Υπήρξες το μεγαλύτερο αριστερό εξτρέμ της εποχής σου. Εμείς οι παλαιότεροι δεν θα ξεχάσουμε ποτέ τις φανταστικές ντρίμπλες που μας πρόσφερες τη δεκαετία του ‘70 τόσο με την μεγάλη Άντερλεχτ Βρυξελλών όσο και με την τεράστια τότε Εθνική Ολλανδίας. Τα δύο Κύπελλα Κυπελλούχων Ευρώπης με την Άντερλεχτ, το 1976 όπου μεγαλούργησες μαζί με τον Φρανσουά Φαν ντερ Ελστ στον τελικό στο 4-2 εναντίον της Γουεστ Χαμ στις Βρυξέλλες και το 1978 στο 4-0 επί της Αούστρια Βιέννης στο Παρίσι. Ενδιάμεσα είχες χάσει τον δεύτερο από τους τρεις συνεχόμενους τελικούς του Κυπέλλου Κυπελλούχων το 1977 από το Αμβούργο του Στεφενάγκεν. Η Άντερλεχτ του Ρόμπι Ρένσενμπρινκ είχε κερδίσει το 1978 και το ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ εναντίον της Λίβερπουλ σε διπλούς τότε τελικούς, χάνοντας 1-2 στο Άνφιλντ και επικρατώντας 3-1 στη ρεβάνς του Κονστάν Βαν ντε Στοκ, στη μοναδική ήττα της Λίβερπουλ στην Ιστορία επί Βελγικού εδάφους. Εκεί όμως που η μοίρα σού έπαιξε άσχημο παιχνίδι Τεράστιε Ρόμπι, ήταν στον τελικό του Μουντιάλ του 1978 στο Μπουένος Άιρες, εναντίον της οικοδέσποινας Αργεντινής του Δικτάτορα Βιντέλα, όταν στην κυριολεκτικά τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας του αγώνα και με το σκορ στο 1-1 η προβολή που έκανες έστειλε την μπάλα στο κάθετο δοκάρι της Αργεντινής του τερματοφύλακα Ουμπάλντο Φιγιόλ, στέλνοντας το παιχνίδι στην παράταση όπου επικράτησε η Αργεντινή με 3-1 και στερώντας το τρόπαιο από την πραγματικά καλύτερη ομάδα εκείνου του Μουντιάλ, την Ολλανδία. Οι Οράνιε του Γιόχαν Κρόιφ και του Ρόμπι Ρένσενμπρινκ ήταν η καλύτερη ομάδα και στα δύο Μουντιάλ στα οποία έφθασε στους τελικούς τη δεκαετία του ‘70, αλλά ατύχησε γιατί σε αυτούς αντιμετώπισε τις δύο οικοδέσποινες, χάνοντάς τους και τους δύο, από τη Δυτική Γερμανία το 1974 και την Αργεντινή το 1978. Ας είναι. Ρόμπι σε ευχαριστούμε για όσα μας πρόσφερες. Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Εξαιρετικό σχόλιο. Αξέχαστος ο τελικός με τη Γουέστ Χαμ, πανδαισία πραγματική. Και ακόμα και τώρα, μισό σχεδόν αιώνα μετά, οι δύο χαμένοι τελικοί των οράνιε μου φέρνουν μια πικρή γεύση. Δεν το έχω χωνέψει ακόμα.
Το τέλος τής ζωής, πολλές φορές, είναι ένα εφιαλτικό όνειρο που ,δυστυχώς, το βλέπουμε με ανοιχτά τα μάτια..