Σμαράγδα Αδαμοπούλου, η σαγηνευτική ηρωίδα του Porto Leone

Τη γνώρισα κατά τη διάρκεια μιας φεστιβαλικής προβολής, όπου η μικρού μήκους ταινία «Αχέροντας» (2024) συζητήθηκε έντονα για τη μυθοπλασία, το σενάριο και φυσικά την πρωταγωνίστριά της. Τώρα η Σμαράγδα Αδαμοπούλου ετοιμάζεται ως σαγηνευτική Βούλα Μαρκάκη να μας μεταφέρει στην Τρούμπα του 1964 μέσα από τη νέα δραματική σειρά εποχής του ALPHA «Porto Leone - Στη γειτονιά με τα κόκκινα φανάρια», όπου ενώ σπουδάζει για να γίνει δασκάλα, δουλεύει ως πόρνη προκειμένου να στέλνει χρήματα στη μάνα και τον άρρωστο αδελφό της.

«Μου αρέσουν πολύ η ατμόσφαιρα της εποχής, οι κομμώσεις, τα ρούχα, η λάμψη και η πρωτοπορία που αποδίδεται αριστοτεχνικά απ’ όλους τους συντελεστές αυτής της σειράς. Η ηρωίδα μου είναι κι αυτή ξεχωριστή. Μια γυναίκα δυναμική, με εξαιρετική ανεξαρτησία για εκείνη την εποχή, καθώς την ενδιέφεραν τα γράμματα και έψαχνε μια διέξοδο μέσω της μόρφωσής της. Εργατική, δεν φοβάται να παλέψει με όσα εμπόδια της εμφανιστούν. Θεωρώ ότι οι γυναίκες εκείνη την εποχή βίωναν έντονη μοναξιά, καθώς επιβαλλόταν να ανταποκριθούν σε έναν συγκεκριμένο ρόλο, αυτόν της συζύγου.

Γίνονταν λοιπόν ένα με τον ρόλο τους, ενώ έχαναν τη δική τους ουσία και παρέβλεπαν τις δικές τους ανάγκες χρησιμοποιούμενες ως μέσο για την ευημερία ενός μελλοντικού συζύγου. Ταυτόχρονα, το κλίμα της εποχής φαντάζει ασφυκτικό καθώς όλες υπέφεραν από αυτό, αλλά καμία δεν μιλούσε. Αν μπορούσα να μιλήσω με τη Βούλα Μαρκάκη, θα ήθελα να τη ρωτήσω κατά πόσο η απόγνωση και το κενό κατακλύζουν το είναι της».

Οντας επαναστατική και δυναμική, με αγάπη για τη γνώση και την πρόοδο και η Σμαράγδα, επισημαίνω αρκετά κοινά με αυτόν τον νέο της ρόλο. «Αυτό που σίγουρα με διαχωρίζει από τη Βούλα είναι η στάση της και ο εγγενής φόβος της απέναντι στο ανδρικό φύλο. Τη δικαιολογώ, καθώς ήταν πολύ δύσκολο εκείνους τους καιρούς μια γυναίκα να σταθεί ισάξια απέναντι στον άντρα».

Σπούδασε Δημόσια Διοίκηση στο Πάντειο και μετά Δημοσιογραφία. Εκανε χορό σε επίπεδο αγωνιστικό, όμως τίποτα από όλα αυτά δεν τη γέμιζε όσο η δουλειά που κάνει τώρα. «Μπορώ να ζω πολλές πραγματικότητες μαζί και υπάρχει ένα ωραίο σκέλος τού να είσαι ηθοποιός: κάθε φορά αναμετριέσαι με τον εαυτό σου - κι αυτό είναι η κινητήριος δύναμή σου για προσωπική εξέλιξη και μόρφωση. Γνωρίζοντας και συναντώντας διαφορετικές προσωπικότητες που συμπαθείς είτε αντιπαθείς μέσα από τους ρόλους σου, η ενσυναίσθησή σου καλλιεργείται όλο και περισσότερο. Καλείσαι να συν-κινηθείς με τον πλούτο της παγκόσμιας λογοτεχνίας και να καταλάβεις μετά ότι τα πάθη και οι μεγάλες συγκινήσεις είναι προνόμιο των ανθρώπων».

Με ένα φρέσκο κορίτσι του χώρου μπροστά μου, θέλω να μάθω περισσότερα για την ίδια. «Δεν είμαι πολύ καλή στο να μιλάω για τον εαυτό μου. Γι’ αυτό και μου αρέσει πολύ η τέχνη της υποκριτικής, γιατί σε αναγκάζει να φύγεις από σένα για να επιστρέψεις ξανά σε σένα έχοντας ανακαλύψει καινούριες σου αποχρώσεις, συναντώντας σε σε κάθε ρόλο. Είναι σαν κάθε φορά να γνωρίζεις και να αποδέχεσαι έναν καινούριο σου εαυτό. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να μιλήσω για μένα, θα έλεγα πως είμαι δυναμική, ανεξάρτητη και πεισματάρα.

Μεγαλώνοντας έχουν συμβεί πολλά στη ζωή μου, θετικά και αρνητικά. Θεωρώ πως το πιο γόνιμο και τελικά αυτό που θα σε εξελίξει ως άνθρωπο είναι οι δυσκολίες και ο πόνος, καθώς μέσα στο σκοτάδι γίνεται ο απολογισμός. Είμαι όμως ευγνώμων για τις δυσκολίες που μου έχουν συμβεί γιατί αυτές με ξεκούνησαν και με αφύπνισαν».

