Βασίλης Στεφανακίδης

Τι σημαίνει αυτό; Πως εργαζόμενοι και συνταξιούχοι θα βάλουν πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Και πώς προκύπτουν αυτά τα μεγαλύτερα έσοδα για τα οποία επαίρεται η κυβέρνηση; Ενα μεγάλο κομμάτι σαφώς από την είσοδο στην αγορά εργασίας περισσότερων, ένα άλλο από τον περιορισμό της μαύρης εργασίας και ένα τρίτο από τις αυξήσεις μισθών και συντάξεων που δόθηκαν. Ειδικά για το τελευταίο, όμως, υπάρχουν ενστάσεις τις οποίες η κυβέρνηση μέχρι σήμερα αρνείται να παραδεχθεί και να διορθώσει αν και πρόκειται για κατάφωρη αδικία.

Με τις αυξήσεις μισθών και συντάξεων ακόμα και στα όρια του πληθωρισμού, είναι χιλιάδες εκείνοι οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι που περνούν έστω και οριακά σε υψηλότερη φορολογική κλίμακα, με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο φόρος που καλούνται να πληρώσουν και στην ουσία αντί για αύξηση στην πραγματικότητα να έχουν μείωση στο καθαρό τους εισόδημα. Μια επισήμανση που έχει κάνει και η Τράπεζα της Ελλάδος, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Η λύση είναι προφανής. Μαζί με τις αυξήσεις να τιμαριθμοποιείται και η φορολογική κλίμακα ώστε στο τέλος να φθάνουν αυτούσιες στους δικαιούχους. Πόσο κοστίζει για τα δημόσια έσοδα μια τέτοια απόφαση δεν ξέρω, αν και κάποιοι με βάση στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας κάνουν λόγο για περίπου 55 εκατομμύρια. Αν όντως είναι αυτό το ποσό, δεν νομίζω να πέσει έξω ο Προϋπολογισμός αν η κυβέρνηση με αφορμή τις αλλαγές στους φορολογικούς συντελεστές που ετοιμάζεται να ανακοινώσει στη ΔΕΘ συμπεριλάμβανε κι αυτό το μέτρο, που για χιλιάδες συμπολίτες μας, πέραν του ηθικού, θα είναι και ουσιαστικό ώστε να αποκτήσουν περιεχόμενο οι όποιες μικρές αυξήσεις ανακοινώνονται.

Οχι πως έτσι λύνονται τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες με την ακρίβεια, αλλά εν πάση περιπτώσει αποτελεί δείγμα γραφής.

Γιατί ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, η ευημερία των μακροοικονομικών δεικτών δεν σημαίνει τίποτα απολύτως για τη μεγάλη μάζα των συμπολιτών μας. Η ακρίβεια κατατρώει μήνα με τον μήνα όχι μόνο τις αυξήσεις, αλλά πολύ περισσότερα από το διαθέσιμο εισόδημα. Και δεν είναι υπερβολή η κατακραυγή που διαπιστώνεται στην κοινωνία και η άποψη πως κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες γίνονται φτωχότεροι σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Ναι, υπάρχει υπεραπόδοση της οικονομίας, ναι, υπάρχει σημαντική ανάπτυξη, ναι, έχουν ανοίξει πολλές νέες θέσεις εργασίας, ναι, έχει μπει τάξη στα δημοσιονομικά, αλλά αν πυρήνας της πολιτικής δεν είναι ο πολίτης, τότε όλα αυτά έχουν αξία μόνο για τα συνέδρια και τους οίκους αξιολόγησης.

Για παράδειγμα, είναι τυχαίο πως στη φετινή περίοδο των εκπτώσεων -με βάση επίσημους φορείς- οι 6 στις 10 επιχειρήσεις είχαν πολύ χαμηλότερους τζίρους σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο πέρυσι;
Είναι οφθαλμοφανές πως υπάρχει πλέον μια κόπωση στην κατανάλωση που καταγράφεται από την αγορά, που είναι και ο πιο αξιόπιστος δείκτης και όχι κάποιο ερευνητικό φληνάφημα. Η μείωση του διαθέσιμου εισοδήματος έχει αντίκτυπο παντού, από τα σούπερ μάρκετ μέχρι στις μέρες διακοπών που μπόρεσαν να κάνουν οι συμπολίτες μας.

Ακούμε δε συχνά από τα κυβερνητικά στελέχη να κάνουν λόγο για στοχευμένες παρεμβάσεις ενίσχυσης των πιο αδύναμων μελών της κοινωνίας μας, αλλά αυτό θυμίζει περισσότερο την εποχή Τσίπρα που, όπως υποστηρίζει σήμερα, στις μέρες του οι φτωχοί ενισχύθηκαν και οι πλούσιοι φορολογήθηκαν, αφήνοντας στην άκρη τη μεσαία τάξη που καταληστεύτηκε αλλά στο τέλος τον τιμώρησε στις κάλπες.

Αυτά πρέπει να είναι διδάγματα για την κυβέρνηση αν θέλει να ελπίζει σε ανάκαμψη των ποσοστών αποδοχής της από την κοινωνία. Γιατί όπως λέει ο λαός, όλα εδώ πληρώνονται, και ενίοτε με τόκο.