Δημήτρης Δανίκας

Μα τίποτα απ όλα αυτά δεν έχει ανάγκη η Νέα Δημοκρατία

Ας πούμε «ένας Κατρούγκαλος την ημέρα βυθίζει τον Αλέξη πιο μέσα». Απίστευτα πράγματα. Σουρεαλιστικές καταστάσεις. Μόλις τέσσερα μερόνυχτα πριν τα κάλπες, ο καθηγητής Γιώργος Κατρούγκαλος, στελεχάρα του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε λίγο ούτε πολύ σαν να προειδοποίησε τους μικρομεσαίους πως έτσι και το κόμμα του αναλάβει το πιλοτήριο του σκάφους θα τους γδέρνει με το είκοσι τοις εκατό προ εισπράξεων. Ετσι για το αντίδωρο στα δημόσια ταμεία

Αποτέλεσμα; Οπου φύγει φύγει. Γιατί, σου λέει ακόμα και ο πιο φανατικός εναντίον Μητσοτάκη, έτσι και έρθουν αυτοί οι τύποι στην εξουσία θα ορμήσουν και θα μου τα πάρουν όλα. Εγώ νταβατζήδες στην περισκελίδα μου δεν βάζω

Η κατάσταση πρωτοφανής. Ποτέ μα ποτέ σε περασμένες προεκλογικές περιόδους όπως τώρα. Η συντριπτική πλειονότητα της αντιπολίτευσης εφορμά με φτυάρια και γκασμάδες για να ανοίξει τον τάφο της

Τη μία φορά ο «φράκτης». Την άλλη «η κυβέρνηση των ηττημένων». Την παράλλη «η κυβέρνηση ειδικού σκοπού». Την μεθεπόμενη ο ένας μελλοντικός συνεταίρος εναντίον του άλλου. Και κοντά σε όλα αυτά τα παράλληλα νομίσματα του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Η Δημητρούλα του Γιάνη Βαρουφάκη. Και ο Μυλωνάκης με τον Βελόπουλο. Μύλος

Το αποτέλεσμα κάτι μεταξύ φαρσοκωμωδίας, επιθεώρησης Δελφιναρίου και ομαδικών πολιτικών αυτοκτονιών. Οι Monty Python θα έβρισκαν μπόλικη πρώτη ύλη για σενάρια ξεκαρδιστικών ταινιών. Ακόμα και η συμπαθεστάτη Τασούλα Χριστοδουλοπούλου επανερχόμενη λέει «οι μετανάστες λιάζονται στην Ομόνοια, ήταν συνειδητή επιλογή»

Δεν της ξέφυγε. Απλώς επανέρχεται. Προφανώς για να μη γίνονται παρεξηγήσεις. Λιάζονταν τότε, να λιάζονται και σήμερα. Σα να λέει εμείς θα τους αμολήσουμε να λιάζονται στην Ομόνοια και από καιρού εις καιρόν να ρίχνουν και καμιά βουτιά για να δροσίζονται οι άνθρωποι

Κάπως έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με παιδική χαρά. Και μάλιστα χωρίς παιδονόμο. Ο καθένας αμολάει ό, τι του κατέβει. Προφανώς ο Τσίπρας ανίκανος να τους μαζέψει. Πράγμα που σημαίνει ότι ενώ διεκδικούν την πρώτη θέση στην κούρσα των εκλογών, από την άλλη οι δρομείς αυτής της κούρσας τρέχουν ασθμαίνοντας, σα να κάνουν ορθοπεταλιά στον ανήφορο. Μεγάλο κόμμα, κουρασμένοι, ασυντόνιστοι, ξεχαρβαλωμένοι δρομείς

Ετσι η αντιπολίτευση και όχι η κυβέρνηση στο καναβάτσο της κριτικής. Μιλάμε για σουρεαλιστικές καταστάσεις επικών διαστάσεων

Όπως το τελευταίο δείγμα αδεξιότητας, κομματικής ιδιοτέλειας και καιροσκοπισμού, σχετικά με τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Μα ρε σύντροφε Αλέξη δεν το λέμε έτσι. Τόσο καραμπινάτα και τόσο ωμά. Το λέμε διαφορετικά. Όπως, ας πούμε, «δεν γνωρίζω, ούτε θέλω να ξέρω τις πολιτικές και ιδεολογικές προτιμήσεις των πολιτών. Τι να κάνω; Να τους φακελώσουμε; Αλλωστε πόσοι εξ αυτών των ψηφοφόρων του Ηλία Κασιδιάρη είναι ορκισμένοι και φανατικοί οπαδοί του φασισμού; Ολοι;»

Που καταλήγουν όλα αυτά; Φυσικά στους ψηφοφόρους. Ο Νιόνιος, ο Σαββόπουλος που δέχτηκε ορυμαγδό σχολίων και χλευασμών, το έθεσε όπως οι περισσότεροι πολίτες αυτής της έρμης χώρας. Σου λέει μπροστά σ αυτή την φοιτητική ανεμελιά της αντιπολίτευσης, ο Κυριάκος φαντάζει ως μοναδική επιλογή σιγουριάς

Κάπως έτσι πορευόμαστε προς τις κάλπες. Με μια απλή λογική: διαφωνώ με τον Κυριάκο, η ακρίβεια με έχει στείλει αδιάβαστο, όμως τι να κάνω; Να ψηφίσω Τσίπρα και να μην ξέρω τι θα ξημερώσει για μένα και την οικογένειά μου; Τι να κάνω, άσε καλύτερα. Αν και δεν τον χωνεύω, Μητσοτάκη και ας μου κοπεί το χέρι!