Ανδρέας Ζούλας

Αλέξης Τσίπρας, Αντώνης Σαμαράς και Ζωή Κωνσταντοπούλου μάς παραπέμπουν ευθέως σε έναν από τους αυθεντικούς εκφραστές του «Θεάτρου του Παραλόγου», τον Ευγένιο Ιονέσκο.

Αρχίζοντας από τον κ. Τσίπρα δεν μπορώ να μην υπογραμμίσω την εμμονή του σε …αγγλικούς όρους για να εκφραστεί και να εκφράσει τις νέους του προσανατολισμούς, αναδιφώντας στα παλιά, στα πεπραγμένα του και οριστικώς καταδικασμένα από το σύνολο του ελληνικού λαού. Άρχισε από το rebranding - και αφού το «κόλλησε» στους λοιπούς, μηδέ του κ. Κουτσούμπα εξαιρουμένου, πολιτικούς αρχηγούς - το ξεπέρασε και αυτό και το … απλό … branding, για να «λανσάρει» ως νέα κατάστασή του το …reload. Θέλω να δω αν σ’ αυτή την περιπλάνησή του στην αγγλική γλώσσα θα φθάσει ποτέ σε αυτό που περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, οποιαδήποτε επιλογή και πράξη του ως πρωθυπουργού – και ανθρώπου – τον «σφράγισε»: Στο ένα και διαβόητο flip-flop, «ο εστί μεθερμηνευόμενον» ελληνιστί: ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑ.

Ό,τι και να πει, να υποσχεθεί και να κάνει ο κ. Τσίπρας για το μέλλον, τα σχέδιά του και τους υψηλούς του στόχους, το παρελθόν του τον χαρακτηρίζει και περιορίζει την «πολιτική εμβέλειά» του. Χαρακτηρίζεται δια παντός από εκείνη την ενέργειά του. Να προκηρύξει το δημοψήφισμα του Ιουνίου του 2015 και την ανατροπή του αποτελέσματός του. Είτε συμφωνεί κανείς είτε δεν συμφωνεί με το «ναι» ή το «όχι» εκείνου του δημοψηφίσματος, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρίσει τον συνολικό χειρισμό και την όλη μεθόδευση του τότε πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, ως τον απόλυτο τυχοδιωκτισμό. Ο δε τυχοδιωκτισμός, μπορεί να προσιδιάζει σε κάποιον χαρτοπαίκτη, απατεωνίσκο, δεν είναι όμως δυνατόν να είναι συστατικό στοιχείο του χαρακτήρα ενός πολιτικού ηγέτη. Και όταν είναι, τότε και αν ακόμη ο «πολιτικός ηγέτης» γνωρίσει πρόσκαιρη επιτυχία, το τελικό αποτέλεσμα της δράσης του απολήγει εις βάρος του λαού που τον εμπιστεύθηκε.

Αυτό το στοιχείο και αυτές οι επισημάνσεις δεν προδικάζουν, αναγκαστικά, αποτυχία του νέου εγχειρήματος Τσίπρα. Προδικάζουν, με απόλυτη βεβαιότητα τις καταστρεπτικές τελικά συνέπειες για τον λαό. Όσο περισσότερο «πετυχημένος» προβάλλεται ο μελλοντικός Τσίπρας, τόσο χειρότερο θα είναι το τελικό αποτέλεσμα για το κοινωνικό σύνολο και την χώρα.

