Μπάρμπαρα Στρέιζαντ - Ρόμπερτ Ρέντφορντ: Αποκαλύψεις για τη σχέση τους 50 χρόνια μετά
Η επιμονή της να συνεργαστούν, η αρχική άρνηση του ηθοποιού και τα μυστικά της χημείας τους ξετυλίγονται στην αυτοβιογραφία της διάσημης ερμηνεύτριας - ηθοποιού
Μπορεί κανείς να φανταστεί την κλασική ταινία «Τα καλύτερα μας χρόνια» χωρίς τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στο πλευρό της Μπάρμπρα Στρέιζαντ; Κι όμως, χρειάστηκε αρκετός καιρός, πολλές υποχωρήσεις από την παραγωγή και κυρίως η απίστευτη επιμονή της συμπρωταγωνίστριάς του για να πει ο ηθοποιός το «ναι» για τον ρόλο του Χάμπελ. Τις λεπτομέρειες της συνεργασίας αυτής που έγραψε ιστορία τις μαθαίνουμε 50 ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία της βραβευμένη με δύο Όσκαρ ταινίας του Σίντνεϊ Πόλακ μέσα από την αυτοβιογραφία της Μπάρμπρα Στρέιζαντ, με τίτλο «My Name is Barbra», που κυκλοφόρησε πρόσφατα (δεν υπάρχει μέχρι στιγμής ελληνική μετάφραση).
Ανάμεσα στις ενδιαφέρουσες ιστορίες που διηγείται η πολυβραβευμένη ερμηνεύτρια, ηθοποιός, συγγραφέας, παραγωγός και σκηνοθέτης στις 992 σελίδες του βιβλίου της, ξεχωρίσαμε αυτή που αποκαλύπτει το άγνωστο παρασκήνιο πίσω από την ταινία του 1973 «The Way We Were» (Τα καλύτερά μας χρόνια), η οποία συγκαταλέγεται ανάμεσα στις δημοφιλέστερες και πιο διαχρονικές όλων των εποχών στο είδος της και είναι απολύτως ταυτισμένη με τη χημεία των δύο διάσημων πρωταγωνιστών της.
Την πρωτοβουλία για τη δημιουργία της ταινίας έλαβε ο παραγωγός Ρέι Σταρκ προκειμένου να συνεργαστεί με την Στρέιζαντ, η οποία είχε ήδη ξεχωρίσει τόσο τον χώρο του τραγουδιού όσο και στο θέατρο και τον κινηματογράφο, διαθέτοντας μάλιστα ένα Όσκαρ για την εξαιρετική ερμηνεία της στο «Ένα Αστείο Κορίτσι». Ζήτησε λοιπόν από τον Άρθουρ Λόρεντς να γράψει μια ιστορία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της. Ο Σταρκ πρότεινε η κεντρική ηρωίδα της ταινίας να είναι μια δασκάλα που διδάσκει μουσική σε ανάπηρα παιδιά του Μπρούκλιν. Δεν άρεσε όμως ούτε στην πρωταγωνίστρια ούτε στον συγγραφέα. Σε μια συζήτηση που είχαν οι δυο τους όμως, η οποία οδηγήθηκε κάποια στιγμή σε πολιτικά μονοπάτια, ο Άρθουρ Λόρενς θυμήθηκε ένα κορίτσι που γνώριζε στο κολέγιο και που παρέπεμπε αρκετά στον χαρακτήρα της Στρέιζαντ: « Ήταν έντονη, παθιασμένη και Εβραία, όπως εσύ» τής είπε με νόημα και έφυγε αμέσως για το σπίτι του προκειμένου να ξεκινήσει το γράψιμο. Όταν εκείνη διάβασε αυτό που είχε γράψει, ενθουσιάστηκε: «Ερωτεύτηκα απόλυτα την ιστορία. Αυτό το κορίτσι, η Κέιτι, με άγγιξε βαθιά. Ήταν παθιασμένη με τη ζωή και ανησυχούσε για τον κόσμο. Την καταλάβαινα απόλυτα. Ήξερα γιατί ερωτεύτηκε τον Χάμπελ, τον εμφανίσιμο αξιωματικό του ναυτικού που ήταν επίσης ταλαντούχος συγγραφέας» διηγείται η ίδια.
