Γιώργος Δ. Ανδρέου

Με την εφαρμογή των τεκμηρίων που ψήφισε η Κυβέρνηση - με σφοδρή αντίδραση της αντιπολίτευσης - μετά και την κατάργηση του τέλους επιτηδεύματος, οι «φτωχοί» ελεύθεροι επαγγελματίες που δηλώνουν πως καταφέρνουν να ζουν με 268 ευρώ το μήνα , επιβαρύνθηκαν με 803 ευρώ ετησίως. Επιπλέον δημόσια έσοδα 400 εκ ευρώ. Πλησίασαν έτσι τους πλουσιότερους (!!!) μισθωτούς στο φορολογητέο εισόδημα. Σημειωτέο ότι την φορολόγηση με τεκμήριο αμφισβήτησαν, δικαίωμα που τους δίνει ο νόμος, μόνο 263 άτομα (!!!) - ποσοστό 0,006% - των υπόχρεων.

Πολιτικά, είναι αξιοσημείωτο ότι στις δημοσκοπήσεις, μετά την ψήφιση του νόμου για την φορολόγηση με τεκμήρια, που σίγουρα αποτελεί στοιχειωδώς δικαιότερο σύστημα φορολόγησης:

στη δεξαμενή των αναποφάσιστων πλειοψηφούν οι δυσαρεστημένοι από την κυβερνητική παράταξη ελεύθεροι επαγγελματίες, λόγω του τεκμηρίου. Έπονται Τέμπη , ΟΠΕΚΕΠΕ και οι λοιποί παράμετροι.

Δεν επηρεάσθηκε ο πολιτικός προσανατολισμός των μισθωτών και συνταξιούχων από την εξισωτική κυβερνητική παρέμβαση συμμετοχής στα δημόσια βάρη.

Στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης πρωτοστατούν σε φωνασκίες, διαρρηγνύουν α ιμάτια τους από ιερή αγανάκτηση, κάποιοι αντιπολιτευόμενοι «φτωχοί» ελεύθεροι επαγγελματίες, «αδικημένοι από την φοροεπιδρομή της Κυβέρνησης». Με την αντιπολίτευση να τους σιγοντάρει σπεκουλάροντας.

Η Κυβερνητική πλειοψηφία, ειδικά μετά την κρίση του ΣτΕ για την συνταγματικότητα του σχετικού νόμου και την φορολογική απόδοση, δεν εκδηλώνει μέχρι σήμερα πρόθεση κατάργησης της φορολογίας με τα τεκμήρια.

Τα κόμματα της μείζονος – τέως και πρόσφατα - αντιπολίτευσης. εθισμένα στο λαϊκισμό, συνεχίζουν την αρνητική κριτική τους με υποκριτικές φραστικές αναφορές σε φοροεπιδρομή, αντισυνταγματικότητα του νόμου, ανάγκη θέσπισης άλλων δικαιότερων (άγνωστων) μέτρων σύλληψης της φοροδιαφυγής κλπ. Ούτε κιχ όμως τις προθέσεις τους σε σχέση με την κατάργηση ή μη του συγκεκριμένου τρόπου φορολόγησης. Το ίδιο άλλωστε κάνουν για όλα τα τρέχοντα προβλήματα. Άρνηση για την άρνηση των μέτρων που λαμβάνει η Κυβέρνηση, χωρίς συγκεκριμένες εφαρμόσιμες προτάσεις, εναλλακτικές λύσεις, μέτρα. Για την ακρίβεια, τη φορολογία, την κατοικία, το περιβάλλον, την ενέργεια, την εξωτερική πολιτική κλπ. .

Οι δημοσκοπήσεις βέβαια αποτελούν για πολλούς βολεμένους μέσο ανώδυνης εκδήλωσης προσχηματικής αγανάκτησης. Εργαλείο υποκριτικού δημοκρατικού παροξυσμού χωρίς εμφανείς συνέπειες. Κόπτονται κάποιοι , εκ του ασφαλούς, για τους θεσμούς, τη δημοκρατία, τη δικαιοσύνη και τα συναφή. Διέξοδος εκτόνωσης ενοχών, ηθικό άλλοθι; Άγνωσται αι βουλαί. Παραλογισμός πάντως σίγουρα.

Κάποια όμως στιγμή «τελειώνουν τα ψέματα» και φτάνει η ώρα της κρίσεως, της απόφασης, της κάλπης. Η ώρα που η απάντηση στο ερώτημα αν και τι ψηφίζουμε την Κυριακή το πρωί δεν απευθύνεται στα δελτία ειδήσεων των καναλιών, στα sites, στα ραδιόφωνα, σε σχόλια και συζητήσεις ειδικών και ασχέτων. Οδηγεί στην επιλογή του διαχειριστή της επόμενης ημέρας, που θα επηρεάσει άμεσα, θετικά ή αρνητικά, τη δουλειά, την οικογένεια, την κοινωνία, τη χώρα. Την πραγματική ζωή.

Θα χρειαστεί , τότε, πριν εκδηλώσουν τις προθέσεις τους, ειδικά οι λογικοί και απαλλαγμένοι από κολλήματα και προκαταλήψεις του παρελθόντος πολίτες, ψηφοφόροι πλέον - μπροστά στον καθρέφτη τους - να θυμηθούν, να προβληματιστούν και να δώσουν απαντήσεις σε κρίσιμα ερωτήματα και ερωτηματικά. Σε υπαρκτά διλλήματα.

Αξίζει άραγε η διακινδύνευση και η αντικατάσταση;

Της κυβερνητικής πολιτικής σταθερότητας, με πολιτική ανωμαλία, ακυβερνησία, παρατεταμένη προεκλογική περίοδο, επαναληπτικές εκλογές, πάγωμα κάθε εξέλιξης.

Της δρομολογημένης οικονομικής, κοινωνικής και διεθνούς πορείας και προσανατολισμού της χώρας με επικίνδυνους πειραματισμούς. μαθητευόμενων μάγων.

Της προσωπικής διαδρομής και προκοπής και ειδικά για τους δυσαρεστημένους των τεκμηρίων, για την, εξαιρετικά αμφίβολη, κατάργηση της επιβάρυνσης των 803 ευρώ επιπλέον ετήσιου φόρου.

Της σοβαρότητας και του κύρους της χώρας, με την ανασφάλεια της εξάρτησης της κυβερνησιμότητας από μέτριους, ανίκανους, εμπαθείς, προβληματικούς, επικίνδυνους εξουσιολάγνους.

Της εγγυημένης συνέχειας της ανοδικής πορείας, της προόδου και της διασφάλισης των κατακτημένων, με πειράματα και απροσδιόριστα νεφελώματα.

Έχουμε – αντέχουμε - εν τέλει, οι Έλληνες, την πολυτέλεια ενός ακόμα πολιτικού παραλογισμού;