Ανδρέας Ζούλας

Υπέρ της μονοκομματικής κυβέρνησης τάσσεται το 45% των πολιτών (κατά το δείγμα της σχετικής δημοσκόπησης ) ποσοστό, το οποίο συγκροτεί την σχετική αλλά ικανή και ασφαλή πλειοψηφία που-σε δεδομένη εκλογική αναμέτρηση-δίδει την απόλυτη πλειοψηφία και μονοκομματική κυβέρνηση.

Το εύρημα αυτό είναι ό,τι πιο θετικό και ευνοϊκό έχει διαπιστωθεί για την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και την ΝΔ σε σειρά δημοσκοπήσεων. Και τούτο γιατί και προσωπικά ο κ. Μητσοτάκης θεωρείται μακράν ο κατάλληλοτερος για την πρωθυπουργία πολιτικός (με τον δεύτερο να συγκεντρώνει ποσοστό που μάλλον απαξίωση σημαίνει πάρα προτίμηση) αλλά και γιατί, αντικειμενικά κανένα άλλο κόμμα πλην της Νέας Δημοκρατίας δεν παρέχει εχέγγεια σοβαρής, αξιόπιστης διακυβέρνησης.

Το εύρημα όμως αυτό και για την ΝΔ και για τον κ. Μητσοτάκη δεν είναι μονοσήμαντο. Η διαπίστωση ότι η σχετική πλειοψηφία θέλει μονοκομματική κυβέρνηση και όχι πειράματα συγκυβέρνησης (ποιος με ποιον και με τι πρόγραμμα) γίνεται είκοσι μήνες πριν από τον χρόνο των εκλογών.

Το χρονικό αυτό διάστημα τίθεται έτσι ως μία τελευταία περίοδος, κατά την οποία η κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα συνολικά πρέπει να κυβερνήσουν και να πολιτευτούν κατά τρόπο τέτοιο που να εκπληρώνει την επιθυμία της λαϊκής πλειοψηφίας, να κυβερνηθεί σοβαρά και αποτελεσματικά από μονοκομματική κυβέρνηση.

Το ότι το εύρημα του «45%-μονοκομματική» έχει αυτή την επιτακτικότητα, να βελτιωθεί δηλαδή η γενική εικόνα της κυβέρνησης, φαίνεται και από το ότι η απάντηση στο σχετικό ειδικό ερώτημα είναι σαφέστατα αρνητική.

Το συμπέρασμα που συνδυαστικά συνάγεται είναι ότι η κυβέρνηση πρέπει να βελτιώσει την εικόνα της για να διεκδικήσει στις επόμενες εκλογές εντολή για συνέχιση της μονοκομματικής διακυβέρνησης της.

Σημαίνει η γενική αυτή τοποθέτηση ότι ο πολίτης γνωρίζει καλά πως δεν έχει τίποτα να περιμένει από τα λοιπά κόμματα με την εικόνα που σήμερα δίδουν είτε μεμονωμένα εξεταζόμενα είτε – ακόμη χειρότερα-ως κομματικό συνονθύλευμα, ανα δύο η τρία λογιζόμενα.

Παραλήπτες όμως του ειδικού μηνύματος που στέλνει αυτό το 45% είναι επίσης οι κύριοι Κώστας Καραμανλής και Αντώνης Σαμαράς. Γιατί δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο μέσος πολίτης, ο ενδιαφερόμενος πρωτίστως για την ασφαλή και σταθερή διακυβέρνηση της χώρας, έχει διαμορφώσει γνώμη για τις παρεμβάσεις των δύο πρώην αρχηγών της ΝΔ και πρώην πρωθυπουργών. Και κρίνει ότι οι παρεμβάσεις αυτές δεν συντελούν ούτε συμβάλλουν στη σταθερή διακυβέρνηση που ο πολίτης αυτός επιθυμεί και για την παρούσα περίοδο και για την νέα μετά τις εκλογές, τετραετία. Ας το λάβουν σοβαρά υπ όψιν τους το μήνυμα αυτό του πολίτη οι δύο πρώην πρωθυπουργοί.

Όμως παραλήπτες του μηνύματος πρεπει να είναι και τα λοιπά κόμματα και οι αρχηγοί τους. Πρέπει κάποτε να αντιληφθούν ότι παρέχουν την γενική εικόνα όχι κομμάτων που εκφράζουν τον πολίτη,αλλά πολιτική κινούμενη άμμο, στην οποια χάνονται όσοι αποπροσανατολιζμένοι πέφτουν σε αυτή.