Το εξώφυλλο της αυτοβιογραφίας της Μπάρμπαρα Στρέιζαντ
Το στενό μαρκάρισμα στον Ρέντφορντ
Όταν ο συγγραφέας του έργου πρότεινε να αναλάβει τη σκηνοθεσία της ταινίας ο Σίντνεϊ Πόλακ, η Μπάρμπρα Στρέιζαντ σκέφτηκε αυτομάτως πως ιδανικός για τον ρόλο του Χάμπελ θα ήταν ο Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ο οποίος μάλιστα διατηρούσε στενή σχέση φιλίας με το συγκεκριμένο σκηνοθέτη.
«Με τράβηξε όχι λόγω της εμφάνισής του… οι τύποι με ξανθά μαλλιά και μπλε μάτια δεν ήταν ποτέ ο τύπος μου. Πίστευα ότι ήταν πολύ όμορφος… υπέροχο σαγόνι… υπέροχα δόντια. Αλλά αυτό που με ενθουσίασε περισσότερο στον Μπομπ (Ρόμπερτ Ρέντφορντ) ήταν η πολυπλοκότητά του. Ποτέ δεν ξέρεις τι σκέφτεται, και αυτό τον κάνει συναρπαστικό στην οθόνη. Όπως οι μεγαλύτεροι αστέρες του κινηματογράφου, ο Μπομπ κατανοεί τη δύναμη του περιορισμού. Δεν πρόκειται ποτέ να τα καταφέρεις όλα…και αυτό είναι το μυστήριο…αυτό είναι που σε κάνει να θέλεις να συνεχίσεις να τον κοιτάς. Είναι αυτός ο σπάνιος συνδυασμός… ένας διανοούμενος καουμπόι… ένας χαρισματικός σταρ και ταυτόχρονα ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Αλλά όπως και ο σύζυγός μου, είναι σχεδόν απολογητικός για την εμφάνισή του, και αυτό μου άρεσε σε εκείνον» εξηγεί η ίδια στο βιβλίο.
Κλείσιμο
Ο Ρέντφορντ ωστόσο δεν έδειξε ανάλογο ενθουσιασμό όταν τού έγινε η πρόταση. Αντιθέτως την απέρριψε καθώς θεωρούσε ότι το σενάριο ήταν απολύτως επικεντρωμένο στον ρόλο της Κέιτι και πως ο ρόλος του Χάμπελ δεν ήταν επαρκώς αναπτυγμένος. Και, όπως παραδέχεται η συμπρωταγωνίστρια του, είχε δίκιο... Επειδή όμως για εκείνη ο Ρέντφορντ αποτελούσε την ιδανική επιλογή, είπε στον σκηνοθέτη να ικανοποιήσει όλες του τις απαιτήσεις: «Δώστε του ό,τι θέλει. Γράψτε του περισσότερες σκηνές για να ενισχύσετε τον χαρακτήρα του. Κάντε τον ίσο με τον δικό μου. Πληρώστε τον με όσα χρήματα θέλει!».
Παρότι έγιναν όλα αυτά όμως η απάντηση του Ρόμπερτ Ρέντφορντ συνέχιζε να είναι αρνητική. «Η καρδιά μου είχε ραγίσει» εξομολογείται η Μπάρμπρα. Και ενώ όλοι τήν πίεζαν προκειμένου να κάνουν πρόταση σε κάποιον άλλο ηθοποιό -ο αμέσως επόμενος υποψήφιος ήταν ο Ράιαν Ο΄Νιλ- εκείνη ζήτησε από τον σκηνοθέτη να περιμένουν μια εβδομάδα μήπως και καταφέρουν να πείσουν τον Ρέντφορντ. Και αυτή η επιμονή της έφερε τελικά αποτέλεσμα. Μία μέρα που βρισκόταν σε γυρίσματα στην Αφρική έλαβε ένα τηλεγράφημα το οποίο έλεγε: «Μπάρμπρα Ρέντφορντ». Ο ενθουσιασμός της, όπως αποκαλύπτει, ήταν τεράστιος.
