Βασίλης Τσακίρογλου

Το τι στ' αλήθεια  έγινε στη Νέα Μανωλάδα προ  ημερών όταν ένας νεαρός Αιγύπτιος  εργάτης βρέθηκε αιμόφυρτος πεταμένος  στην άκρη του δρόμου παραμένει, εν πολλοίς, ζήτημα ερμηνείας. Έστω όμως ότι  οι δύο επιστάτες στα φραουλο-χώραφα της Ηλείας δέχτηκαν εντελώς απρόκλητη επίθεση από τον αλλοδαπό και εν βρασμώ ψυχής τον έσυραν στην άσφαλτο κρεμασμένο από το αυτοκίνητό τους σαν λυκοτόμαρο, έτσι, μόνο και μόνο για να εκτονώσουν την εκδικητικότητα και την οργή τους. Το ερώτημα, ανάμεσα σε πολλά άλλα που γεννά το συγκεκριμένο φρικαλέο περιστατικό, είναι τι θα έκαναν οι συγκεκριμένοι άνθρωποι εάν διαπίστωναν ότι αυτός που νόμιζαν πως είναι Αιγύπτιος/Μπαγκλαντεσιανός/Κούρδος κ.λπ. στην πραγματικότητα ήταν Έλληνας. Θα σταματούσαν, άραγε, επί τόπου λέγοντας κάτι του τύπου «σόρι, φίλε, λάθος, σε πήραμε για ξένο, να κεράσουμε κάτι, να το ξεχάσουμε» ή θα έκαναν τελικά και σε αυτόν ό,τι έκαναν και στον αλλοδαπό εργάτη; Προσωπικά, δεν έχω απάντηση -εκτός και εάν δεν θέλω να πιστέψω ότι, δυστυχώς, έχω.

Θηριωδίες όπως αυτή της Νέας Μανωλάδας θυμίζουν σαφώς πόλεμο, όχι όμως έναν οποιονδήποτε πόλεμο: Ο σαδισμός και η βαρβαρότητα, η παρανοϊκή και αχαλίνωτη βία προσιδιάζουν, συνήθως, σε εμφύλιες συρράξεις. Αυτό συμβαίνει επειδή οι δυνάμεις που συγκρούονται δεν ωθούνται από κάποιο «ορθολογικό» κίνητρο (όπως πχ η προστασία της παγκόσμιας τάξης από τους ιρακινούς δαίμονες της τρομοκρατίας κ.λπ), αλλά κυρίως από το φανατισμό και το τυφλό μίσος.

Επαναλαμβάνω, λοιπόν το ερώτημα: Πώς θα εξελίσσονταν τα πράγματα εάν αντί ενός αλλοδαπού  στα χέρια των επιστατών της  φραουλο-παραγωγής έπεφτε ένας συμπατριώτης τους; Αυτό που φοβάμαι, είναι ότι  συμβάντα σαν αυτό της Νέας Μανωλάδας  είναι προθέρμανση για έναν γενικευμένο κοινωνικό πόλεμο, ο οποίος μπορεί να έχει ως αφορμή ή και ως πρώτους στη λίστα των θυμάτων τους μετανάστες, κατά βάθος όμως θα είναι η πραγμάτωση του «homo homini lupus»: Ο άνθρωπος γίνεται λύκος για τον άνθρωπο και, γιατί όχι, ο Έλληνας για τον Έλληνα.

Η άγρια, παρατεταμένη και επίμονη υποβάθμιση του επιπέδου ζωής των Ελλήνων τα τελευταία  χρόνια, αναπόφευκτα, συμβάλλει στη  συσσώρευση καταπιεσμένης επιθετικότητας, σε ποσότητες μάλιστα αδιανόητα, τρομακτικά μεγάλες. Αυτό είναι το «καταραμένο  απόθεμα» της συλλογικής ψυχής που αρχίζουμε να το νιώθουμε να σαλεύει γύρω μας, που μας στέλνει προειδοποιητικά μηνύματα από τη σκοτεινή του κρυψώνα, όλο και πιο σαφή, όλο και πιο συχνά. Και αναρωτιέμαι ξανά: Εάν ως δια μαγείας εξαφανίζονταν τα «ρυπαρά» στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας (οι μετανάστες, οι άστεγοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τα αδέσποτα ζώα κ.λπ) θα εξαφανιζόταν μαζί του και η αιτία της βίας; Ή μήπως το «να καθαρίσουμε τους κακομούτσουνους» είναι απλώς μια βολική και πρόσκαιρη αυταπάτη;