείου, όπου ανανέωνε τακτικά την εγγραφή της για να έχει τις πόρτες ανοιχτές, αλλά από το σανίδι μιας δραματικής σχολής.



«Ηρθαν οι γονείς μου και δεν με γνώρισαν! Ετσι όπως ήμουν βαμμένη και ντυμένη, η μαμά μου με μπέρδευε όλο το βράδυ με την Εύη Αδάμ, με την οποία έχουμε τα ίδια χρώματα. Μακάρι να είχα και τον αέρα της τότε»

Τελειώνει, αλλά δεν της είναι αρκετό. Η αγάπη της για τον χορό την οδηγεί σε ακόμη έναν κύκλο σπουδών, στο μονοετές πρόγραμμα του Κώστα Φιλίππογλου και της Φρόσως Κορρού πάνω στο σωματικό-δημιουργικό θέατρο. Παράλληλα ξεκινά ντραμς και πλέον είναι μέλος της ομάδας κρουστών του Νίκου Τουλιάτου Ηχόδραση. Ως πτυχιούχος ηθοποιός ξεκινά την καριέρα της λίγο… ανάποδα, αφού φέτος για τρίτη χρονιά εργάζεται ως βοηθός σκηνοθέτη. «Με ζήτησαν, με ξαναζήτησαν και με ξαναζήτησαν. Είναι η τρίτη φορά που συμμετέχω ως βοηθός σκηνοθέτη σε παράσταση, ενώ τον Δεκέμβριο ανεβάζουμε το “Λευτεριά στη Μήδεια” του Χάρη Μπόσινα όπου συμμετέχω για πρώτη φορά και ως ηθοποιός πια», λέει γεμάτη περηφάνια. Οταν τη ρωτάω πώς τα προλαβαίνει όλα, μου ψιθυρίζει συνωμοτικά: «Οι γονείς μου πρακτικά έχουν μετακομίσει στην Αθήνα, αλλά δεν το λέμε επίσημα, ξέρεις, για να νιώθουν ότι ακόμα έχουν επιλογές! Είναι γεγονός ότι χωρίς την υποστήριξή τους, με το παιδί δεν θα τα έβγαζα πέρα».