Ανοίγουν τα σχολεία

-Μάνο, Μάνο...
-…..
-Μάνο! Μα τι έπαθε αυτό το παιδί και δεν ξυπνάει σήμερα πρωί! Ξύπνα παιδί μου έχεις σχολείο σήμερα, αρχίζουν τα μαθήματα.
-Σχολείο; Ουφ! Μα εγώ κοιμάμαι…
-Σήκω παιδί μου, σήκω...
Μα που να ξυπνήσει σήμερα ο Μάνος. Η μαμά του τον σκουντάει, του τραβάει το σκέπασμα, εκείνος θρηνομουρμουρίζει και γυρίζει από το άλλο πλευρό, η μαμά τον καταβρέχει και, επί τέλους, κάποια στιγμή ο Μάνος αποφασίζει να σηκωθεί από το κρεβάτι.
-Έλα Μάνο, βιάσου είναι παρά τέταρτο η ώρα.
-Παρά τέταρτο; Να παρ’ η οργή και πότε θα ετοιμασθώ εγώ; Και αρχίζουν οι συνηθισμένες γκρίνιες του μικρού.
-Το καπέλο μου, ποιος πήρε το καπέλο μου; Μα τώρα εδώ δεν το είχα; Να παρ’ η ευχή παρά δέκα η ώρα και εγώ δεν φόρεσα τα παπούτσια μου ακόμα. Που είναι οι καλτσοδέτες μου καλέ μαμά; Ουφ! Μα που τα βάζετε; Πού είναι το βιβλίο μου; Ώ, ώ, κονδυλοφόρο χωρίς πενάκι, μα πως θα πάω στο σχολείο;
Κι’ ο μικρούλης αφού τα θαλάσσωσε όλα, αφού κάνει άνω κάτω όλο το σπίτι φεύγει καμιά φορά για το σχολείο, όπου καταφθάνει ασθμαίνοντας λίγο μετά από τον δάσκαλό του.

Ποιος πέρασε χθες έξω από τα σχολεία, που γιόρταζαν το άνοιγμά τους, και δεν άκουσε φωνές και γέλια και δεν ένοιωσε μέσα του μια νοσταλγία περασμένων παλιών χρόνων, ωραίων καιρών της παιδικής ζωής, των χρόνων εκείνων της ξενοιασιάς και των ελπίδων, των ονείρων και της χαράς!

Φωνές, φωνούλες, γέλια, χαρές, μειδιάματα, τραγούδια, πειράγματα, καβγαδάκια, συντακτικά, γραμματικές, μολύβια, κονδυλοφόροι, καλαμάρια, Ηρόδοτος, κραγιονάκι, τσάντες, τσαντάκια, τσιγαράκια, Θουκυδίδης, ραβασάκια, Βιργίλιος, γομολάστιχες, μπίλιες, Όμηρος, μαστίχες όλα σε ένα απερίγραπτο μωσαϊκό!

Άνοιξαν οι πόρτες των σχολείων διάπλατα για να δεχθούν λιλιπούτιους μπεμπέδες που θ’ αρχίσουν από το άλφα της γνώσεως για να καταλήξουν στο ωμέγα της δόξας, τσαρλεστοφορεμένους γυμνασιόπαιδες, που θ’ αυξήσουν αύριο τον αριθμό των γραμματισμένων και το κύμα των θεσιθήρων, και κομψές δεσποινιδούλες με τη σικ τουαλεττίτσα τους που θα μάθουν γράμματα αλλά και φλερτ.


Τι χαρά και τιτίβισμα από ωραία χειλάκια μέσα στην αυλή και στο διάδρομο του σχολείου.
-Λιλή!
-Μαίρη!
-Εδώ και εσύ Ιουλία, Νίκη, Μαρίκα γεια σας κορίτσια. Και η Μπέτυ; Τι έγινε καλέ η φιλενάδα μας; Δάγκειο ακόμα;
-Τι δάγκειο λες και εσύ;
-Και τότε;
-Θυμάσαι κείνον τον φοιτητή που μας έλεγε πέρυσι;
-Εκείνον που την πείραζε, εκείνον τον βλάκα;
-Ακριβώς.
-Λοιπόν;
-Αρραβωνιάστηκε μαζί του τον περασμένο μήνα, παντρεύεται μεθαύριο και φεύγει για την Ευρώπη.
-!...
Και η συζήτηση εξακολουθεί με την ίδια και χειρότερη ζωηράδα ως που το κουδούνι του σχολείου διακόψει την φλυαρία των κοριτσιών.


