Γιάννης Σερέτης

Ηταν σαφές εξ’ αρχής. Ο Παναθηναϊκός, αυτός ο Παναθηναϊκός με τα δεδομένα προβλήματα στην ανασταλτική λειτουργία που οφείλονται βασικά στην έλλειψη μέσων με τρεξίματα και στην απουσία δεύτερου στόπερ «επιπέδου», θα μπορούσε να προκριθεί επί της Φιορεντίνα μόνο με τα γκολ του. Όχι παίζοντας άμυνα. Εναντίον αυτής της Φιορεντίνα, η οποία έχει μεγάλο ζήτημα συνοχής στη μεσαία γραμμή της, παίζει με δύο σούπερ επιθετικογενείς ακραίους μπακ – χαφ (Ντοντό – Γκόσενς) και παρατάσσεται σχεδόν πάντα με τρεις στόπερ οι οποίοι είναι μετριότατου επιπέδου.

Είχε φανεί και από το ματς στο ΟΑΚΑ ότι ο ο Παναθηναϊκός δεν είχε κανένα απολύτως λόγο να τη φοβηθεί. Τη φοβήθηκε στο πρώτο ημίχρονο, έχασε τις ευκαιρίες του στο δεύτερο μέρος, όταν αποφάσισε να παίξει ποδόσφαιρο και να μην περιμένει την αντίπαλό του στο μισό γήπεδο για να αναπτυχθεί μόνο με αντεπιθέσεις. Kαι τελικά αποκλείστηκε, χάνοντας μια σπάνια ευκαιρία για να φτάσει στον ημιτελικό του Conference League. Παίζοντας με την σλοβένικη Τσέλιε στον επόμενο γύρο ο Παναθηναϊκός θα είχε σοβαρές πιθανότητες πρόκρισης για να φτάσει πιθανότατα απέναντι στην Μπέτις. Θα την απέκλειε; Μόνο αν… κοιμόταν ο Θεός του ποδοσφαίρου θα έθετε νοκ άουτ την ομάδα του Πελεγκρίνι και των Ισκο, Αντονι, Μπακαμπού. Όμως θα το είχε «τερματίσει» βάσει του ρόστερ που διαθέτει. Θα είχε κάνει την καλύτερη προσπάθειά του! Χθες στη Φλωρεντία, δεν την έκανε. Και η ευθύνη ανήκει κυρίως στον προπονητή, ο οποίος είχε πλέον δείγματα γραφής και για τη δική του ομάδα και για την αντίπαλό του από το πρώτο ματς, αλλά προτίμησε να παρατάξει έναν Παναθηναϊκό δειλό. Έναν Παναθηναϊκό στημένο κάτω από τη σέντρα, να ψάχνει με βαθιές πάσες τον άμοιρο Σφιντέρσκι ή κάποια καλή συνδυαστική προσπάθεια από τους Μλαντένοβιτς - Τζούρισιτς και τους Τετέ - Βαγιαννίδη.

«Φόβος είναι η σκέψη της παραδεδεγμένης κατωτερότητας» είναι μια από τις πιο γνωστές θέσεις του Αμερικανού συγγραφέα, Elbert Hubbard και η αλήθεια είναι ότι ο Παναθηναϊκός παράχθηκε χθες στο βροχερό «Αρτέμιο Φράνκι» ως κατώτερος. Αποδείχθηκε στο δεύτερο ημίχρονο, όπως είχε αποδειχθεί και στο β’ μέρος του πρώτου ματς ότι δεν ήταν κατώτερος από τη σημερινή Φιορεντίνα. Η φοβική προσέγγιση του Βιτόρια που είχε φανεί και στα ντέρμπι με την ΑΕΚ και τον Ολυμπιακό στα οποία ο Παναθηναϊκός δεν είχε ηττηθεί (1-0 και 1-1 αντίστοιχα) έδειξε όχι μόνο την ανασφάλειά του, αλλά και τη λανθασμένη «ανάγνωση» του παιχνιδιού. Ο Πορτογάλος προπονητής το είχε «δουλέψει» το 3-5-2 που εφάρμοσε από το 57’ και έπειτα, μετά την είσοδο του Ιωαννίδη αντί του Τζούρισιτς. Γι’ αυτό και απέδωσε τόσο καλά! Ομως δεν το τόλμησε από την εκκίνηση του ματς, «χαρίζοντας» ένα ημίχρονο στον αντίπαλο. Ένα (πρώτο) ημίχρονο που έληξε 2-0 από δυο λάθη του Τετέ και του Βαγιαννίδη. Θα μπορούσε να λήξει και 4-0 αν δεν κρατούσε ο Ντραγκόφσκι. Τόσο κακή ήταν η απόδοση του Τριφυλλιού στο πρώτο μέρος.

Και ξαφνικά στο β’ ημίχρονο, ο Παναθηναϊκός, ακόμα και πριν από την είσοδο του Ιωαννίδη, μεταλλάχθηκε. Γιατί; Διότι δεν είχε πια τίποτα να χάσει. Διότι ο φόβος είχε εξαφανιστεί. Και πίεζε και πίεζε και έχανε ευκαιρίες… Δέχθηκε το 3-0 από τον εριστικό παικταρά Κεν και συνέχισε να πιέζει. Και μείωσε το σκορ και έβαλε δύσκολα στους Ιταλούς και… μέχρι εκεί. Το 3-2 δεν ήρθε ποτέ λόγω της φοβικής αντιμετώπισης του αγώνα στο πρώτο ημίχρονο και της αστοχίας του Τριφυλλιού στο β’ μέρος, στο οποίο η Φιορεντίνα δημιούργησε μία φάση και πέτυχε ένα γκολ.

Ο Βιτόρια δεν ερμήνευσε σωστά το πρώτο ματς. Θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να προκριθεί (θα μπορούσε και να αποκλειστεί ασφαλώς, αλλά δεν τόλμησε για να το ξέρουμε...) αν είχε παραταχθεί με τη νοοτροπία του β’ ημιχρόνου. Αν προσπαθούσε να κοιτάξει τη Φιορεντίνα στα μάτια για να την λαβώσει στα δικά της ευαίσθητα σημεία. Δεν το δοκίμασε καν. Και κλείνει μια ευρωπαϊκή χρονιά με θετικό πρόσημο, αλλά χωρίς την υπέρβαση που δεν ήταν τόσο μακρινή όσο πολλοί πίστευαν. Βελτίωσε θεαματικά τον ευρωπαϊκό συντελεστή του, θα είναι στους «ισχυρούς» των προκριματικών γύρων του Europa League ή του Conference League του χρόνου, αποφεύγοντας ομάδες επιπέδου «Αγιαξ» και «Λανς», αλλά μέχρι εκεί. Αν το «μέχρι εκεί» ισχύει και για το «ταβάνι» του Βιτόρια θα φανεί και στα play offs. Ισως και στην επόμενη σεζόν…