Είναι ένα ηλιόλουστο χειμωνιάτικο μεσημέρι στην Ομόνοια. Συναντιόμαστε λίγο πριν από την παράσταση «Λύκαινες» που παίζεται στο Θέατρο Εμπορικόν στου Ψυρρή. Από μακριά τη βλέπω να ανοίγει το βήμα της ανάμεσα στο πλήθος, προφανώς λόγω της μικρής καθυστέρησής της στο ραντεβού μας. Στα ακουστικά που σκεπάζουν τα αυτιά της φαντάζομαι πως ηχεί κάποια αυστηρή μουσική επιλογή, κρίνοντας από τις σπουδές της στο κλασικό τραγούδι. Κάνω λάθος. Μετά τις πρώτες συστάσεις, η Ισιδώρα Δωροπούλου μού εξηγεί πως ακούει ηχογραφημένους τους διαλόγους της παράστασης. Ανάμεσα στις λήψεις, μου αναφέρει ότι κινείται με το μετρό και με τα πόδια, γιατί της αρέσει να εξερευνά την πόλη, να μαθαίνει τα ονόματα των οδών και να παρακολουθεί τις ιστορίες που διαδραματίζονται στους δρόμους.
Οταν στο τέλος της φωτογράφησης ανεβαίνουμε στο roof garden του «Brown Acropol», ενθουσιάζεται με την ποικιλόμορφη θέα της εκσυγχρονισμένης δόμησης που άφησε στην ιστορική πλατεία ο 20ός αιώνας στο διάβα του. Εκεί, λοιπόν, με τους εύστροφους υπαινιγμούς του ανάλαφρου αυτοσαρκασμού της, με αφήνει να τη γνωρίσω καλύτερα. Η Ισιδώρα Δωροπούλου είναι μια γυναίκα με πάθος για το θέατρο και τις τέχνες, η οποία προστατεύει την ιδιωτική της ζωή, αδιαφορεί για το τι θα πουν οι άλλοι και μεγαλώνει το παιδί της χωρίς να θυσιάζει την καριέρα της.
«Η Ράνια Οικονομίδου, η Αγλαΐα Παππά, η Βίκυ Βολιώτη και η Νικολέττα Καρρά είναι η δική μου θεατρική οικογένεια φέτος», μου λέει για τις συμπρωταγωνίστριές της στις «Λύκαινες». «Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με όλες τους και αισθάνομαι μαζί τους καλλιτεχνική ασφάλεια γιατί θεωρώ πλέον πως το σημαντικότερο σε μια θεατρική συνεργασία είναι η απουσία τοξικού κλίματος. Οσον αφορά τη συνεργασία μου με τη σκηνοθέτιδα Νικαίτη Κοντούρη, τη φετινή μου καθοδηγήτρια στις “Λύκαινες”, την ονειρευόμουν καιρό. Πάντα μου άρεσαν οι παραστάσεις της και η ματιά της στα πράγματα. Αγαπάει τους ηθοποιούς της και αφήνει χώρο στην έκφρασή τους». Η φετινή συνεργασία, όμως, δεν είναι η πρώτη της με γυναίκα σκηνοθέτη. «Είχε προηγηθεί η συνεργασία μου με την Αικατερίνη Παπαγεωργίου στην παράσταση “Η λέξη πρόοδος στο στόμα της μητέρας μου ηχούσε πολύ φάλτσα” και είχα εντυπωσιαστεί με τον τρόπο που αντιμετωπίζει και δουλεύει τα κείμενα. Αισθάνομαι ότι διανύω μια πολύ δημιουργική φάση στην καλλιτεχνική διαδρομή μου και αποζητώ πλέον την ουσία».
Η Ισιδώρα Δωροπούλου παίζει από 18 χρόνων στο Θέατρο Τέχνης, όταν ακόμα ήταν σπουδάστρια στη σχολή του. Απόφοιτη εδώ και 15 χρόνια, φέτος μέτρα 17 συναπτά έτη επαγγελματικής σχέσης μαζί του. «Οι άνθρωποι που συνάντησα εκεί σηματοδότησαν την πορεία μου. Μαζί τους ανακάλυψα αυτή την τέχνη στην ολότητά της. Σμιλεύτηκα στο Θέατρο Τέχνης, έμαθα να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο. Ημουν άγραφο χαρτί όταν μπήκα στη σχολή, ευτύχησα να συνεργαστώ με σκηνοθέτες που με βοήθησαν, με ενέπνευσαν, μου έδωσαν την ευκαιρία να ασχοληθώ με σημαντικά κείμενα και μου εμπιστεύτηκαν υπέροχους ρόλους -κάποιους από τους οποίους αγάπησα πολύ- οι οποίοι επηρέασαν σημαντικά την καλλιτεχνική μου διαμόρφωση», αναφέρει. «Βγήκα στην επαγγελματική αρένα μέσα στην οικονομική κρίση.
