Δημήτρης Δανίκας

Η Δόμνα Μιχαηλίδου, προς τιμή της και μπράβο της γι αυτό, ανασήκωσε το πέπλο, άνοιξε την καταπακτή και όλοι είδαμε έντρομοι, ελπίζω, τα κολαστήρια σε μια Ελλάδα της Δυτικής Ευρώπης και του 21ου αιώνα

Γέροντες να βασανίζονται, να δέρνονται ανηλεώς, να εξευτελίζονται και παιδιά να κακοποιούνται. Η μεγάλη ντροπή της Σωρρακώσταινας. Ο απόλυτος διασυρμός. Η μεγάλη ανατριχίλα

Τι έγινε; Εφυγαν τα μέλη των διοικητικών συμβουλίων; Κατέληξαν στο αυτόφωρο όλοι αυτοί που έδερναν, βασάνιζαν και κακοποιούσαν απροστάτευτα πλάσματα; Μπήκαν οι αρμόδιοι εισαγγελικοί λειτουργοί;

Κι εμείς; Ολοι εμείς που με την πρώτη ευκαιρία παριστάνουμε τους φανατικούς οπαδούς του Metoo τι κάναμε; Εμείς που καταδικάζουμε, και καλά κάνουμε, όλους αυτούς τους πρωταθλητές σεξουαλικών παρενοχλήσεων, αντιδράσαμε τόσο μαζικά και τόσο ακραία και δυναμικά γι αυτή τη μαζική εξόντωση πλασμάτων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα;

Θα σας φέρω ένα ακόμα πρόσφατο παράδειγμα. Σχετικά με εκείνη την παρανοική περίπτωση παιδοκτόνου μητέρας που επειδή το παιδί της ήταν άτακτο, όπως λέει, τον σκότωσε με μονωτική ταινία. Το γράφω και δεν το πιστεύω. Η επιδημία παράνοιας έχει χτυπήσει ταβάνι

Μερικές «λεπτομέρειες» και απ αυτό το τραγικό, το μεσαιωνικό, το εφιαλτικό περιστατικό είναι κι αυτές αποκαλυπτικές μιας γενικευμένης παραλυσίας. Θεσμών και κοινωνίας

Όπως είναι γνωστό, το κοριτσάκι της ίδιας παιδοκτόνου, επειδή είχε κι αυτό κακοποιηθεί, στη συνέχεια για την προστασία της κατέληξε σε μια ανάδοχη οικογένεια. Ωραία λοιπόν. Όμως δεν θα έπρεπε οι αρμόδιοι να αναλογιστούν τι πρόκειται να συμβεί και στο άλλο παιδί της ίδιας παιδοκτόνου; Θα έπρεπε.

Τι έκαναν οι αστυνομικοί; Τίποτα. Τι έκανε ο εισαγγελέας; Τίποτα. Τι έκαναν οι αρμόδιες υπηρεσίες του Δήμου της Αθήνας; Γιατί δεν έστειλαν αμέσως κάποια κοινωνική λειτουργού για να ελέγξει το οικογενειακό περιβάλλον και την κατάσταση αυτής της μητέρας; Ποιας μητέρας, περί αφασικής, κυνικής και ανάλγητης παιδοκτόνου πρόκειται. Πάμε παρακάτω

Τι έκαναν; Δεν έπρεπε να πάρουν μέτρα για τη στοιχειώδη προστασία του εφτάχρονου, δύσμοιρου, απροστάτευτου, αβοήθητου, αυτής της σπαραχτικής παιδικής ψυχούλας; Δεν έπρεπε να πράξουν τα δέοντα με ιλιγγιώδη ταχύτητα; Και φανταστείτε πως αν το έκαναν σήμερα αυτό πλάσμα θα ήταν ζωντανό και ίσως να έπαιζε ποδόσφαιρο σε κάποια αλάνα

Επομένως τι είναι όλοι αυτοί; Γιατί τέτοια «απόσταση», γιατί τόση αδιαφορία; Πρόκειται για περίπτωση κυνισμού; Νεοελληνικού ερασιτεχνισμού; Από τον παροιμιώδη «ωχαδερφισμό»; Από γραφειοκρατική δυσλειτουργία;

Δηλαδή αυτή η παιδική ψυχούλα δεν εξέπνευσε μόνο με μονωτική ταινία με την οποία η παιδοκτόνος άθλια μητέρα του βούλωσε το στόμα. Αυτός είναι ο πρώτος, ο βασικός λόγος. Υπάρχει και ένας δεύτερος, αόρατος, κρυφός, θεσμικός και ηθικός. Το παιδάκι κατέληξε επειδή κανένα όργανο, κανένας αρμόδιος φορές δεν αναρωτήθηκε για κάτι απλό: αφού η μάνα κακοποιούσε την κορούλα της δεν θα κάνει και το ίδιο και για το άλλο παιδί της; Μα θα το έκανε. Και στο τέλος θα το σκότωνε

Στοιχειώδες. Όμως σ αυτή τη καθυστερημένη, σχεδόν τριτοκοσμική κοινωνία, με αυτούς τους παράλυτους και ανάλγητους θεσμούς, το φυσικό θεωρείται αφύσικο και το αφύσικο φυσικό. Ας είναι καλά η γραφειοκρατία, το βόλεμα, η αφασία και το Metoo. Να παίζουμε μπάλα και εκ του ασφαλούς να παριστάνουμε τους ευρωπαίους, τους ευαίσθητους και τους καλούς!

Βάρδα μη είσαι κι εσύ «παιδί» ενός κατώτερου θεού. Μάνα και πατέρας σε βασανίζουν και σε σκοτώνουν. Οι γείτονες δεν χαμπαριάζουν. Οι δημοτικές αρχές και οι κοινωνικοί λειτουργοί καλαμπουρίζουν. Κι εσύ ολομόναχος, αβοήθητος και γυμνός ανάμεσα σε λύκους!