Γιατί επέμενε τόσο πολύ να έχει τον συγκεκριμένο ηθοποιό δίπλα της σε αυτή την ταινία; «Ένιωθα ότι μόνο ο Ρέντφορντ θα έκανε την ταινία να λειτουργήσει. Είναι σαν το τένις... Γνώριζα ότι το δικό μου παιχνίδι θα ήταν καλύτερο, αν είχα απέναντί μου έναν δυνατό παίχτη» εξηγεί η ίδια.
Οι σχέσεις τους στα γυρίσματα
Όπως η Κέιτι με τον Χάμπελ, έτσι και η Μπάρμπρα με τον Ρόμπερτ ήταν δύο άνθρωποι με τελείως διαφορετικά βιώματα. Αυτό όμως, όπως αποδείχτηκε, λειτούργησε θετικά ως προς το τελικό αποτέλεσμα της ταινίας: «Αυτή ήταν μια ιστορία για δύο ανθρώπους που γνώριζαν ο ένας τον άλλον αλλά κινούνταν σε διαφορετικούς κύκλους, και νομίζω ότι ο Μπομπ (Ρόμπερτ) κι εγώ πήραμε μια ενστικτώδη απόφαση να μην περάσουμε πολύ χρόνο μαζί στην αρχή. Θέλαμε η διαδικασία ανακάλυψης να γίνει στην οθόνη».
Όσο περνούσε ο καιρός όμως οι δυο τους έρχονταν πιο κοντά. Η Στρέιζαντ μάλιστα αποκαλύπτει πως ένιωθε μεγάλη ασφάλεια κοντά του: «Κάποια στιγμή, όταν γυρίζαμε σκηνές στην παραλία στο Μαλιμπού, ο Μπομπ εμφανίστηκε με τη μοτοσικλέτα του και με ρώτησε αν ήθελα να πάω μια βόλτα μαζί του. Ποτέ δεν υπήρξα το κορίτσι που ονειρευόταν να τρέχει στο δρόμο πάνω σε δυο ρόδες, με τα μαλλιά του να ανεμίζουν. Ανέβηκα πίσω του και κρατήθηκα από τη μέση του πάρα πολύ σφχτά. Αλλά παραδόξως, όταν ξεκινούσαμε να κινούμαστε, δεν φοβήθηκα καθόλου. Ένιωθα απόλυτα ασφαλής μαζί του».
Το αυθόρμητο χάιδεμα στα μαλλιά που άφησε εποχή
Όταν η Κέιτι ξανασυναντά τυχαία τον Χάμπελ, αρκετά χρόνια μετά τη γνωριμία και τη σχέση τους στο πανεπιστήμιο, γοητευμένη από την ομορφιά του και πλημμυρισμένη από έντονα συναισθήματα, απλώνει το χέρι της και περνά τα δάχτυλά της στη μπροστινή τούφα από τα κατάξανθα μαλλιά του, ενώ εκείνος έχει αποκοιμηθεί στο μπαρ. Η τρυφερή αυτή κίνηση, που άφησε εποχή, δεν προβλεπόταν από το σενάριο, όπως αποκαλύπτει η Μπάρμπρα Στρέιζαντ στην αυτοβιογραφία της: «Δεν ήταν στο σενάριο… ήταν απλώς κάτι που ένιωθα πως ήθελα να κάνω εκείνη τη στιγμή. Ήταν τόσο οικείο σ’ εμένα, ως Μπάρμπρα, και όμως απόλυτα σωστό και για την Κέιτι. Είναι μάλλον κάτι που ήθελε να κάνει από το κολέγιο, αλλά δεν το τόλμησε ποτέ. Τώρα εκείνος κοιμάται βαθιά σε ένα σκαμπό μπαρ, οπότε τι στο διάολο;» διηγείται η ίδια και συμπληρώνει:
«Όταν είδα τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντέδρασαν σε αυτή την κίνηση,… σε όλους άρεσε…, αποφάσισα ότι έπρεπε να βρω μερικές ακόμη φορές όπου θα μπορούσα να το επαναλάβω. Είναι μια φυσική χειρονομία που μας φέρνει πιο κοντά…και μπορεί να σημαίνει κάτι αργότερα. Λειτουργεί κάπως σαν μια αξέχαστη μελωδία σε μια υπέροχη παρτιτούρα. Ξαφνικά μπαίνει η μουσική και δεν χρειάζεται να πεις τίποτα».