Αρχίζοντας από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το πεπερασμένο των δυνατοτήτων του προσδιορίζεται από τον κ. Ανδρουλάκη και την, πρωτίστως, εσωκομματική απαξίωση του. Αμφισβητείται ανοικτά από σειρά κομματικών στελεχών ενώ πάνω από τους μισούς πολίτες που δηλώνουν ότι ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ δεν τον θεωρούν ως κατάλληλο για το αξίωμα του πρωθυπουργού.
Ο ίδιος δε ο κ. Ανδρουλάκης επιτείνει την απαξιωτική του εικόνα, επιμένοντας ότι στόχος του είναι η εκλογική νίκη έστω και με μια μονάδα διαφορά. Δήλωση που, αντικειμενικά, δεν είναι κομματικός στόχος, αλλά μέτρο της επαφής του κ. Ανδρουλάκη με την πραγματικότητα.

Από την άλλη πλευρά ο πρόθυμος να αυτοδιαλυθεί ΣΥΡΙΖΑ μετράται ήδη σε ποσοστά που τον αφήνουν εκτός βουλής. Δεν υπάρχει στην πολιτική μας ιστορία παρόμοιο φαινόμενο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έτοιμος να διαλυθεί για να ενσωματωθεί στο υπό ίδρυση κόμμα του κ. Τσίπρα. Και τούτο χωρίς εκείνος να καλέσει τους πρώην συντρόφους του η να έχει απευθύνει γενική πρόσκληση ένταξης στο κόμμα του.

Για τα λοιπά κόμματα της αντιπολίτευσης αρκεί να λεχθεί ότι μοναδική επιδίωξη έχουν να ξαναμπούν στην Βουλή.

Είναι όμως αναγκαίο να μείνουμε στο κόμμα Τσίπρα που μπορεί μεν να μην έχει ιδρυθεί, αλλά θεωρείται βέβαιη η σχετική εξαγγελία και έτσι την εν δυνάμει ύπαρξη του λαμβάνει υπόψη ο πολίτης που θέλει στο προαναφερόμενο ποσοστό μονοκομματική κυβέρνηση.
Ο κ. Τσίπρας παραιτούμενος του βουλευτικού αξιώματος έκανε έναν ελιγμό που θεωρεί ότι τον διευκολύνει στις κινήσεις του. Του επιτρέπει δηλαδή να κάνει δηλώσεις και πολιτικές και κοινωνικές παρεμβάσεις, χωρίς να έχει πολιτικό κοινοβουλευτικό αντίλογο. Γιατί, διαφορετικά, ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε ως βουλευτής και αρχηγός κόμματος, με αριθμό ενδεχομένως βουλευτών, να έχει παρουσία, λόγο και λογοδοσία μέσα στην βουλή.

Αν μάλιστα στο κόμμα του ενέτασσε και όλους τους βουλευτές των συντριμμάτων του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν και αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Όμως για να μην το κάνει αυτό θέλει να δίνει την εντύπωση ότι θα επιχειρήσει κάτι νέο, όσο κι αν αυτό δεν επαληθεύεται από τα πρώτα τουλάχιστον ονόματα τεχνοκρατων που ανακοινώθηκαν.

Σε κάθε περίπτωση το κύριο ζήτημα για την νέα παρέμβαση Τσίπρα είτε αυτός το θέλει είτε όχι, θα είναι η σχέση του με τον ΣΥΡΙΖΑ ως όνομα, πρόσωπα και κομματίδια. Και σε κάθε περίπτωση-για να δούμε και πως ο Σαββόπουλος συνελάμβανε και απέδιδε καταστάσεις- ο κ. Τσίπρας πάντοτε θα αισθάνεται ότι: «το κόμμα τον τραβά από το μανίκι».

Η εμβέλεια του κ.Τσίπρα θα ορίζεται από τη σχέση με το κόμμα με το οποίο κυβέρνησε.

Ποια πραγματική σχέση μπορεί να έχει αυτή η προοπτική με την έκφραση του 45% για μονοκομματική κυβέρνηση και αξιόπιστη ,σοβαρή διακυβέρνηση; Ρητορικό το ερώτημα.

Με όλα αυτά δεδομένα, τελικός παραλήπτης της «επιτακτικής προτίμησης» για μονοκομματική κυβέρνηση και σταθερότητα είναι ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.

Με τα σημερινά δεδομένα, με την απήχηση της ΝΔ περί το 30% και την πολυδιάσπαση της ψήφου στα κόμματα της αντιπολίτευσης, το επιθυμητό της «μονοκομματικής κυβέρνησης» δεν φαίνεται εφικτό, όσο ανέφικτη φαίνεται η αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος. Πράγματι με την σημερινή καταγραφή δυνάμεων και με Βουλή οκτώ ή και επτά κομμάτων αυτοδυναμία δεν προκύπτει.

Αυτό επομένως που πρέπει να καταστεί απολύτως σαφές-ανταποκρινόμενο πλήρως στην βούληση της πλειοψηφίας- είναι ότι θα αποκλειστεί η περίπτωση κυβερνητικής συνεργασίας της ΝΔ με άλλο κόμμα. Η πλήρης αποσαφήνιση του θέματος αυτού είναι αποφασιστικός παράγων περιορισμού της ψήφου διαμαρτυρίας.