Παναγιώτης Κουρουμπλής

Σήμερα καλούνται όλες οι παγκόσμιες υπερδυνάμεις να αναμετρηθούν με το πώς θα αντιμετωπίσουν και θα αναχαιτίσουν τις απειλές αυτής της κρίσης. Η Ευρώπη επιχειρεί να αντιμετωπίσει αυτήν την κρίση με προϋπολογισμό το 1,4% του Ευρωπαϊκού ΑΕΠ. Η Αμερική για τον ίδιο λόγο διαθέτει το 20% του ΑΕΠ. Η κυβέρνηση Μπάιντεν αποφάσισε να ρίξει στην αγορά δύο και πλέον τρισεκατομμύρια, για μια χώρα των 230 εκατομμυρίων. Και η Ευρώπη ρίχνει μόνο 700 δισεκατομμύρια περίπου, για μια κοινωνία 500 και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτοί και μόνο οι αριθμοί δείχνουν πόσο μίζερη παραμένει η Ευρωπαϊκή Ένωση. Δείχνουν ότι δεν τολμά να αυξήσει τους ίδιους πόρους, για να μη θίξει τις ισχυρές χώρες της. Δείχνουν ότι δεν τολμά, σε αντίθεση με αυτό που κάνουν οι ΗΠΑ τώρα, να φορολογήσει τους ψηφιακούς γίγαντες, τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές και τις πολυεθνικές, υποχρεώνοντάς τες να φορολογούνται στις χώρες παραγωγής του πλούτου τους.

Η Ελλάδα βιώνει και αυτή σε πολλαπλάσια ένταση την κρίση της πανδημίας, αφού δεν πρόλαβε να πάρει ανάσα από τη δεκαετή οικονομική κρίση της ακραίας λιτότητας που της επέβαλλαν οι εταίροι της. Η κυβέρνηση επιλέγει να φέρει την ανάπτυξη στηρίζοντας τις μεγάλες, ιδιωτικές, αλλά κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, με  το πρόγραμμα ανάκαμψης των 32 δισεκατομμυρίων,  με το ΕΣΠΑ και με τις αυξημένες καταθέσεις των πολιτών.  Το τραπεζικό σύστημα ακολουθεί την πολιτική της κυβέρνησης. Ο τρόπος διαχείρισης και διάθεσης της ρευστότητας που εξασφάλισε η χώρα  από την ΕΚΤ και των αυξημένων καταθέσεων λόγω της πανδημίας, αποτελούν  απτό παράδειγμα του πώς αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση, αλλά και το τραπεζικό σύστημα την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Το 94% αυτών των δύο πόρων κατευθύνεται σε 18-20 χιλιάδες μεγάλες  επιχειρήσεις, με το μεγαλύτερο ποσοστό αυτό των χρημάτων να πηγαίνει σε δέκα το πολύ επιχειρήσεις. Και μόλις το  6%  των πόρων που απομένει προορίζεται, αν προορίζεται, για  τις 800.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που  αποτελούν την σπονδυλική στήλη της ελληνικής οικονομίας. 

Η ιδιοσυγκρασία της ελληνικής οικονομίας διαχρονικά είναι μικρές επιχειρήσεις (μέχρι εννέα άτομα) οι λεγόμενες οικογενειακές επιχειρήσεις.  Αυτό δεν είναι τυχαίο. Είναι στη φύση του Έλληνα. Ακόμα και οι μεγάλες ελληνικές ναυτιλιακές εταιρίες, που έζησα ως υπουργός  Ναυτιλίας, διατηρούν το χαρακτήρα της οικογενειακής επιχείρησης, μέσα από την οποία γεννιέται το λεγόμενο «ελληνικό επιχειρηματικό δαιμόνιο». Ένα δαιμόνιο που εγώ θα το έλεγα δημιουργικό. 

Ωστόσο σήμερα, η πιθανότητα να προσεγγίσουν αυτές οι μικρές  επιχειρήσεις το τραπεζικό σύστημα αποδεικνύεται για άλλη μια φορά αδύνατη. Η Ελλάδα, μέχρι που αποφάσισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να δημιουργήσει την Αναπτυξιακή Τράπεζα, ήταν η μόνη χώρα στην ευρωζώνη,  ίσως και στην υπόλοιπη ΕΕ, που δεν είχε τέτοια Τράπεζα, μια τράπεζα που αφορά καθ’ ομολογία τους μικρομεσαίους. Και αυτό όταν  η οικονομία της χαρακτηρίζεται από μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις.  Η καθυστέρηση δημιουργίας και λειτουργίας αυτή της τράπεζας μπορεί να χρεωθεί και στις  παραλείψεις της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. 

