Αντίστροφη μέτρηση για το Χρυσό Φοίνικα με το βλέμμα στην... Αντέλ

Βαδίζοντας γοργά προς τη στιγμή που όλοι περιμένουν, την απονομή του Χρυσού Φοίνικα και των υπόλοιπων βραβείων, παρουσιάστηκε και η τελευταία ταινία του Διαγωνιστικού, το “Venus in Fur” του Ρομάν Πολάνσκι. Το θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Άιβς στο οποίο βασίζεται η ταινία παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα μελέτη πάνω στα παιχνίδια εξουσίας, τις εναλλαγές ρόλων και φυσικά - μιας και μιλάμε για κάτι που διάλεξε ο Πολάνσκι - το σεξ, αλλά θα έπρεπε να είχε παραμείνει σε θεατρικό έδαφος. Όπως και η προηγούμενη ταινία του Πολάνσκι, “Σφαγή”, το “Venus in Fur” περιέχει στιγμές που γαργαλούν, διασκεδάζουν ή εξιτάρουν, αλλά παραμένουν στιγμές και δε συνθέτουν ένα εναίο, ομοιόμορφο σύνολο ταινίας.

Ο ίδιος ο  σκηνοθέτης παρουσιάστηκε πολύ πιο  παιχνιδιάρης και ενδιαφέρων από  την ίδια του την ταινία κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, όπου μονοπώλησε το ενδιαφέρον - παρότι είχε παρακαλέσει στην αρχή τους δημοσιογράφους να απευθύνουν ερωτήσεις και στην πρωταγωνίστρια/σύζυγό του Εμανουέλ Σενιέ, και τον συμπρωταγωνιστή της Ματιέ Αμαλρίκ. Σε ερώτηση δημοσιογράφου σχετικά με το αν το ερωτικό παιχνίδι έχει αλλάξει από τότε που ήταν νέος που σκοπό είχε διακριτικά, αλλά ξεκάθαρα να τον τσιγκλήσει για να μιλήσει για το σκανδαλώδες ερωτικό παρελθόν του, εκείνος απάντησε: “Σήμερα το να προσφέρεις λουλούδια σε μια γυναίκα είναι απρεπές. Αυτή η προσπάθεια του να ισοπεδωθούν τα δύο φύλα είναι ηλίθια. Θα γίνω Μαρξιστής και θα πω ότι αυτό είναι αποτέλεσμα της προόδου στην ιατρική. Το χάπι άλλαξε πάρα πολύ τη θέση της γυναίκας στην εποχή μας. Την «ανδροποίησε». Ο ρομαντισμός χάνεται από τη ζωή μας κι αυτό είναι πραγματικά κρίμα”. Κι αυτός είναι ο αμφιλεγόμενος Πολάνσκι - τη στιγμή που ξεκινά με μια πολύ οξυδερκή παρατήρηση σχετικά με την σύγχρονη πολιτική/σεξουαλική ορθότητα ή/και υστερία, δεν μπορεί να αντισταθεί από το να προκαλέσει αντιφάσκοντας αναφέροντας το… χάπι.



Για μια από τις  καλύτερες ταινίες του Φεστιβάλ παρευρέθησαν επίσης σε συνέντευξη Τύπου, ο Τζιμ Τζάρμους και οι ηθοποιοί του Τίλντα Σουίντον, Τομ Χίντλστον  και Τζον Χερτ. Το “Only Lovers Left Alive” είναι η Τζαρμουσ-ική εκδοχή στο είδος της ταινίας με βαμπίρ, η οποία μπορεί να “πατάει” πάνω στο δημοφιλή μύθο, αλλά ουσιαστικά είναι μια ταινία για την αγάπη.