Καθώς μιλάει, παρατηρώ το πρόσωπό της, ολοκάθαρο, κλασικά όμορφο, όμως η Σμαράγδα την ομορφιά του ανθρώπου την εντοπίζει αλλού: «Σε έναν πλαστικά ομοιόμορφο κόσμο, το ζητούμενο πλέον είναι η μοναδικότητα και η αυθεντικότητα - η ομορφιά είναι ακριβώς αυτό. Να είσαι αληθινός απέναντι στον εαυτό σου αλλά και ευγενικός με τον συνάνθρωπο. Ομορφιά είναι επίσης οι επιλογές στα διαβάσματά σου, οι άνθρωποι που συνδιαλέγεσαι, η μουσική που ακούς, πώς προτιμάς να τροφοδοτηθείς ο ίδιος.

Προσωπικά, μου αρέσει πολύ να διαβάζω λογοτεχνία, να βλέπω ταινίες και σειρές. Από μικρή, οι ήρωες από αυτά που διάβαζα ή έβλεπα με έκαναν να αισθάνομαι πιο δυνατή. Αγαπημένα μου βιβλία είναι το “Αλεξανδρινό Κουαρτέτο” του Λόρενς Ντάρελ και “Το σώμα δεν ξεχνά” του Μπέσελ βαν ντερ Κολκ, αγαπημένη ταινία η “Γυναίκα της διπλανής πόρτας” του Φρανσουά Τριφό και αγαπημένη σειρά το “Madmen”. Εχουν όλα ένα κοινό χαρακτηριστικό: τη δύναμη της επιλογής! Και πρακτικά μιλώντας, η καλύτερη συμβουλή ομορφιάς που μου έχουν δώσει είναι η εφαρμογή του αντηλιακού χειμώνα-καλοκαίρι και να κοιμάμαι πάντα χωρίς υπολείμματα μακιγιάζ!».

Επιστρέφοντας στο «Porto Leone - Στη γειτονιά με τα κόκκινα φανάρια», Βούλα και Τρούμπα είναι αποτελέσματα ενός ολέθριου συστήματος με θύματα τις γυναίκες. Εξακολουθούν να υπάρχουν ίδιες προθέσεις; «Δυστυχώς έχουμε γίνει μάρτυρες πολλές φορές στην Ιστορία όσο αφορά την εργαλειοποίηση του γυναικείου σώματος.


Εχουμε δει άντρες να αποφασίζουν για τις γυναίκες ακόμα και για το πώς θα γεννήσουν ή δεν θα γεννήσουν. Θεωρώ ότι οι γυναίκες υπήρξαν θύματα τότε, όμως είναι και τώρα, αλλά με διαφορετικό πρόσημο. Εξακολουθούμε να αμειβόμαστε χειρότερα από τους άντρες. Και σήμερα, με όλη αυτή την επίφαση της ελευθερίας, έχουν πέσει ως προς αυτό θύματα και ίδιες οι γυναίκες ανακυκλώνοντας θεωρήσεις πατριαρχικές. Το επάγγελμά μου συνδέεται άμεσα με την εικόνα, ενίοτε πλασματική, και ως ηθοποιοί καλούμαστε να την παρουσιάσουμε και να υποστούμε κριτική».

Τι κάνει, πιστεύει, τις ταινίες του ’50 και του ’60 με θεματική παρόμοια με αυτή της νέας σειράς του ALPHA διαχρονικές και αξέχαστες; «Δεν είμαι νοσταλγός της παλιάς εποχής. Πιστεύω ότι εν μέρει η διαχρονικότητά τους έχει να κάνει με τη γλώσσα που όσο πάει φθίνει, βιάζεται και γελοιοποιείται. Ο κόσμος τις αγαπάει δηλαδή για το εξαιρετικό τους κείμενο που αντανακλούσε την εποχή και ερχόταν ως απάντηση στις απαιτήσεις της κοινωνίας».

Από τη φύση της χαρούμενη και λαμπερή, με απίστευτη ενεργητικότητα και ωραία ενέργεια, η Σμαράγδα απολαμβάνει τις απλές χαρές τη ζωής, όπως το μαγείρεμα. «Το φαγητό μού δίνει χαρά. Κυριολεκτικά γιατί είναι μια άμεση και γρήγορη απόλαυση, μεταφορικά επειδή λειτουργεί ως ένα μέσο φροντίδας, βαθιάς αγάπης και εγκάρδιας προσφοράς στον άλλον. Χαρά, λοιπόν, μου δίνει ένα σπίτι με αγαπημένους μου ανθρώπους, γεμάτο μυρωδιές από φαγητά που έχω μαγειρέψει, περιτριγυρισμένη από τις γατούλες μου.

Για μένα η ευγένεια και η γενναιοδωρία είναι οι πιο πολύτιμες αρετές στον άνθρωπο», μου λέει. Το διαπιστώνω όταν σε λίγο φωτογραφίζεται με ένα μικρό πόνι, που το χαϊδεύει τρυφερά, αφήνοντας τα δάχτυλά της να γλιστρήσουν απαλά πάνω στη λεία του χαίτη. Τα μάτια του γυαλίζουν σαν από ευγνωμοσύνη και ανταποδίδει την αγάπη γλείφοντας απαλά το χέρι της. Τη βλέπω να χαμογελά, να το αγκαλιάζει και να του λέει ηχηρά: «Ευχαριστώ».