Η σημερινή κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας το ιδεολογικό της στίγμα, τον υποανάπτυκτο ιδεολογικό καπιταλισμό στον οποίον πιστεύει, αφήνει εντελώς στην τύχη τους τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις. Δεν πιστεύει ότι αυτές θα φέρουν την ανάπτυξη. Τα χρήματα που θα κατευθυνθούν από το Ταμείο Ανάκαμψης στην Αναπτυξιακή Τράπεζα είναι μόνο 500 εκατομμύρια. Το υπόλοιπο πακέτο θα το διαχειριστούν οι συστημικές τράπεζες και συγκεκριμένες εταιρίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ  παρουσίασε  -σε έναν ανοιχτό δημόσιο διάλογο που θα συνεχιστεί, για να εμπλουτιστεί με μια ευρύτερη συμμετοχή εκπροσώπων και φορέων-  το πρόγραμμά του στον τομέα αυτόν, αποσαφηνίζοντας ιδεολογικά και πολιτικά ότι είναι αποφασισμένος και ως γραμμή αντιπολιτευτική, αλλά και ως κυβερνητική επιλογή  αύριο, να ακολουθήσει ένα δρόμο ριζικά αντίθετο με αυτόν που επιδιώκει η σημερινή κυβέρνηση. Δηλαδή να συστρατευτεί με τις παραγωγικές δυνάμεις της μεσαίας τάξης. Αφουγκράζεται, συνδιαλέγεται και πορεύεται με εκείνους που αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία της παραγωγικής βάσης της χώρας.  Γιατί πιστεύουμε ότι η ανάπτυξη αλλά και η μείωση της ανεργίας, αν έρθουν, θα έρθουν με τις δυνάμεις  της μικρής και μεσαίας επιχείρησης,  της μεσαίας τάξης , όπως συνηθίζουμε να λέμε. Αν στηρίξουμε στοχευμένα τις περίπου 800 χιλιάδες  μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ώστε να  διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας και να τις αυξήσουν κατά μία, η κάθε μία, τότε θα έχουμε 800.000 νέες θέσεις εργασίας.  Αυτή η πολιτική  επιλογή θα είναι η δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ στη μάχη για την διεκδίκηση και πάλι μίας νέας περιόδου κυβερνώσας Αριστεράς. 

Αν ψηλαφίσουμε το περιεχόμενο του προγράμματος  αντιμετώπισης της κρίσης από την αμερικανική κυβέρνηση και το συγκρίνουμε με τις επιλογές στην Ευρώπη, αλλά κυρίως στην Ελλάδα, που γνωρίζουμε καλά, θα διαπιστώσουμε με έκπληξη ότι στην Αμερική συνέλαβαν και πάλι την ιδέα να αναστήσουν τον Κέυνς. Γιατί έτσι πιστεύουν ότι θα δώσουν τη δυνατότητα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως στα εκατομμύρια των ανθρώπων που απειλούνται  από τον εφιάλτη της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής περιθωριοποίησης, να μπορέσουν να συμμετέχουν στην αναπτυξιακή προσπάθεια και να γευτούν τους καρπούς της. Η Ελλάδα της Ν.Δ. και της εξαιρετικά ολιγαρχικής ολιγαρχίας, περί άλλων τυρβάζει. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία ξεκινά μια γειωμένη προσπάθεια, προϊόν αναστοχασμού, στηρίζοντας όλους εκείνους που πλήττονται άμεσα κι έμμεσα από την πανδημία και την οικονομική κρίση.  Επιχειρεί να μεταπλάσει και να μπολιάσει πολιτικά ένα πρόγραμμα που θα αφορά τη νεολαία, τη μεσαία τάξη, τα μεσοστρώματα ,τους μισθωτούς, τους αγρότες, τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, με στόχο να εξασφαλίσει ίδιες δυνατότητες και ευκαιρίες στην εξελικτική πορεία για όλους. Για να οικοδομήσουμε όλοι μαζί μια κοινωνία, της οικονομικής και κοινωνικής δημοκρατίας, της οικονομικής δικαιοσύνης, μια κοινωνία  ισόρροπης, οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.