Τάσος Καραμήτσος

Η αργή απονομή της Δικαιοσύνης, ειδικά στις ανώτερες βαθμίδες, όπως είναι το Συμβούλιο της Επικρατείας, η οποία λειτουργεί αποτρεπτικά στην προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων. «Δεν μπορεί εύκολα μια πολυεθνική εταιρεία να έρθει και να επενδύσει σημαντικά κεφάλαια όταν γνωρίζει ότι η επένδυσή της αυτή μπορεί να ακυρωθεί μετά από χρόνια σε κάποιο ανώτατο δικαστήριο. Ή έστω το λαμβάνει υπ’ όψιν της αρνητικά για να προχωρήσει ή να μην το τολμήσει. Αν δεν το λύσετε, δύσκολα θα δείτε νέες μεγάλες ξένες επενδύσεις», είπε ο επικεφαλής του μεγάλου χρηματοοικονομικού οίκου.

Περιττό να προστεθεί ότι το ίδιο ισχύει και για τους Ελληνες επενδυτές, απλώς γι’ αυτούς τα πράγματα είναι πιο εύκολα γιατί και συνηθισμένοι είναι, και οι διασυνδέσεις τους επιτρέπουν αρκετές φορές να παρακάμπτουν τα προβλήματα. Γι’ αυτό, άλλωστε, σχεδόν όλοι οι «διεθνείς παίκτες» που έρχονται εδώ να επενδύσουν δίνουν ένα ποσοστό και σε εγχώριους επιχειρηματίες προς διευκόλυνση και προστασία, έτσι όπως γίνεται συνήθως σε υπανάπτυκτες ή τριτοκοσμικές χώρες.

Δεν ξέρω τι στατιστικά είδε και έκανε αυτές τις διαπιστώσεις ο Αμερικανός μάνατζερ, αλλά είμαι σίγουρος ότι τα επίσημα στοιχεία που δημοσιεύει σήμερα το «Πρώτο Θέμα» σχετικά με τις καθυστερήσεις στην απονομή Δικαιοσύνης στο ΣτΕ είναι πέρα από κάθε φαντασία. Σήμερα λοιπόν εκκρεμούν στο ανώτατο δικαστήριο της χώρας περί τις 12.000 υποθέσεις, 171 δικαστές έχουν δώσει περί τις 3.500 αναβολές και κατά μέσο όρο ο συνολικός χρόνος για την έκδοση μιας αμετάκλητης απόφασης ξεπερνά τα 25 έτη.
Με απλά λόγια, αν μπλέξεις δεν βρίσκεις ποτέ το δίκιο σου, ή αν θέλεις να διαπράξεις ένα αδίκημα, μπορείς να έχεις βάσιμες ελπίδες ότι αν είναι να τιμωρηθείς, θα περάσει ένα τέταρτο του αιώνα.

Ετσι, λοιπόν, υπ’ αυτή την έννοια, είναι πολύ σημαντικό το νέο νομοσχέδιο Φλωρίδη, που παρουσιάζεται σήμερα στο «Πρώτο Θέμα», να λειτουργήσει κάποια στιγμή αποτελεσματικά και να μειώσει -αν γίνεται- δραστικά τον χρόνο απονομής της Δικαιοσύνης, ειδικά σε υποθέσεις που αφορούν επιχειρηματικές διαφορές ή εμπλέκεται το Δημόσιο, το οποίο και πρωταγωνιστεί συνήθως σε γραφειοκρατικές «ιστορίες για αγρίους» όχι και τόσο αθώα, είναι η αλήθεια.

Οι δύο σημαντικές αλλαγές που προβλέπονται είναι, πρώτον, ότι για κάθε υπόθεση θα ορίζεται ένας δικαστής (εισηγητής) που θα παρακολουθεί την υπόθεση, θα ελαχιστοποιεί τις τυπικότητες και την ατελείωτη γραφειοκρατία, με σκοπό σε δύο μήνες να έχει ολοκληρωθεί η προδικασία που σήμερα μπορεί να έπαιρνε και χρόνια. Αν δεν τηρηθεί η δίμηνη προθεσμία προκειμένου να ξεκινήσει η διαδικασία για τη δίκη, θα τίθεται η υπόθεση στο αρχείο.

Ανάλογες διαδικασίες και χρονικά όρια θα ισχύουν και για το Δημόσιο, τα ΝΠΔΔ κ.λπ., τα οποία αν δεν στέλνουν τα απαραίτητα στοιχεία και έγγραφα μέσα σε τρεις μήνες, θα δίνεται στο δικαστήριο η δυνατότητα να «συνάγει τεκμήριο ομολογίας» υπέρ του ιδιώτη που έχει καταθέσει αίτηση ακύρωσης.

Ασφαλώς και μέχρι να λειτουργήσει αυτός ο νέος νόμος θα υπάρξουν βελτιώσεις, συζητήσεις, αντιρρήσεις και σίγουρα οι ίδιοι οι ανώτατοι δικαστές έχουν λόγο επ’ αυτών. Τους ενδιαφέρει προκειμένου να διευκολυνθεί και η δουλειά και η ζωή τους, αλλά και να επανακτήσει η κοινή γνώμη την αίσθηση δικαίου που όλο και περισσότερο χάνεται σήμερα από την κοινωνία. Και πώς να μη χαθεί όταν θέλεις εφτά χρόνια να βρεις το δίκιο σου στον πρώτο και στον δεύτερο βαθμό και σχεδόν άλλα 20 για να τελεσιδικήσει η υπόθεσή σου;