Ματίνα Ηρειώτου

Το γεγονός ότι σε περιοχές όπως το Χαλάνδρι η έλλειψη χώρων στάθμευσης είναι τεράστιο πρόβλημα δεν δικαιολογεί σε καμία περίπτωση κινήσεις του στυλ “να κάνω εγώ τη δουλειά μου, κι ας ταλαιπωρήσω άλλους χίλιους”.

Μέχρι εδώ όμως είναι το άδικο του οδηγού που βρέθηκε κυκλωμένος από εξαγριωμένους πολίτες τους οποίους είχε προφανώς ταλαιπωρήσει. Οσα ακολούθησαν είναι οπωσδήποτε τροφή για σκέψη. Το πλήθος που είχε συγκεντρωθεί γύρω του έμοιαζε με αγέλη που είχε κυκλώσει το θήραμά της.

Στο λαϊκό δικαστήριο που στήθηκε εκ του προχείρου και είναι βέβαιο ότι πολλαπλασίασε τις συνέπειες από το παρατημένο εν μέση οδώ αυτοκίνητο στο κυκλοφοριακό εκείνη την ώρα, αναδείχθηκε ένα στοιχείο που απαντάται ολοένα και συχνότερα. Η αντίδραση σε ένα γεγονός να είναι δυσανάλογη προς αυτό. Η απειλή λιντσαρίσματος είναι η δέουσα τιμωρία; Ο φόβος που οπωσδήποτε ένιωσε από την άμεση απειλή και την κατακραυγή ο συγκεκριμένος οδηγός ήταν η δίκαιη τιμωρία; Και ποιος την αποδίδει; Ποια είναι τα «όρια» του θυμού και γιατί πιο εύκολα αντιδρούμε υπερβολικά σε καταστάσεις που θα περιγράφαμε ως «δι’ ασήμαντον αφορμή»; Πόσο απείχαν οι οργισμένοι στο Χαλάνδρι από μια πιο βίαιη αντίδραση; Και αναρωτιέμαι: Οταν απομακρύνθηκαν ένιωσαν ικανοποίηση για όσα είχαν προηγηθεί; Και εν τέλει, τι σύμπτωμα είναι τέτοιες συμπεριφορές αν όχι μιας νοσούσας κοινωνίας;