Βασίλης Στεφανακίδης

Κανείς δεν διαφωνήσει με αυτή τη διαπίστωση. Πλην όμως, υπάρχουν σοβαρές επιφυλάξεις για το κατά πόσο επέστρεψαν και όλοι οι Ελληνες.

Κατά πόσο δηλαδή έχουν το αναλογούν μέρισμα από την ανάπτυξη της οικονομίας και το rebranding της χώρας, που πλέον δεν είναι το μαύρο πρόβατο της Ε.Ε. και όλοι την υπολήπτονται πλέκοντας και εγκώμια για την πρόοδό της. Δυστυχώς, όμως, μπορεί για τους έξω να πάμε καλά, αλλά όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος.

Αν ρίξουμε μια ματιά στο πολιτικό σκηνικό και ακούσουμε τις οιμωγές όχι μόνο της αντιπολίτευσης αλλά και μερίδας κυβερνητικών βουλευτών, θα νομίσουμε πως πάμε ντουγρού ξανά στα βράχια αν δεν να αλλάξουμε άμεσα καπετάνιο!

Μπροστά μάλιστα σε αυτή την «αδήριτη ανάγκη» επανεμφανίζονται αυτόκλητοι σωτήρες, καπεταναίοι που ζυγίστηκαν, μετρήθηκαν και βρέθηκαν λιποβαρείς, αλλά συνεχίζουν να έχουν μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Βλέπετε πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι του εθνοσωτήρα!

Βέβαια, εν μέρει, έχουν ένα δίκιο γιατί υπάρχει μπόλικη μαγιά στην κοινωνία. Κι αυτό γιατί τουλάχιστον ένα 30%-40% των Ελλήνων νιώθει και είναι αμέτοχο στο success story της χώρας και αισθάνεται παραμελημένο έως εγκαταλειμμένο στο κοινωνικό και οικονομικό περιθώριο.

Τα δε ψίχουλα που παίρνουν μέσω αποσπασματικής επιδοματικής πολιτικής δεν δημιουργούν σε καμιά περίπτωση το αίσθημα της «επιστροφής» σε μια κανονικότητα που είναι έστω κοντά στα μέσα επίπεδα των Ευρωπαίων. Και γι’ αυτό αποτελούν την ιδανική δεξαμενή ευάλωτων σε λαϊκισμούς, ψεκασμένες θεωρίες, ανορθολογικές απόψεις και φωτεινούς παντογνώστες.

Η δε κυβέρνηση, η οποία πιστώνεται με θετικό πρόσημο στην «επιστροφή της Ελλάδας» στα μεγάλα σαλόνια, κινδυνεύει κάθε στιγμή να πνιγεί ακόμα και σε τρικυμίες εν ποτηρίω!

Πυροβολεί τα πόδια της με κάθε ευκαιρία και δίνει επιχειρήματα για χλευασμό και χαμηλής ποιότητας πολιτικές αντιπαραθέσεις με αχρείαστες, άκαιρες και άχρηστες αποφάσεις, χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος παρά μόνο ζημιές.

Μόνο τα πολύ πρόσφατα, όπως η τροπολογία για τον Αγνωστο Στρατιώτη που αποτέλεσε πεδίο οξύτατης πολιτικής αντιπαράθεσης και στο τέλος δεν παρήχθη κανένα αποτέλεσμα επί της ουσίας, δείχνει ότι χάλασαν οι νευρώνες των αντανακλαστικών της.

Οπως και το ξαφνικό θέμα των ΕΛ.ΤΑ., με το κλείσιμο καταστημάτων στο πλαίσιο μιας αναδιάρθρωσης που εμφανίστηκε και πάλι σε λάθος timing.

Ωστόσο κατάφερε μέσα σε λίγες μέρες να αποκαλύψει άλλον έναν διχασμό μέσα στην κοινωνία και να αποδείξει ότι η κυβερνητική μηχανή ρετάρει επικίνδυνα.

Περιττεύει η αναφορά στο πολύμηνο σίριαλ του ΟΠΕΚΕΠΕ αλλά και της τραγωδίας των Τεμπών που απειλούν να τινάξουν στον αέρα όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και να σβήσουν ό,τι θετικό έχει γίνει μέχρι σήμερα σε αυτή την πολύπαθη χώρα.

Το κυριότερο, όμως, είναι ότι, εκτός αυτών, υπάρχουν και τα άλλα που είναι μεν η μικρή εικόνα, αλλά δεν παύουν να κάνουν ζημιά. Γεγονότα της καθημερινότητας που σε άλλη συγκυρία θα καταγράφονταν απλώς στα αστυνομικά δελτία τώρα παίρνουν διαστάσεις εθνικού μπάχαλου.

Και αναφέρομαι στους «αψείς» Κρητικούς δολοφόνους με τα καλάσνικοφ, στα οπαδικά εγκλήματα, στο ξεκαθάρισμα λογαριασμών των συμμοριών της νύχτας και την ιδιότυπη ασυλία στα εγκλήματα των Ρομά, που εν τέλει συμπληρώνουν τη μεγάλη εικόνα και συνδιαμορφώνουν τον κίνδυνο να χαθεί η πολιτική σταθερότητα. Μια σταθερότητα που ήταν και είναι η βάση για όσα θετικά έχουν γίνει.

Και μπορεί τη σημασία αυτής της σταθερότητας να μην την κατανοούν ούτε κι αυτοί που είδαν βελτίωση στις ζωές τους (οι άλλοι έχουν το άλλοθι της εγκατάλειψης), όμως θα την καταλάβουν, δυστυχώς, με επώδυνο τρόπο όταν αυτή χαθεί.