Γιώργος Χρυσοστόμου: «Ο κακός μου εαυτός είναι πάντα εκεί!»

Κάτω από την αυστηρή φυσιογνωμία του ο Γιώργος Χρυσοστόμου κρύβει μια πολύ ευαίσθητη πλευρά. Όσοι καταφέρνουν να τον γνωρίσουν καλύτερα είναι αυτοί που έχουν βρει το μαγικό κλειδί που ανοίγει τις προσωπικές του πύλες. Κρατώντας μονάχα θετικές εντυπώσεις από τη συνάντησή μας, αφήνω τον Γιώργο να ξετυλίξει μόνος του τον πολύπλευρο χαρακτήρα του στο People.

«Ο πιο σημαντικός λόγος που έγινα ηθοποιός ήταν η ανάγκη μου να με προσέξει κάποιος. Ξεκίνησα παίζοντας το ρόλο του στενοχωρημένου μέσα στο οικογενειακό μου περιβάλλον και του απομονωμένου στο σχολείο. Έπειτα έπαιζα το ρόλο του αστείου για να με προσέξουν και έγινε το επάγγελμά μου. Δεν μου έφταιγε κανένας, απλά γεννήθηκα με αυτή την εσωτερική ανάγκη. Μέσα στην κλειστή κοινωνία του σχολείου δεν ήμουν ποτέ καλός μαθητής, ούτε είχα μηχανάκι. Kι αυτό στη Ρόδο όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα σήμαινε πως δεν θα μπορούσα ποτέ να βγάλω γκόμενα! Έτσι, αφού δεν τηρούσα τις συγκεκριμένες κοινωνικές προϋποθέσεις, μπήκε μέσα μου ένα εφηβικό πείσμα που μου έλεγε “όταν μεγαλώσω, θα σας δείξω εγώ”. Κάποια στιγμή, στο γυμνάσιο, έλαβα μέρος σε μια θεατρική παράσταση. Ανέβηκα ψυχολογικά, γιατί για λίγο έγινα “Κάποιος” κι αποφάσισα πως θα ασχοληθώ με το θέατρο».

«Σε ηλικία 12 ετών ήθελα να φύγω από το νησί, ένιωθα πως εκεί πνιγόμουν. Όταν κατάλαβα πως για να φύγω έπρεπε πρώτα να τελειώσω το σχολείο, ήρθε ο πρώτος πανικός. Αναρωτιόμουν πώς θα έφευγα αφού δεν ήμουν καλός μαθητής και δεν θα μπορούσα να σπουδάσω. Η σωτηρία ήρθε μέσα από το θέατρο. Στα 18 μου έφυγα με προορισμό τη Θεσσαλονίκη και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ταξίδεψα. Μάλιστα, όταν πήγα στο αεροδρόμιο, νόμιζα πως θα ερχόταν ο εισπράκτορας να μου κόψει εισιτήριο κι έτσι μπήκα χωρίς κάρτα επιβίβασης. Έφτασα στη Θεσσαλονίκη μόνος μου, με δύο βαλίτσες στο χέρι. Εκεί είδα για πρώτη φορά χιόνι. Μόλις ολοκλήρωσα το στρατό, ήρθα στην Αθήνα, όπου ξεκίνησε η πορεία μου στο θέατρο, την ανεργία, την τηλεόραση. Το όνειρό μου, όμως, το έκανα πραγματικότητα».

«Το βραβείο Δημήτρης Χορν ήρθε στα χέρια μου το 2014. Ένα βραβείο που κάθε ηθοποιός ονειρεύεται. Εκείνη τη χρονιά διένυα μια πολύ σκοτεινή περίοδο, καθώς μου συνέβαιναν άσχημα πράγματα και το βραβείο ήρθε σαν δώρο. Δεν έχει αλλάξει κάτι από τότε, αλλά χαίρομαι πολύ που το έχω στην πλάτη μου. Επίσης, χαίρομαι το παρέδωσα σε έναν καλό μου φίλο, τον Μιχάλη Σαράντη».

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου για πολλά χρόνια δούλευε νύχτα, προκειμένου να συμπληρώσει το εισόδημά του –ακόμα και σήμερα παίζει μουσική σε κάποια κλαμπ. Από εκείνα τα βράδια θυμάται πολλά.