Μια κρίση που επιπλέον ήταν βαθιά κοινωνική και πολιτισμική. Ο χώρος μας πιέστηκε αρκετά και συρρικνώθηκε. Μέσα σε εκείνα τα δύσκολα χρόνια υπήρξαν δημιουργοί που συνέχισαν να υπερασπίζονται το όραμά τους. Συμβαίνουν υπέροχες συνεργασίες που παραμένουν ξεχωριστές, ο κάθε θίασος είναι μια οικογένεια».
Τη ρωτώ και για την «κανονική» οικογένειά της. «Εχασα πολύ νωρίς τους γονείς μου. Θυμάμαι ακόμα την αίσθηση του κενού σαν ελεύθερη πτώση χωρίς αλεξίπτωτο. Μου λείπουν πολύ. Τους ευγνωμονώ για όλα. Ευτυχές γεγονός είναι η ύπαρξη του παιδιού μου, που είναι και ο λόγος της δικής μου ύπαρξης. Αθελά του, εξαλείφει την πιθανότητα ενός υπερτροφικού εγώ, γίνεται η αιτία μιας υπέρβασης του εαυτού μου που δεν μετανιώνω ούτε στο ελάχιστο. Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι μπορώ να νιώσω μια τέτοια άνευ όρων αγάπη. Θα ήθελα να μεγαλώσει σε μια κοινωνία συμπεριληπτική, όπου ο σεβασμός στη διαφορετικότητα να είναι δεδομένος. Εύχομαι να είναι ευτυχισμένος με ό,τι επιλέξει και να το κάνει με κάθε ίνα του κορμιού του και της ψυχής του. Να ζήσει χωρίς φόβο και χωρίς ανασφάλειες, ανοίγοντας τα δικά του φτερά για οπουδήποτε εκείνος πιστεύει, να βρει το φως που όλοι ψάχνουμε στη ζωή».
Παρότι λατρεύει το κέντρο της Αθήνας, εκείνη επιλέγει να ζει στο Χαλάνδρι. «Επειδή δουλεύω πολύ και πολλές ώρες στο κέντρο, αποζητώ την ηρεμία και την ησυχία της γειτονιάς μου. Αλλωστε δεν απέχει πολύ από το κέντρο και μου επιτρέπει να κινούμαι με άνεση από και προς τη δουλειά μου με τα ΜΜΜ, καθώς από επιλογή δεν οδηγώ», μου εξηγεί.
Επιστρέφοντας στο αγαπημένο της θέμα, την τέχνη, η Ισιδώρα μού λέει ότι είναι κάτι έμφυτο στην ανθρώπινη φύση. «Μέσω οποιασδήποτε μορφής τέχνης, ερχόμαστε σε επαφή με τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα της ζωής. Το σπουδαιότερο από αυτά και ένας από τους λόγους που οδηγήθηκα, νομίζω, και εγώ σε αυτή τη δουλειά, είναι υποσυνείδητα το αόρατο σύνορο μεταξύ ζωής και θανάτου. Το θέατρο συνδυάζει χαρισματικά όλες τις τέχνες και ακριβώς εκεί έγκειται η ύπαρξη τόσων πολλών παραστάσεων κάθε χρόνο», τονίζει.
Εκτός όμως από τις «Λύκαινες», η ταλαντούχα ηθοποιός εμφανίστηκε και στη νέα αστυνομική σειρά της ΕΡΤ1 «Το Δίχτυ», στο επεισόδιο «19 Μαχαιριές», που αναφέρεται στην έμφυλη βία. «Στη σειρά θύματα και θύτες γίνονται έρμαια των παθών τους, έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις μεγαλύτερες από το μέγεθός τους και η αλήθεια είναι πως με αυτό το θέμα δεν εξοικειώνεσαι - η κακοποίηση και οι γυναικοκτονίες είναι πολύ σοβαρό σημάδι του καιρού», μου λέει αναφερόμενη σε αυτή τη συνεργασία της.
Η ίδια, ευτυχώς, στην καθημερινότητά της έχει την υποστήριξη του συντρόφου της πρακτικά και συναισθηματικά και τη βοήθειά του στο μεγάλωμα του παιδιού τους. Κλείνοντας τη συζήτησή μας μοιράζεται μαζί μου την ελπίδα της ότι η τέχνη μπορεί να δράσει προληπτικά και ότι μια μέρα ο κόσμος θα αλλάξει και θα επιτρέπει στις γυναίκες να αισθάνονται χωρίς φόβο ευτυχισμένες
