Η «Βασίλισσα» των Καννών

Οι κλοπές πολύτιμων αντικειμένων συνεχίζονται δεξιά κι αριστερά στις Κάνες, αλλά ο Μάικλ Ντάγκλας κλέβει την προσοχή, εντός και εκτός οθόνης. Πρωταγωνιστής στο «Behind the Candelabra» (Διεθνές Διαγωνιστικό) του Στίβεν Σόντερμπεργκ, ο Ντάγκλας επιστρέφει με ίσως την καλύτερη ερμηνεία της ζωής του, κι είναι φαβορί για το βραβείο ερμηνείας για το ρόλο του πληθωρικού, εκτυφλωτικού Λιμπεράτσε και τη σχέση του με έναν από τους πολλούς εραστές του.

“Τον είχα δει από κοντά όταν ήμουν 12”, δήλωσε ο ηθοποιός. “Ο «Λι», όπως τον έλεγαν οι φίλοι του, έμενε στη γειτονιά του πατέρα μου. Μια μέρα ήμασταν σε  μια διασταύρωση και απέναντι μας σταματά μία κάμπριο Ρολς Ρόις. Τυφλώθηκα: το φως έπαιζε με το χρυσό στο λαιμό του και στα δάχτυλά του. Είχε ένα λαμπερό χαμόγελο και τα μαλλιά του μου φάνηκαν ογκώδη και 'στραβοβαλμένα' (τώρα ξέρω γιατί). Ο Λιμπεράτσε για μένα άνοιξε το δρόμο για τον Ελτον Τζον και τη Lady Gaga”.

Συναισθηματικά φορτισμένος, ο Ντάγκλας κάποια στιγμή δάκρυσε όταν αναφέρθηκε στο πώς ο Σόντερμπεργκ του πρότεινε το ρόλο: “Στην αρχή νόμιζε ότι με δουλεύει, όταν μου το ανέφερε πρώτη φορά στα γυρίσματα του “Traffic”.

Γελάσαμε τότε με την ιδέα, άρχισα να λέω το σήμα κατατεθέν «thank you very much» του Λιμπεράτσε όταν τελείωναν οι σκηνές μου, κι όλο αυτό ξεχάστηκε. Επτά χρόνια αργότερα, ο Στίβεν βρήκε το βιβλίο «Behind the Candelabra» που έγραψε ο χαρακτήρας του Ματ Ντέιμον (ο πραγματικός Σκοτ Θόρσον), έπεισε τον παραγωγό του, προσέλαβαν τον Ρίτσαρντ για το σενάριο και έφεραν όλο το πρότζεκτ στον Ματ. Του έδειξαν το βιβλίο που στο εξώφυλλο απεικονίζει τον Λιμπεράτσε με τα φτερά και τα πούπουλα και τον Σκοτ με τη στολή του σοφέρ και του είπαν: εσύ ο Σκοτ, ο Μάικλ Ντάγκλας για Λιμπεράτσε - δέχεσαι; Κι ο Ματ δέχτηκε”. Εκεί, σταματά για λίγο, παίρνει μια ανάσα γιατί είναι φανερά συγκινημένος και λέει: “Η πρόταση μου έγινε αμέσως μετά την περιπέτειά μου με τον καρκίνο. Για μένα αυτό ήταν ένα δώρο. Θα είμαι για πάντα ευγνώμων στον Στίβεν, τον Ματ και όλη την ομάδα για αυτή την εμπειρία. Για πάντα ευγνώμων”.