«Θυμάμαι ότι ένα βράδυ που έπαιρνα αντιβίωση και δεν μπορούσα να πιω ποτό είχα σοκαριστεί με τις εικόνες που έβλεπα γύρω μου. Όταν έκλεισε το μαγαζί, ήταν όλοι μεθυσμένοι, με κατεβασμένα μούτρα και ασυναίσθητα είπα “Χριστέ μου”. Παρ’ όλα αυτά η νύχτα έχει πολλή γοητεία και παιχνίδι. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από τον ερωτισμό και όλοι βγαίνουν βράδυ για αυτόν το λόγο. Το μάθημα που έχω πάρει όλα αυτά τα χρόνια είναι πως, αν κάποιος γίνει φίλος σου τη νύχτα, δεν θα είναι φίλος σου την ημέρα. Αυτό ισχύει και για τις σχέσεις. Όταν λες τη νύχτα πως ερωτεύτηκες, σύντομα θα καταλάβεις ότι δεν ισχύει, γιατί τον άλλον πρέπει να τον δεις στο δικό του φως».

«Φυσικά ο κόσμος φλερτάρει. Ίσως έχουμε την αντίθετη άποψη, γιατί πλέον οι γυναίκες απορρίπτουν πολύ πιο εύκολα και οι άντρες δεν προσπαθούν δεύτερη φορά. Όμως, όλοι την πέφτουν σε όλους και εξάλλου για αυτό το λόγο βγήκαν. Γίνονται πολλές αλλαξοκωλιές τη νύχτα».

«Η ζωή ακολουθεί τέχνη. Παλαιότερα στον κινηματογράφο παίζονταν πολλές ταινίες με τον Bruce Lee και όλοι μάθαιναν πολεμικές τέχνες. Αργότερα βγήκε η ταινία Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν με τον Richard Gere και οι γυναίκες ήθελαν ένα τέτοιο πρότυπο άντρα. Τώρα ο κινηματογράφος προβάλλει γυναίκες πιο δυναμικές σε σχέση με τους άντρες, περνάνε μηνύματα πως οι σχέσεις δεν αξίζουν κι αυτό αντικατοπτρίζεται και πάλι στην κοινωνία. Μου έχει συμβεί να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου σε γυναίκα και να ξαφνιαστεί. Έχουν αλλάξει πολύ οι εποχές. Τώρα κάνεις αγώνα να κεράσεις, γιατί η γυναίκα επιμένει να κεράσει εκείνη. Οι γυναίκες έχουν γίνει πιο διεκδικητικές, γιατί έχουν ανέβει κοινωνικά. Έχουν καλές θέσεις εργασίας, οι περισσότερες είναι χωρισμένες με παιδί και έχουν γίνει πιο άντρες. Οπότε είναι λογικό να μην ψαρώνουν εύκολα».

«Όταν με βλέπουν να παίζω μουσική σε κάποιο κλαμπ, κάποιοι μου λένε θετικά σχόλια και κάποιοι είναι επιθετικοί. Μπορεί να μου ζητήσουν ένα τραγούδι, να μην το έχω και να βρίσουν, γιατί έχουν πιει. Πριν από λίγες μέρες μια κοπέλα καθόταν μπροστά μου και με “έκραζε” στη φίλη της. Προσπάθησα να της εξηγήσω πως εκεί δούλευα. Ο κόσμος νομίζει ότι πάω στα μαγαζιά για να κάνω το καπρίτσιο μου και να πουλήσω τη μούρη μου. Εγώ, όμως, από εκεί βγάζω κάποια χρήματα που χρειάζομαι. Από την πλευρά μου, δεν μπορώ να το διαχειριστώ και ίσως κάποιες φορές ανταποδίδω την επιθετικότητα. Όταν εκτίθεσαι, είσαι καταδικασμένος να είσαι πάντα όπως σε έχουν δει στη τηλεόραση: χαρούμενος και χωρίς προβλήματα. Είμαι κι εγώ άνθρωπος και έχω το δικαίωμα να μην είμαι καλά. Φυσικά υπάρχει και κόσμος που είναι πολύ διακριτικός».​