Το να κάνεις κόμμα δεν είναι εύκολο πράγμα. Πολύ περισσότερο όταν επιχειρείς «για δεύτερη φορά». Το κυοφορούμενο «κόμμα Τσίπρα» δεν θα δημιουργηθεί σε «πολιτικό-ιδεολογικό» κενό. Και, φυσικά, δεν θα στελεχωθεί από «νέους ανθρώπους». Υπάρχει το ζήτημα «ποιους κρατάς και ποιους αφήνεις» από το παλιό στελεχιακό δυναμικό της «πρώτης φοράς Αριστερά». Και σε αυτή την ιδιότυπη και πρωτοφανή «διαδικασία επιλογής» θα δούμε και θα ζήσουμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, με τις αναπότρεπτες αντιπαραθέσεις «επιλεγομένων» και «παραλειπομένων» (και με ποια διαδικασία άραγε). Πολύ περισσότερο μάλιστα που και οι δύο κατηγορίες, ως ενιαίο «κυβερνητικό κόμμα», υπό την ηγεσία του κ. Τσίπρα, αποδοκιμάσθηκαν αγριότατα από την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Στον οποίο αποτείνονται και πάλι… Πότε ακριβώς και με ποια διαδικασία άγνωστο ακόμη, μυστικό που δεν αποσαφηνίζεται ούτε και στις σελίδες της «Ιθάκης», οι οποίες αναμένεται ότι θα προσδώσουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, με τις αναφορές στα «έργα και ημέρες» των «συντρόφων» στους κόλπους του κυβερνητικού, τότε, και κατακερματισμένου σήμερα ΣΥΡΙΖΑ. Για ένα λόγο περισσότερο που, όπως φαίνεται από τις «ελεγχόμενες διαρροές», η «Ιθάκη» είναι γεμάτη από «σαχλαμαρίτσες» και «σκανταλιές» του «Αλέξη – αρχηγού – πρωθυπουργού»…

Για τον Αντώνη Σαμαρά

Η συνολική πορεία του κ. Σαμαρά αποτελεί, τελικά, μια μακρά σειρά λαθών, εξαιρετικά επιζημίων όχι μόνο και τόσο για τον ίδιον, όσο και κυρίως για την παράταξη στην οποία ανήκε και, τελικά, για τον τόπο. Η αιτία των λαθών του ήταν η πεποίθησή του ότι η δική του άποψη ήταν η ορθή και εκείνη που έπρεπε να γίνει δεκτή από τους άλλους – τους διαφωνούντες - και να εφαρμοσθεί. Τυπικό παράδειγμα, η διαφωνία που είχε, ως υπουργός Εξωτερικών, με τον τότε πρωθυπουργό Κων. Μητσοτάκη για την ουσία και τον τρόπο χειρισμού του Σκοπιανού, κατά την περίοδο 1990 - 1992. Πολύ δύσκολα γίνεται αντιληπτό πώς δεν κατέστη δυνατόν να αρθεί η διαφωνία αυτή, που δεν περιορίσθηκε μόνο μεταξύ αυτού και του πρωθυπουργού, αλλά ο κ. Σαμαράς ήλθε σε αντίθεση και με τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Κων. Καραμανλή, με αποτέλεσμα την άμεση παύση του.

Πρέπει δε να σημειωθεί ότι, σύμφωνα με ισχυρότατες ενδείξεις, ο Κων. Μητσοτάκης είχε από το 1989 «ξεχωρίσει» τον Αντώνη Σαμαρά και τον «δοκίμαζε» για το ενδεχόμενο να τον διαδεχθεί, μελλοντικά, στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Οι ενδείξεις αυτές ήταν η ανάθεση στον νεότατο τότε κ. Σαμαρά του υπουργείου Οικονομικών στην Κυβέρνηση Τζαννετάκη και Εξωτερικών στην Κυβέρνηση Κων, Μητσοτάκη μετά τις εκλογές του 1990. Σημειωτέον ότι τα υπουργεία Εθνικής Οικονομίας και Εξωτερικών ήταν «προθάλαμος» της πρωθυπουργίας, κατά το «έθιμο» που είχε καθιερώσει ο Κων. Καραμανλής. Ο οποίος αποχωρών της ενεργού πολιτικής για να διεκδικήσει την προεδρία της Δημοκρατίας, είχε αναθέσει τα δύο αυτά υπουργεία στους Γεώργιο Ράλλη και Κων. Μητσοτάκη (ο Ε. Αβέρωφ είχε ήδη την σχετική πείρα λόγω της μακράς θητείας του στο υπουργείο Εξωτερικών).

Ο κ. Σαμαράς επέμεινε στην ορθότητα των θέσεων του στο Σκοπιανό με αποτέλεσμα η διαφωνία του και η αποχώρησή του τελικά από την Νέα Δημοκρατία για να ιδρύσει την «Πολιτική Άνοιξη» υπέσκαψε την κυβέρνηση Μητσοτάκη και ήταν ο ουσιαστικός παράγων του εξαναγκασμού του σε παραίτηση το φθινόπωρο του 1993.

