Νίκος Αλιάγας

Εχουν έξι μήνες διαφορά. 57 ετών και οι δύο, ο ένας σοσιαλιστής από τα γεννοφάσκια του, προερχόμενος από μια πολύ συντηρητική οικογένεια, ο άλλος δεξιός απόγονος Ούγγρων και Ελλήνων μεταναστών από τη Θεσσαλονίκη. Και οι δύο θέλουν να γίνουν ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας. Δεν προέρχονται από παραδοσιακά πολιτικά τζάκια, είναι αυτοδημιούργητοι, ο ένας ήταν σύμβουλος του Μιτεράν, ο άλλος πνευματικό παιδί του Σιράκ. Kομματικοποιήθηκαν από πολύ νωρίς και σήμερα βρίσκονται αντιμέτωποι στην τελική ευθεία της προεκλογικής αναμέτρησης.

Ο απερχόμενος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί δεν το βάζει κάτω. Το παλεύει απεγνωσμένα, παρόλο που οι δημοσκοπήσεις, όπως και το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών, επιβεβαιώνουν το προβάδισμα του Φρανσουά Ολάντ. Ο ένας χωρίς κυβερνητική εμπειρία αλλά καθησυχαστικός, ο άλλος νευρικός και έμπειρος, καθώς η πεντάχρονη θητεία του του χάρισε ένα προφίλ παγκόσμιου ηγέτη. Η αλήθεια είναι πως ο Νικολά δεν περίμενε τον Φρανσουά για αντίπαλο σε αυτές τις εκλογές, ήλπιζε να έχει απέναντί του τον Ντομινίκ Στρος-Καν διότι γνώριζε τις αδυναμίες του. Ο χρόνος, όμως, τον πρόλαβε τον Μάιο του '11, με τον Ντομινίκ να έχει εμπλακεί σε σεξουαλικό σκάνδαλο και η ελπίδα των Σοσιαλιστών έγινε εφιάλτης τους.

Στη συνέχεια ο Σαρκοζί πίστεψε πως αντίπαλός του θα είναι η κόρη τού Ζακ Ντελόρ, Μαρτίν Ομπρί, αλλά κι εκεί αστόχησε: οι Σοσιαλιστές μονοπώλησαν για έναν μήνα όλα τα μαζικά μέσα ενημέρωσης με προκαταρκτικές εκλογές εντός του κόμματος και η Ομπρί είδε το χρίσμα να της φεύγει μέσα από τα χέρια όταν ο Ολάντ αποφάσισε να ξεπεταχτεί μονομιάς μέσα από τη σκιά.

Αυτός που όλοι αποκαλούσαν «χοντρούλη» και «μαλθακό», περίμενε την εκδίκησή του, κυνικά και υπομονετικά, για πολλά χρόνια. Ηταν δε ο πρώτος γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος και θεωρούνταν τόσο από τους δικούς του όσο και από τους δεξιούς αποδιοπομπαίος τράγος των Σοσιαλιστών που απλώς εκτελεί τα υπηρεσιακά του καθήκοντα.  Ακόμα και ο Σαρκοζί στις off the record  συναντήσεις που είχε τη δεκαετία του ’90 τον χαρακτήριζε «ένα τίποτα» και «ανίκανο να κυβερνήσει», όπως έλεγε άλλωστε την ίδια εποχή και ο Πάγκαλος για τον Αβραμόπουλο στις τότε δημοτικές εκλογές.

Ο Ολάντ όλα αυτά τα χρόνια προσπάθησε να αλλάξει στυλ, αδυνάτισε, χώρισε από τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ, έβγαλε στη δημοσιότητα ένα νέο ειδύλλιο με μια Γαλλίδα δημοσιογράφο μικρότερή του, χτίζοντας το προφίλ της ήρεμης δύναμης που θύμιζε πολύ τον Φρανσουά Μιτεράν. Στην ουσία, αν κοιτάξει κανείς το πρόγραμμά του, ο Ολάντ δεν προτείνει κάτι ανατρεπτικό, πέρα από τις γνωστές θέσεις των Σοσιαλιστών, παρά μόνο χρησιμοποιεί τις αδυναμίες και τις μανίες του Σαρκοζί. Εκεί που ο υπερκινητικός Νικολά προτείνει σχεδόν ένα νομοσχέδιο την ημέρα, όντας το πρωί με τη Μέρκελ στις Βρυξέλλες και το βράδυ στη Λιβύη με τα γαλλικά στρατεύματα, ο Φρανσουά πηγαίνει στο χωριό του κάθε Σαββατοκύριακο, συνομιλεί με τους ντόπιους και κρατάει ένα χαμηλό πολιτικό προφίλ.

 Ο Σαρκοζί ξέρει πολύ καλά πως η επόμενη μέρα των εκλογών θα είναι κρίσιμη για τη γαλλική οικονομία και προειδοποιεί πως εάν δεν αλλάξουν τα πράγματα και δεν γίνουν μεταρρυθμίσεις, όσο οδυνηρές και αν είναι αυτές, η Γαλλία θα χάσει την μπάλα. Ο Φρανσουά από την άλλη καθησυχάζει την κοινή γνώμη, υπόσχεται ανάπτυξη και αποδέσμευση από τη Γερμανία, παρόλη την κρίση. Ενδεικτικό του κλίματος το άρθρο του «Economist» που χαρακτηρίζει τον Ολάντ επικίνδυνο για το μέλλον της Γαλλίας και της ευρωζώνης και στηρίζει Σαρκοζί όχι επειδή τον αγαπούν οι Αγγλοσάξονες, αλλά επειδή είναι έμπειρος και ξέρει το θέμα. Πώς θα ανατρέψει το κλίμα ο απερχόμενος Γάλλος πρόεδρος μέσα σε μία εβδομάδα; «Φαίνεται ακατόρθωτο, αλλά όχι αδύνατο», λένε οι συνεργάτες του. Καλείται όχι μόνο να βρει μια δεύτερη πνοή στην εκστρατεία του, αλλά και να προσελκύσει τους ψηφοφόρους της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν, και αυτό χωρίς να χάσει την κεντροδεξιά βάση του. Αλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε… Η αναμέτρηση της 6ης Μαΐου 2012 περιέχει όλα τα συστατικά ενός θρίλερ. Οι Γάλλοι πολίτες είναι έτοιμοι να το ζήσουν;
Οπως και να 'χει, αναζητούν μία αλλαγή, μία, αναγκαία για όλους, νέα αρχή.