Ο Σόντερμπεργκ με τη σειρά του αναφέρθηκε στο πώς δεν είχε στόχο να κάνει μια ταινία για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, αλλά τελικά έχει προκύψει να είναι άκρως επίκαιρη λόγω της μάχης τους για το δικαίωμα στο γάμο. “Τι θα σκεφτόμαστε σε πενήντα χρόνια;”, αναρωτήθηκε. “Ελπίζω ότι θα αναρωτιόμαστε γιατί ήταν καν ζήτημα κάποτε το δικαίωμα στο γάμο και γιατί μας πήρε τόσα χρόνια να το αλλάξουμε. Η κοινωνικο-πολιτική διάσταση δεν ήταν πάντως στο μυαλό μου όταν κάναμε την ταινία, αλλά η σχέση των δυο αυτών ανθρώπων και πως θα γιίνει ρεαλιστική και οικεία, πώς θα πιστέψει κανείς τη σύνδεσή τους”. Σχετικά με το αν θα είναι ή δε θα είναι η τελευταία του ταινία, είπε: “Κάνω διάλειμμα, απλά δεν ξέρω για πόσο. Αλλά ακόμα κι αν αυτή ήταν η τελευταία μου ταινία θα ήμουν περήφανος”.

Ο Ματ Ντέιμον πήρε τα περισσότερα γέλια πάντως όταν ρωτήθηκε πώς ήταν να κοιμάται στο πλευρό του Ντάγκλας, τον οποίο φωνάζει χαϊδευτικά στην ταινία “γριά αδερφή” (“old queen”): “Μα, τώρα έχω στοιχεία”, απάντησε. “Μπορώ να κανονίσω μια έξοδο με την Σάρον Στόουν, την Γκλεν Κλόουζ, την Ντεμί Μουρ και να ανταλλάξουμε ιστορίες!”

Ενδιαφέρουσα, αλλά ανυπόφορα γαλλική, ήταν η ταινία της Κλερ Ντενί “Bastards” που προβλήθηκε στο Ένα Κάποιο Βλέμμα, με κατεκτημένη τη σκηνοθετική άποψη, και εγγυημένη την επιτηδευμένη αισθητική και αλαζονεία. Η ιστορία ακολουθεί έναν άντρα, ο οποίος επιστρέφει στη Γαλλία για να φροντίσει την αδερφή και την ανιψιά του όταν πεθαίνει ο άντρας της πρώτης. Η μικρή έχει σοβαρά ψυχολογικά πράγματα, λόγω ενός μυστηριώδους άντρα, με τη γυναίκα του οποίου ο πρωταγωνιστής μπλέκει σε μια επικίνδυνη και παθιασμένη σχέση.

Πιο πιασάρικο ήταν το “Wakolda” (Ένα Κάποιο Βλέμμα”), η αργεντίνικη ταινία της Λουσία Πουένσο που αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας στη δεκαετία του ’50, η οποία ανοίγει έναν ξενώνα σε μια απομακρυσμένη, ειδυλλιακή περιοχή και φιλοξενεί έναν μυστήριο άντρα. Ο Γερμανός καλεσμένος, ευγενικός αλλά απόμακρος, αρχίζει να αναπτύσσει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους ρυθμούς ανάπτυξης των παιδιών, και τη νέα εγκυμοσύνη της μαμάς - θα είναι μόνο θέμα χρόνου προτού αποκαλυφθεί πως πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους επικεφαλής των Ναζί στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Αν και χάνει τη δύναμή της στο δεύτερο μισό, η ιστορία και οι σωστές ερμηνείες διασφαλίζουν την αγωνία και το ενδιαφέρον μέχρι τέλους.

Τέλος, η δεύτερη ταινία στο Διαγωνιστικό, το “Grigris” του Μαχάματ-Σαλέχ Χαρούν από το Τσαντ ήταν μια αισιόδοξη, αν και αφελής ιστορία για ένα νεαρό άντρα, ο οποίος παρά τη σωματική του αναπηρία είναι εξαιρετικός χορευτής. Όταν ο πατριός του αρρωσταίνει αναγκάζεται να διακινήσει παράνομα βενζίνη για να βρει τα λεφτά και μπλέκει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ο έρωτάς του για μια πανέμορφη πόρνη, φυσικά απλά δυσχεραίνει την κατάσταση.