Η διακοπή της κυβερνητικής θητείας του Κων. Μητσοτάκη είχε ολέθρια αποτελέσματα. Και γιατί ανέκοψε την προσπάθεια ανόρθωσης της οικονομίας, αλλά και γιατί επανέφερε στην εξουσία τον Ανδρέα Παπανδρέου με εξαιρετικά βεβαρημένη την υγεία του, με ό,τι αυτό σήμαινε για την διακυβέρνηση της χώρας.

Σήμερα ο κ. Σαμαράς, ακριβώς κατά την περίοδο κατά την οποία έχουν γίνει πραγματικά άλματα στην ανόρθωση της οικονομίας και του διεθνούς κύρους της χώρας, με θαυμάσιες προοπτικές, διαπιστώνει ότι περίπου βρισκόμαστε στο χείλος της καταστροφής, ανυπόληπτοι διεθνώς και απομονωμένοι. Και με επιχειρηματολογία και οραματισμούς που παραπέμπουν στις «επαγγελίες» της «Πολιτικής Άνοιξης» που το 1992 ετοίμαζε, δηλώνει ότι θα σκεφθεί αν θα κάνει κόμμα ή όχι…

Κύρια δε επίκρισή του είναι ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει αλλοιώσει τον χαρακτήρα της ΝΔ και την έχει κάνει σημιτικό υβρίδιο. Εδώ, τα πράγματα… σοβαρεύουν, ιδίως όταν η επίκριση συνοδεύεται με αναφορές στην καραμανλική ιδεολογία. Διότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δύο κόμματα ίδρυσε. Την ΕΡΕ πριν από την δικτατορία και την Νέα Δημοκρατία, τον Οκτώβριο του 1974. Και στις δύο περιπτώσεις ο, δεξιός, Καραμανλής εμπλούτισε την παράταξή του με εξέχουσες προσωπικότητες του κεντρώου χώρου. Δύο εξέχοντες πολιτικοί και εξ αρχής στενοί συνεργάτες του ήταν ο Κωνσταντίνος Τσάτσος και ο Ευάγγελος Αβέρωφ. Ο πρώτος είχε αρχίσει την πολιτική του σταδιοδρομία ως προσωπικός γραμματέας του Ελευθερίου Βενιζέλου, σε ηλικία είκοσι ετών. Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, όπως ο ίδιος είχε αποκαλύψει στην Βουλή, είχε ταχθεί κατά της επανόδου του Γεωργίου του Β΄, στο δημοψήφισμα του 1946… Στην δε Νέα Δημοκρατία ο Κων. Καραμανλής ενέταξε πληθώρα νέων πολιτικών διαφόρων πολιτικών προελεύσεων, κατά την ιδρυτική διακήρυξη του νέου κόμματός του, την οποία ο ίδιος, με την συμπράξει του Κων. Τσάτσου, είχε συντάξει…Αυτά για τα περί … «αποϊδεολογικοποίησης» της ΝΔ και μετατροπής της σε «σημιτικό υβρίδιο» που λέει ο κ. Σαμαράς απευθυνόμενος σε … νεοκαραμανλικούς που ξέρουν τον Κων. Καραμανλή από φωτογραφίες του…

