Δημήτρης Παγαδάκης

Που χάθηκε το κριτικό γούστο, η αυτόνομη αναπνοή, η σχετική ακρίβεια της στο ρυθμό ανάγνωσης των περιστάσεων;

Τι τα θέλετε; Σαν να εξατμίστηκε η αξιοπρέπεια ενός κομματιού των στελεχών της. Μοιάζει πλέον να παραδίδεται μετανιωμένο σε δημόσια αυτομαστίγωση. Να προστρέχει, μετά από προπηλακισμό, γονατιστό στον υβριστή του. Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί η προσέλευση πληθώρας κορυφαίων μελών της στο θέατρο Παλλάς;

Λες και ο Αλέξης Τσίπρας έπεσε από τον ουρανό για να προσγειωθεί όρθιος και αμόλυντος στη σκηνή του. Σαν να έφτασε από το απώτερο διάστημα στη γη για να αφηγηθεί με αγιογραφική σχεδόν επιπολαιότητα τις αρετές της πολιτικής διαδρομής του.

Για να εξιστορήσει εξιδανικευτικά, ως υπερήρωας κινηματογραφικής μυθοπλασίας, την αποπαγίδευση του από το χθες. Να συναρμολογήσει με αμεριμνησία το παζλ της νέας του πολιτικής οντότητας. Να εμπλουτίσει την έναρξη μιας καινούργιας καριέρας που ποντάρει στα θραύσματα της συλλογικής μνήμης.

Το χειρότερο, ωστόσο, για το ακροατήριο των πρώην κομματικών συντρόφων του είναι ότι ευθαρσώς τους μέμφθηκε ως αποδιοπομπαίους τράγους. Διατράνωσε ενώπιων τους τον οπορτουνισμό της δικής του πολιτικής επιβίωσης. Και εκείνοι το ανεχτήκαν.

Τον χειροκρότησαν σαν πειθήνιοι υποτακτικοί. Σαν πρόθυμο τσούρμο προσερχόμενο σε τελετή αυτοθυσίας υπέρ του εξαγνισμού του πρώην επικεφαλής τους. Τον άλλοτε κομματικό αρχηγό που τους έσυρε με διαδοχικά συρρικνωμένα ποσοστά σε αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες.

Τον ριζοσπαστικό ηγέτη τους που με άστοχους χειρισμούς έκανε το «μαγαζί» της Κουμουνδούρου λαμπόγυαλο. Με απερίσκεπτη συμπεριφορά κατέστησε το ΣΥΡΙΖΑ σκορποχώρι. Και στο φινάλε, αφού έριξε μαύρη πέτρα πίσω του, περιφρονεί εκείνους που κάποτε εμπιστεύτηκε.

Απέναντι του οι εναπομείναντες εντός των κομματικών τειχών θαυμαστές του καμώνονται πως δεν πήραν τίποτε χαμπάρι από την ολέθρια διαχείριση του. Υποτιμούν την υλικότητα της παραταξιακής μνήμης. Ενδίδουν στη νοσταλγία. Παρηγορούνται με τη πλάνη ενδόξων στιγμών. Όπως ακριβώς πράττουν όλοι οι ηττημένοι.

Αναπόδραστα, υποβάλουν χωρίς ελάχιστη καχυποψία και δίχως σκεπτικισμό, τα σέβη τους σε μια περσόνα που τους υπόσχεται ως διακριτό ορίζοντα την επάνοδο όλων των ψευδαισθήσεων που εκείνος εξέθρεψε.

Αυτή τη φορά με τη μίμηση παλιών τροπαρίων που τσιμπολογάει επιλεκτικά από τη κινηματική φρασεολογία του ΠΑΣΟΚ της μεταπολίτευσης. Ότι τέλος πάντων ο ίδιος πιστεύει ότι αντέχει μετά από μισό αιώνα για να συνεγείρει τις μάζες.

Ατυχώς για όλους τους παλιούς συνοδοιπόρους του, υπάρχει ανεξίτηλο το ιστορικό πλαίσιο που περιέχει όλη τη προηγούμενη πολιτική διάσταση του Αλέξη Τσίπρα . Παραμένει ακέραιη η κριτική επίγνωση της συντριπτικής πλειονότητας της κοινωνίας για τις ανεπαρκείς ενέργειες του προσφάτου παρελθόντος του. Για τις οποίες δεν ζήτησε πότε υπεύθυνα συγγνώμη. Αντί απολογίας προβάλλει δικαιολογίες .

Διατηρείται, ακόμη, άθικτο το αρχείο των αντικειμενικών εγγραφών των ποικίλλων δράσεων του ως πρώην πρωθυπουργού και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι επίσης χαρτογραφημένος ο τρόπος σκέψης του. Το, κυριότερο, είναι αξιολογημένος από τους πολίτες.

Κι όμως σε αυτό το σκοτεινό για τον ίδιο καμβά, αυτός αντλεί αισιοδοξία επανόδου του στο πολιτικό σκηνικό. Χάρη σε μια σύναξη από προσκυνητές, καιροσκόπους και αιθεροβάμονες. Εκείνων, τέλος πάντων, που πιστεύουν ότι μπορούν να μεθύσουν ή να ξεδιψάσουν με ετικέτες άδειων μπουκαλιών.

Μαζί τους φαίνεται να του συμπαραστέκεται μερίδα του απαράτ των λειψάνων μιας αριστεράς που κατάντησε να θεωρεί ότι η ιδεολογία δεν έχει καμιά αξία. Και το ήθος καμία σημασία.

Που φαντάζει να βρίσκει ουσία στη πρακτική αμφίβολης συμμετοχής της σε ψηφοδέλτια θολής επαγγελίας. Που δείχνει να ανακαλύπτει νόημα πολιτικής επιβίωσης στη λαθρεπιβίβαση της σε σκαρί με σημαία ευκαιρίας.

Κατανοητό από μια άποψη. Η ανάγκη, άλλωστε, δεν κάνει παζάρια. Μοιραία, λοιπόν, ας μην ντρέπονται, παραπονιούνται, διαχωρίζουν τάχα τη θέση τους όσοι εκτέθηκαν ως τιμωρημένοι στον εξώστη τού Παλλάς.

Θέλει υποκλίσεις η απελπισία. Και απαιτεί ταπεινώσεις η απόπειρα απαλλαγής από την καταγωγική πολιτική κοσμοθεωρία με έπαθλο το στρίμωγμα σε φτηνά θεωρεία.