Ά! Το κουδούνι του σχολείου!

Από σήμερα γίνεται ο κυρίαρχος των μικρών, ο τύραννός τους κάθε φορά που σημαίνει την έναρξη του μαθήματος και ο ελευθερωτής τους κάθε φορά που σημαίνει διάλειμμα ή σχόλασμα...

Ο Μάνος, ο Τοτός, ο Ντιντής, η Κατινούλα, η Καίτη με πόση λαχτάρα περιμένουν να ακούσουν το μελωδικό κουδούνισμα του, για να γλυτώσουν από την τσιμπίδα του δασκάλου, που άσπλαχνα-άσπλαχνα τους τραβάει μπροστά στην έδρα του για να πούνε μάθημα, ξέρουν δεν ξέρουν.
Όταν ο δάσκαλος φοράει τα γυαλιά του, ή ρίχνει τη μάτια του στον κατάλογο και είναι έτοιμος να σηκώσει κανένα για μάθημα, όταν η Πιπίτσα περιμένει στη γωνία για να τη συναντήσει ο Πετράκης της, όταν στο χοροδιδασκαλείο άρχίζει το πιάνο να παίζη τους σκοπούς του φόξ και του γιαλέ, όταν στο ποστ-ρεστάντ η Λόλα περιμένει γράμμα, όταν ο Γιώργος έχει ραντεβού στον κήπο, όταν, και πόσα όταν δεν υπάρχουν ακόμα, κάτι άλλο κάνει τη μικρούλικη καρδιά των νεοσσών μας να χτυπάει, όλος αυτός ο μικρόκοσμος ο καθηλωμένος στα θρανία μια λέξι και μια ευχή βγάζει από το στόμα του.

-Χτύπησε λοιπόν καλό μας κουδούνι, χτύπησε!

Πόση αλήθεια κίνηση δεν φέρνει το άνοιγμα των σχολείων.
Γεμίζουν οι δρόμοι από χαριτωμένο μικρόκοσμο, από τον μαθητή του Λυκείου με τα κλειστά σακάκια και τις χρυσές κουκουβάγιες στο καπέλο ως τη μαθήτρια που ακούει σε ξένα ονόματα, με τη μαύρη ποδίτσα... Όλους αυτούς που γυρίζουν δεξιά και αριστερά, τρέχουν, πειράζουν και πειράζονται.

Κινείται και ο βιβλιοπώλης που δεν προφταίνει να πουλάει τα φρεσκοτυπωμένα βιβλία του, που τα καταφορτώνει το Κράτος με φόρους και βιβλιόσημα. Κινείται ο χαρτοπώλης με τα τετράδιά του και ο στραγαλατζής που εγκαθίσταται ανενόχλητος μπροστά στην πόρτα του σχολείου με τον ταβλά-βαποράκι του, και ο κουλουράς με τα σουσαμένια του που τα προτιμούν καταπληκτικά οι μικροί, και ο καραμελάς με τις καραμέλες του και τα μαντολάτα.

Κινείται κι’ ο επιθεωρητής - αυτός δα κάθε έναρξη του σχολείου κινείται- για να κάνει την επιθεώρηση του. Και ο δάσκαλος κινείται, κι’ ο επιστάτης ακόμα που δέχεται τόσα φιλοδωρήματα, κι’ ο πατέρας των μαθητών που θέλει τόσα κι’ άλλα τόσα για τα ατελείωτα βιβλία των παιδιών του και τις δεκάδες των τετραδίων...

(βασισμένο σε ρεπορτάζ της εφημερίδας ΠΑΤΡΙΣ, 1928)

Θωμάς Σιταράς, Αθηναιογράφος- Συγγραφέας, FB: Σιταράς Θωμάς