Ζωή: «και τούμπες να κάνει»…

Η κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, για να κλείσουμε τον κύκλο των πρωταγωνιστών του θεάτρου του παραλόγου της πολιτικής μας σκηνής, είναι η πλέον χαρακτηριστική περίπτωση. Κεφάλαιο ανεξάντλητο. Θα περιοριστώ στην πρωτοφανή και αχαρακτήριστη συμπεριφορά της μέσα στη Βουλή, που δεν έχει προηγούμενο. Ο πρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης, πολύ σωστά προσπάθησε και πριν επιβάλει τον «χρονοδιακόπτη» να την επαναφέρει στην τάξη. Η παραπομπή της στην Επιτροπή Δεοντολογίας όμως είναι το λιγότερο. Μετά λόγου γνώσεως υποστηρίζω ότι σε παλαιότερες κοινοβουλευτικές περιόδους μέλος της Βουλής με την επιθετική και εκ συστήματος υβριστική προς όλους , παρόντες και απόντες, συμπεριφορά και φρασεολογία της κυρίας Κωνσταντοπούλου θα αποβαλλόταν συνεχώς από τις συνεδριάσεις, όπως προβλέπει/επιβάλλει ο Κανονισμός της Βουλής. Η Βουλή δεν είναι χώρος εκφοράς πραγματικού υβρεολόγιου με αγορεύσεις που εν συνεχεία προβάλλονται στο διαδίκτυο για «να βλέπει ο κόσμος πώς τους τα είπε η Ζωή». Και όχι μόνον «η Ζωή», για να είμαστε ακριβοδίκαιοι… Όμως η κυρία Κωνσταντοπούλου έχει εν προκειμένω τα πρωτεία. Και όχι μόνον αυτό. Λέει, σοβαρότατα μάλιστα, και ορισμένα πράγματα που χρήζουν ιδιαιτέρας προσεγγίσεως. Είπε π.χ., προσφάτως, διαμαρτυρόμενη για τις συστάσεις «να συντομεύει» ότι όταν η Πλεύση Ελευθερίας γίνει Κυβέρνηση «θα σάς δίνουμε τον λόγο»… Αντιπαρερχόμενη δε τις προειδοποιήσεις του Άδωνι Γεωργιάδη ότι θα της έκανε μήνυση είπε ότι εκείνη δεν θα σταματήσει και αν ακόμη την μηνύσει, αλλά… «και τούμπες να κάνει»…

Δεν σχολιάζω την τελευταία της κλονοποιημένη πολύ-εμφάνιση σε ρόλους με αντίστοιχες στολές που εκτός από την «τεχνητή νοημοσύνη» παραπέμπουν ευθέως και σε «παιδικά παιχνίδια», αλλά μένω στην ειδική αυτή έκφραση, «και τούμπες να κάνει». Δεν είναι έκφραση πολιτικού αρχηγού προς υπουργό εντός της Βουλής. Είναι έκφραση αγανακτισμένου γονιού ή δασκάλου/ας παλαιού τύπου προς πεισμωμένο παιδάκι που επιμένει να «γίνει το δικό του»… Αυτά και μόνον αυτά για την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, γιατί αν μπούμε σε πολιτική κριτική επί της ουσίας, αρχίζοντας από την εκμετάλλευση των Τεμπών, θα χρειαζόμασταν τόμους…

Συνολικά θεωρώντας τους τρεις αυτούς πολιτικούς αρχηγούς παρατηρούμε: Οι κ.κ. Τσίπρας και Σαμαράς προσδοκούν με το κόμμα που λένε ότι θα ιδρύσουν, ο πρώτος μεν να επιβεβαιώσει στις προσεχείς εκλογές το… «ποσοστό αποδοκιμασίας» που πήρε στις προηγούμενες εκλογές και ο δεύτερος να «μπει στην Βουλή» με ένα 3% «για να μη κυβερνήσει ο Μητσοτάκης» . Η κυρία Κωνσταντοπούλου από την πλευρά της είναι από τώρα ικανοποιημένη διότι θα συνεχίσει να μάχεται εναντίον όλων…
Το σκηνικό Ιονέσκο συμπληρώνουν και άλλες «πολιτικές προσωπικότητες-ηγέτες» της Αντιπολίτευσης που άλλοι περιμένουν τις εξελίξεις και την ίδρυση κομμάτων και άλλοι – άλλος – να «έρθει πρώτο κόμμα» και να κυβερνήσει…

Ενόψει όλων αυτών πώς δρα και αντιδρά η Κυβέρνηση και ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Δύο οι πιθανές ενέργειες/επιλογές κατά την άποψή μου: Η πρώτη, άμεσες εκλογές, τώρα, για να φανεί η … ετοιμότης να… κυβερνήσουν όλων εκείνων που λένε και θέλουν «να φύγει ο Μητσοτάκης». Και η δεύτερη επιλογή: Να ολοκληρώσει το κυβερνητικό του έργο και να στηθούν οι κάλπες τον Ιούνιο του 2027 για συνεχόμενες εκλογές, μέχρι να επιτευχθεί η αυτοδυναμία του ή να βρεθούν σοβαρά πρόσωπα που θα στηρίξουν κοινοβουλευτικά την συνέχιση του έργου της Κυβέρνησής του.