Δημήτρης Δανίκας

Όλα τα οφείλουμε στους σκληρά εργαζόμενους του μόχθου. Όλα. Από τα σεντόνια, που λέει ο λόγος, μέχρι τα πάντα. Κάθε υλικό αντικείμενο είναι προιόν πόνου, ιδρώτα και μερικές φορές δακρύων. Τα πάντα. Αυτοί οι έσχατοι στην κλίμακα αξιών του συστήματος είναι οι πρώτοι. Παρέα με τους επιστήμονες και τους καλλιτέχνες. Αυτές οι τρεις κατηγορίες ευλογημένες από την κούνια τους. Ετσι πορεύεται η Ανθρωπότητα. Ετσι προκύπτει πρόοδος. Ετσι η μόρφωσή μας. Ετσι η κουλτούρα μας. Ετσι ο πολιτισμός μας. Ετσι η άνεσή μας. Η όποια άνεσή μας. Πάμε παρακάτω

Το γκρέμισμα του τείχους και του λεγόμενου «υπαρκτού σοσιαλισμού», του καθεστώτος που φούντωσε τον απλό κόσμο με ελπίδες, στο τέλος κατέληξε ως επιτομή της απόλυτης απογοήτευσης. Μετά το γκρέμισμα άρχισε το ξήλωμα των εργατικών κατακτήσεων και της στοιχειώδους προστασίας των εργασιακών σχέσεων. Ο συσχετισμός δυνάμεων ήρθε τούμπα, η ισορροπία διαταράχθηκε και σιγά σιγά όλα βρέθηκαν στον αέρα!

Ο λαικισμός όλων των κομμάτων που κυβέρνησαν αυτόν τον έρμο τόπο, ενθάρρυνε εργατοπατέρες, ανέχτηκε σωματεία-σφραγίδες και επίτηδες «αδιαφόρησε» για όλες αυτές τις περιττές μικρο-απεργίες, μικρο-διαδηλώσεις, μικροπορείες. Και προφανώς «αδιαφόρησε» προκειμένου να διογκωθεί η αγανάκτηση των πολιτών. Με τελικό αποτέλεσμα το ίδιο το εργατικό κίνημα να αυτό-συκοφαντηθεί και να αυτό-διασυρθεί στα μάτια της κοινωνίας. Κλασική συνταγή

Το ίδιο συμβαίνει και στα Πανεπιστημιακά ιδρύματα Ο αυτοδιασυρμός και η αυτοσυκοφάντηση είναι ο δρόμος που έστρωσαν πρυτάνεις, καθηγητές και κάποιες ομάδες μπαχαλάκηδων, με τελικό προορισμό την δημιουργία ειδικού αστυνομικού σώματος που θα προστατεύει αυτά τα ιδρύματα. Αν είναι δυνατόν!

Παράλληλα με όλα αυτά το οκτάωρο έχει καταπατηθεί σε πλείστες όσες υπηρεσίες και μικρομεσαίες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Αν κοντά σ αυτά βάλουμε και τις τουριστικές περιοχές, τότε για την πλειοψηφία των εργαζομένων το οκτάωρο είναι όνειρο απατηλό. Να μην κοροιδευόμαστε

Πάνω σε όλα αυτά «πάτησαν» οι εμπνευστές των σχετικών ρυθμίσεων που προχτές ψηφίστηκαν στη Βουλή. Πάνω σε όλα αυτά στηρίχτηκαν. Και φυσικά τα εκμεταλλεύτηκαν και τα αξιοποιήσαν. Όμως και μία άλλη παράμετρος είναι εξίσου σημαντική

Αν υποθέσουμε ότι ο καπιταλισμός είναι ο μεγάλος εχθρός των εργαζομένων και της εργατικής τάξης, τότε πρέπει να παραδεχτούμε πως το τανγκό χορεύεται από δύο. Τουτέστιν υπεύθυνοι και συνένοχοι αυτής της νέας πραγματικότητας και οι άλλοι. Οι αντίπαλοι. Ολοι αυτοί που είτε επαγγέλλονται την μεταρρύθμιση και την πρόοδο είτε αναλώνονται στην περιγραφή μιας ουτοπικής αταξικής κοινωνίας

Υπεύθυνοι και συνένοχοι οι άνθρωποι που στήριξαν τον «υπαρκτό σοσιαλισμό». Με αποτέλεσμα το γκρέμισμα των ελπίδων. Υπεύθυνοι και οι ηγεσίες του ΚΚΕ που εξακολουθούν να μετράνε κουκιά της τάξεως του πέντε με έξι τοις εκατό. Μακριά από την σημερινή πραγματικότητα. Και υπεύθυνοι οι ταχαριστεροί του Αλέξη Τσίπρα που με την πρακτική τους κατάφεραν να μετατρέψουν τις όποιες ελπίδες και την όποια αγανάκτηση του «κοσμάκη» σε σκουπίδια

Με απλά λόγια. Το σύστημα κάνει καλά την δουλειά του. Αριστα. Οι άλλοι, οι αντίπαλοι, οι ορκισμένοι, στα λόγια, εχθροί του τι ακριβώς έκαναν και τι κάνουν για να το εμποδίσουν; Τι;