Φιγούρες από  ένα άλλο σύμπαν, ο Τζάρμους και  η Σουίντον μαγνητίζουν το βλέμμα, είτε μιλούν είτε όχι. Από κοντά ακόμα περισσότερο - δυσκολεύεσαι να συγκρατήσεις την ευχαρίστηση από το να σχηματιστεί στο πρόσωπό σου όσο τους χαζεύεις. Ίσως γιατί, πέρα από το κατάλευκο μαλλί και το ιδιαίτερα χαρακτηριστικά προσώπου, το χιούμορ, το γνωστό αυτό χιούμορ του Τζάρμους, είναι πάντα εκεί. “Μας είπαν ότι μπορεί κανείς να βγάλει χρήματα από μια ταινία με βρικόλακες, γι’ αυτό την κάναμε!”, απαντά όταν τον ρωτάνε το γιατί έκανε τέτοιους είδους ταινία. Αρνήθηκε να “αναλύσει” ο ίδιος τα νοήματά της, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να σχολιάσει εκτενώς το (όπως πάντα υπέροχο) σάουντρακ της ταινίας, το οποίο προφανώς κι ο ίδιος αγαπά πολύ. Η Σουίντον, με το άσπρο μαλλί και την ήρεμη έκφρασή της δεν εξεπλάγη καθόλου που ο Τζάρμους έκανε ταινία για βαμπίρ: “Εγώ ούτε που σκέφτηκα να ρωτήσω τον Τζιμ γιατί κάνει μία ταινία βαμπίρ. Για μένα κάνει «ταινίες για βαμπίρ» όλα αυτά τα χρόνια. Πιστεύω ότι η περιέργεια του κόσμου για τους βρικόλακες έχει να κάνει με τον πόθο όλων να ζήσουμε για πάντα. Είμαστε όλοι τρομοκρατημένοι από το φόβο του θανάτου που θα προτιμούσαμε να σκεφτόμαστε κάποιους που είναι αθάνατοι. Επίσης η γοητεία τους κρύβεται στο ότι ζουν στις σκιές, στο περιθώριο. Αυτό που αγαπώ εγώ στην ταινία είναι η ιδέα του να ζεις αόρατος. Να ζεις και να δημιουργείς έργο, ενώ είσαι αόρατος. Εργο που δεν βγαίνεις ποτέ μπροστά να διεκδικήσεις ως δικό σου. Απλά το βγάζεις στο σύμπαν κι εκείνο υπάρχει από μόνο του ενώ εσύ είσαι άγνωστος. Αυτή η ιδέα με γοητεύει πάρα πολύ”.

Οι προβλέψεις

Μ’ αυτά και μ’ αυτά και ενώ το τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα παρέδωσε χθες το μεγάλο βραβείο του στην ταινία “The Missing Picture” του Ρίτι Παν από την Καμπότζη, προετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη τελετή σήμερα το βράδυ που θα αναδείξει το νικητή του Χρυσού Φοίνικα. Όλα στρέφουν την προσοχή προς το “La Vie d’ Adele” του Αμπντελατίφ Κεσίς, το οποίο όμως έχει σημαντικό ανταγωνισμό από το “Inside Llewyn Davis” των αδελφών Κοέν και το “Le Passe” του Ασγκάρ Φαραντί. Αλλά με τον Στίβεν Σπίλμπεργκ ως Πρόεδρο της Κριτικής Επιτροπής δεν πρέπει κανείς να παραβλέπει και πιο “ανάλαφρες” επιλογές όπως το “Nebraska”, την εξαιρετική ταινία του Αλεξάντερ Πέιν και ακόμα το πιο αδύναμο, αλλά feelgood “Grigris” του Μαχαμάτ-Σαλέχ Χαρούν. Ο Πέιν όμως ίσως βρεθεί με το βραβείο σεναρίου ή σκηνοθεσίας, όπου εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν με πολλές ακόμα πιθανές εκδοχές.



Η Γαλλο-ελληνίδα Αντέλ  Εξαρχόπουλος (“La vie d’ Adele”) διεκδικεί  με πολύ μεγάλη φόρα το βραβείο Ερμηνείας, όπως και ο Μάικλ Ντάγκλας για  το “Behind the Candelabra” - και οι δυο θα το έχουν κερδίσει δικαίως, αν και το ιδανικό θα ήταν ο δεύτερος να το μοιραστεί με τον Μπρους Ντερν από το “Nebraska”. Δυο μεγάλες ερμηνείες από δυο μεγάλους ηθοποιούς - όχι μόνο σε ηλικία, αλλά και σε καλλιτεχνική δεινότητα.

Αυτά όμως είναι  όλα υποθέσεις, εις αναμονή των  αποτελεσμάτων σήμερα το βράδυ, όποτε και θα αποχαιρετήσουμε το φετινό 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.