Άννα Παναγιωταρέα

Ιδίως οι προσβλέποντες στην πολιτική επιφάνεια του Αλέξη Τσίπρα, κατά την οποία, ως «από μηχανής θεός», θα επιφέρει την ανατροπή της οκταετούς πρωτοκαθεδρίας της Νέας Δημοκρατίας. Παρηγορούνται -παραμυθιάζονται, λέει ο λαός- ότι στις εκλογές του 2027 η Ν.Δ. δεν θα πετύχει αυτοδυναμία. Οπότε και θα εμφανιστούν ικανές συμμαχίες Αριστεράς -γιατί όχι, με άρωμα Ακροδεξιάς, όπως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ- να κυβερνήσουν.

Τίποτε δεν αποκλείεται στην Ελλάδα. Αλλά με επιχειρήματα γλίσχρα ξεκινώντας από τα Τέμπη, με ελαφρά μνεία των υποκλοπών και εστιάζοντας στον διαλυθέντα ΟΠΕΚΕΠΕ γίνεται δουλειά; Η αντιπολίτευση, επί έξι έτη συναπτά, δεν κατέθεσε μια συγκροτημένη, εφικτή και κοστολογημένη πρόταση έναντι των κυβερνητικών. Πότε γαντζώνεται στον πόνο μιας μάνας και πότε επενδύει σε σκάνδαλα που βαραίνουν εξίσου το παρελθόν της. Ποιον πείθει ως διαδοχή;

Η επιχείρηση, ώστε η τραγωδία στα Τέμπη να λάβει περιεχόμενο «εθνικής προδοσίας», προσωποποιημένης στον πρωθυπουργό, αφαίρεσε το ουσιαστικό περιεχόμενό της: ο ΟΣΕ, κρατικός οργανισμός σε μόνιμη ημιδιάλυση, με προσωπικό ημιμαθές, ανεύθυνο ευθυνών, με διοικήσεις συμφέρουσες κομματικά, καταβροχθίζει εκατομμύρια, ως άλλος Γαργαντούας -του Ραμπελαί-, με τις διαχρονικές κυβερνητικές ευλογίες, από το 1981 και εντεύθεν.

Αυτή είναι η πραγματικότητα, όσο κι αν ψιμυθιώνεται από την αντιπολίτευση: τα ξυλόλια, οι πυρόσφαιρες, το 13ο εξαφανισθέν βαγόνι, το μπάζωμα και οι ατεκμηρίωτοι νεκροί στέρησαν από τα Τέμπη την ουσία τους, αφήνοντας πίσω την οδύνη των οικογενειών που εναποθέτουν τη δικαίωση των νεκρών τους στη Δικαιοσύνη.

Οσον αφορά τις συνακροάσεις, κατόπιν αιτήσεως συνδρομής προς την ΕΥΠ ομόλογων διεθνών υπηρεσιών -και με εισαγγελική έγκριση-, αποτελεί κοινή πρακτική των δυτικών κρατών για προφανείς λόγους ασφάλειας και προάσπισης του εθνικού συμφέροντος. Από Θεοφάνους Τόμπρα άρξασθαι, οι πρακτικές της ΚΥΠ -και νυν ΕΥΠ- την αποστέρησαν στα μάτια των πολιτών από τον σεβασμό και την αξιοπιστία που απαιτεί το έργο της. Δεν αναφέρομαι στη μυστικότητα, στην εμπειρία, στην επιχειρησιακή επάρκεια ηγεσίας και στελεχών της, αλλά στις πολυποίκιλες, εκτός πλαισίου, «ασκήσεις» της. Ωστόσο, είναι θέμα κοινοβουλευτικό η ομόφωνη θεσμική αντιμετώπισή του. Το ερώτημα είναι: διαθέτει την απαιτούμενη «ψυχραιμία» το πολιτικό σύστημα, όταν όλα διαπερνώνται από άκρατη καχυποψία, διυλιζόμενα από το κομματικό συμφέρον; Εκείνο το μικρόνοο, κοντόφθαλμο και φαύλο. Το καθηλωτικό!

Ο ΟΠΕΚΕΠΕ -ο ΟΠΕΚΕΠΕΣ, προσφυώς, κατά τον Παντελή Μπουκάλα- είναι μια παραλλαγή του παιχνιδιού «κλέφτες και αστυνόμοι» σε αναδιανομή ρόλων. Το «παιχνίδι» εις βάρος των νόμιμων δικαιούχων -«εις υγείαν» ευρωπαϊκών ταμείων- παίζεται, από το 1998, με εναλλαγή των χρωμάτων, πράσινου, κόκκινου, μπλε, στα οποία βάφονται τα πρόβατα για να καταμετρηθούν, δηλούμενα ως ιδιοκτησία πολλών αφεντάδων. Μόνο αρχαιολογικοί χώροι δεν έχουν ακόμη δηλωθεί ως βοσκοτόπια...

Και τι συμβαίνει; ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, ξεχνώντας τα προηγούμενα ένα δισεκατομμύριο πρόστιμα για τις κυβερνητικές πρακτικές, ρίχνουν το ανάθεμα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η αλήθεια είναι ότι πληγώνεται η Δημοκρατία όταν πατσίζονται νυν με τέως σκάνδαλα.

Πληγώνεται και ο πολίτης να σκέφτεται ότι «τα ψηφαλάκια της αγροτιάς» τίθενται σε πλειοδοσία επιδοτήσεων αιγοπροβάτων και βοσκοτόπων. Αλλά, το κυριότερο: 5 δισ. ευρώ ετησίως, αντί να ενισχύουν τους αφοσιωμένους υπηρέτες της γης, του πρωτογενούς τομέα που τείνει προς εξαφάνιση, διανέμονται ανά περιφέρεια εκλογικής πελατείας. Προς τι, λοιπόν, ο κομματικός ορυμαγδός και η αναταραχή με την αναγγελία του ελέγχου του ΟΠΕΚΕΠΕ από το 1998 και εντεύθεν; Προς τι η εκτόξευση κατηγοριών ότι επιδιώκεται παραγραφή των εγκλημάτων πρώην υπουργών της Ν.Δ.; Νοείται αρχηγοί κομμάτων να αγνοούν το Σύνταγμα;

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζήτησε τη διαχρονική εκκαθάριση μιας κατάστασης που κάνει τους πολίτες να ντρέπονται. Εξαίρεσε τις κυβερνήσεις του κόμματός του; Ποτέ στη σύγχρονη πολιτική ιστορία πρωθυπουργός δεν ζήτησε να εξεταστεί διαχρονικό σκάνδαλο εις βάθος, ώστε κανείς να μην κουνάει το δάχτυλο κατά του αντιπάλου του, με το δάχτυλο βουτηγμένο στο μέλι. Είναι αποκοτιά του Μητσοτάκη. Δεν έχει σημασία ποιος θα αποδειχθεί «μέγας χορηγός», αλλά να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο -το υπόσχονται όλοι, αλλά μένουν στο μπον φιλέ- για να ξεβρομίσουν, άπαξ διά παντός, οι... στάνες του Αυγεία.

Το τέλος της εποχής της Νέας Δημοκρατίας, υπό την ηγεσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, το οποίο ονειρεύονται κόμματα, ΜΜΕ και όπισθεν αυτών συμφέροντα, αργεί. Οι κατά παραγγελίαν κομματικές κατασκευές και οι παρά φύσιν συνενώσεις μόνον καταστροφή προκάλεσαν στον τόπο μας. Ποιος έχει όρεξη για νέες περιπέτειες...