Χρ. Ι. Στεφανάδης

Η πάλη αυτή, καθορίζει διαχρονικά την εξέλιξη των κοινωνιών. Αρχίζει να εμφανίζεται όταν οι ανθρώπινες κοινωνίες μεταβαίνουν από την φάση του ανθρώπου-τροφοσυλλέκτη, που προσπαθεί μόνος του να εξασφαλίσει την τροφή του, και εισέρχονται στην φάση της καλλιέργειας της γης, και της εξημέρωσης των ζώων.

Σε αυτή την φάση, εμφανίζεται και η διαδικασία αποθήκευσης των αγροτικών και των κτηνοτροφικών προϊόντων, της δημιουργίας της υπεραξίας αυτών των προϊόντων και του εμπορίου. Η εμφάνιση της δυνατότητας αυτής, δημιουργεί τις βάσεις για την εμφάνιση πλεονάσματος το οποίο μπορεί να αποκτήσει υπεραξία και να πουληθεί.

Εμφανίζεται δηλαδή το εμπόριο και ο πρώτος ταξικός διαχωρισμός στην ιστορία του ανθρώπου.

Η ταξική πάλη όμως, μεταλλαγμένη σε επίπεδο διχασμού, παρουσιάζεται και σε άλλες σύγχρονες πολιτικές ή κοινωνικές αντιπαραθέσεις.

Όσον αφορά τώρα την πατρίδα μας , κορυφαία στιγμή της μεταλλαγμένης ταξικής πάλης στην νεότερη Ελλάδα, είναι η δεκαετία του ΄40. Εμπνευστής και οργανωτής αυτής της προσπάθειας υπήρξε το ΕΑΜ και ότι επακολούθησε, δηλαδή ο εμφύλιος πόλεμος, και οι μετέπειτα διώξεις των ηττημένων, που «πλήγωσε» το Ελληνικό έθνος…

Στην δεκαετία του ΄60 , υπήρξε νέα ένταση της μεταλλαγμένης ταξικής πάλης στην πατρίδα μας, με αφορμή την πτώση της κυβέρνησης της "Ένωσης Κέντρου" , την αποστασία και την σκοτεινή περίοδο της δικτατορίας που ακολούθησε.

Μετά την δικτατορία, παρατηρήθηκε μια άμβλυνση της νέας αυτής ταξικής πάλης, μέσα σε ένα πνεύμα εθνικής ομοψυχίας και συμφιλίωσης , με πρωτεργάτη τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που επανήλθε από την αυτοεξορία και την σχετική ομοψυχία του τότε πολιτικού προσωπικού.

Την δεκαετία του ΄80 , έχουμε μια νέα έξαρση, κυρίως σε επίπεδο συνθημάτων, που παρότι αναδείχθηκαν τα προβλήματα των “μη προνομιούχων”, στην προσπάθεια επίλυσής τους, αν και ορισμένα κυρίως αδάπανα, θεσμικά θέματα αντιμετωπίσθηκαν θετικά (όπως η καθιέρωση το ΑΣΕΠ, το οικογενειακό δίκαιο κ.λ.π.), η κοινωνία μας αλώθηκε σε πολλά πεδία από την αναξιοκρατία. Τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια και μας ταλανίζουν μέχρι και σήμερα…

Ακολούθησε η εποχή της χρεοκοπίας και των μνημονίων.

Η μεγάλη αντιπαράθεση τότε , αφορούσε την ευθύνη και τους χειρισμούς.

Αποκορύφωμα ήταν το περίφημο δημοψήφισμα, που ευτυχώς με την μεταστροφή της τότε κυβέρνησης, απετράπησαν τα χειρότερα, δηλαδή η καταστροφική έξοδος της χώρας μας από την Ευρωπαϊκή Ένωση . Παράλληλα όμως, από την τότε κυβέρνηση και νέο μνημόνιο επιβλήθηκε και οι Έλληνες έγιναν φτωχότεροι και ο δημόσιος πλούτος της πατρίδας μας υποθηκεύθηκε για ένα αιώνα!.. Ο αντίλογος σε αυτές τις αντικειμενικές διαπιστώσεις θα μπορούσε να είναι, ότι το αρνητικό αυτό αποτέλεσμα δεν είχε σχέση με προθέσεις, αλλά οφειλόταν σε αυταπάτες, σε διαπραγματευτική απειρία και αστοχία, σε πιέσεις των εταίρων, σε εκβιασμούς των δανειστών… Στην πολιτική όμως, όπως και στην Ιατρική, όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα και όχι από τις προθέσεις, όσο αγαθές και αν είναι αυτές…

Σε κάθε περίπτωση, σήμερα με την παρούσα κυβέρνηση, ή κατάσταση της χώρας είναι καλύτερη.

-Η θέση μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση έχει σταθεροποιηθεί.
-Τα μακροοικονομικά μεγέθη είναι θετικά και αυτό αναγνωρίζεται από τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης.
-Η ανεργία έχει υποχωρήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα και η φορολογική πολιτική έγινε ευνοϊκότερη για την μεσαία τάξη.
- Έγιναν και γίνονται θετικές παρεμβάσεις στην Παιδεία και στην Υγεία.
-Η χώρα εξοπλίζεται με γρήγορους ρυθμούς, με δεδομένη την συνεχή απειλή από τον Ανατολικό μας γείτονα, που συνεχώς προσπαθεί να αμφισβητήσει τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.

Βέβαια, σοβαρότατο πρόβλημα αποτελεί το κόστος ζωής, που διαμορφώνεται από την ακρίβεια σε σχέση με τα εισοδήματα. Αυτό το πρόβλημα, ανεξάρτητα από τις αιτίες, αποτελεί την μεγάλη πρόκληση για την παρούσα κυβέρνηση και για το οποίο πρόβλημα κρίνεται και θα κριθεί…

Στην παρούσα κατάσταση που βρίσκεται η πατρίδα μας, το μόνο που δεν χρειάζεται πάντως, είναι η επινόηση νέου ταξικού διχασμού.

Ο διχασμός αυτός διογκώνεται και τροφοδοτείται από υπαρκτά ή όχι σκάνδαλα οικονομικής η άλλης φύσεως. Και η συνεχής αναφορά σε αυτά, “δηλητηριάζει” την κοινωνία μας, εμπεδώνοντας σε μερίδα συμπολιτών μας , την πεποίθηση ότι μεθοδεύονται συγκαλύψεις και απενοχοποίηση εμπλεκομένων πολιτικών προσώπων.

Γιατί η υπερχείλιση της οργής, μέσα από μια νέα πρωτότυπη μεταλλαγμένη ταξική πάλη, όπως είναι αυτή μεταξύ αυτών που θέλουν την αποκάλυψη των σκανδάλων και την τιμωρία των ενόχων και αυτών που πιστεύουν ότι η δικαιοσύνη έχει την απόλυτη αρμοδιότητα για τον έλεγχο της νομιμότητας και όχι οι διάφορες πολιτικές ή κοινωνικές ομάδες, οδηγεί σε ένα ακόμα επικίνδυνο διχασμό.

Η αμφισβήτηση όμως των θεμελιωδών θεσμών της Δημοκρατίας, ιδιαίτερα αυτή την περίοδο των μεγάλων γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην περιοχή μας, είναι ότι το χειρότερο για το Ελληνικό έθνος και μπορεί να οδηγήσει την χώρα μας σε αχαρτογράφητα νερά…