«Πέρασα μια περίοδο που ήμουν άνεργος και έκανα πολλές δουλειές. Η πρώτη μου δουλειά, πιτσιρικά, ήταν στη Ρόδο, σε κοτέτσι, όπου τάιζα κότες Για αρκετά χρόνια εργαζόμουν ως μπάρμαν και δεν θα μπορούσα να το κάνω ξανά καθώς δεν μου άρεσε καθόλου. Βέβαια, αν έρθουν τα δύσκολα, θα ασχοληθώ με την κηπουρική, τη διακόσμηση και τις κατασκευές μέσα στο σπίτι, γιατί έχω ταλέντο σε αυτά. Πιάνουν πάρα πολύ τα χέρια μου και έχω φτιάξει τα σπίτια των φίλων μου. Μακάρι να μη χρειαστεί να το κάνω επαγγελματικά, καθώς αγαπάω πολύ τη δουλειά μου.».



Αυτή την περίοδο υπερισχύει, με πολλή προσπάθεια, ο καλός μου εαυτός. Για πάρα πολύ καιρό μαγνήτιζα κόσμο που μου ενεργοποιούσε τον κακό μου εαυτό. Έκανα κακό και εισέπραττα κακό. Τώρα είμαι στη φάση που βγαίνω και συναντώ άλλους ανθρώπους. Μάλιστα έχω απορρίψει ανθρώπους. Όμως, ο κακός εαυτός μου είναι πάντα εκεί και μου χρειάζεται. Έπρεπε να τον μαζέψω λίγο και να βγάλω την άλλη μου πλευρά. Υπήρξαν άνθρωποι που έψαχναν να βρουν την καλοσύνη μου και εγώ δεν ήθελα να τη δείξω. Τώρα είμαι πια στη φωτεινή μου πλευρά. Αυτό δεν σημαίνει πως την κακή την έχω απορρίψει. Και οι δύο πλευρές με φέρνουν σε ισορροπία».

«Το έναυσμα για να ασχοληθώ με τον καλό μου εαυτό το έφερε η ηλικία. Καταρχήν κουράστηκα. Έπειτα διαπίστωσα πως ο καλός μου εαυτός βοηθάει πολύ τους γύρω μου να είναι πιο χαρούμενοι και είδα πως αυτό είναι πολύ ωραίο. Δεν σου κρύβω πως ο κακός εαυτός είναι πιο γοητευτικός, γιατί κρύβει μια μαγεία που είναι εκμεταλλεύσιμη, αλλά μετά από καιρό γίνεσαι γραφικός. Αν είσαι συνδεδεμένος με την πραγματικότητα, ο κακός εαυτός εξαφανίζεται».

«Με ρωτάς αν είναι δύσκολο να κάνει κάποιος σχέση με καλλιτέχνη. Σήμερα οι σχέσεις έχουν γίνει πιο δύσκολες. Την εποχή που υπήρχαν λεφτά στις τσέπες όλα ήταν μέλι – γάλα. Το ζευγάρι ήταν ευτυχισμένο, έπεφτε πολύ σεξ γιατί είχε αυτοπεποίθηση, έκανε δώρα και ταξίδια. Τώρα αναρωτιέσαι πώς θα δημιουργήσεις μια σχέση που έχει ευθύνες, αλλά και πώς θα κεράσεις το σύντροφό σου. Θυμάμαι ότι ένας φίλος μου είχε πει πως, αν η κοπέλα δεν ενθουσιαστεί με ένα απλό λουλούδι που θα της δώσεις, καλύτερα να φύγεις μακριά. Από τη φύση τους οι σχέσεις είναι ναρκισσιστικές. Πόσο μάλλον με έναν καλλιτέχνη που πιστεύει πως όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του, θέλει συνεχώς την προσοχή και θεωρεί πως μόνο αυτός έχει προβλήματα. Ακόμα και ένα καλλιτεχνικό ζευγάρι είναι σπάνιο να παραμείνει μαζί, γιατί μετά από κάποιο διάστημα μπαίνει ανάμεσά τους ο ανταγωνισμός».

«Δεν πιστεύω στο “για πάντα μαζί”. Φαντάζει φυλακή. Αυτό είναι ένα κινηματογραφικό ψέμα του Χόλιγουντ. Τελειώνει μια ταινία με ένα ζευγάρι αγκαλιασμένο και μένεις με την εντύπωση πως έτσι θα είναι η ζωή τους. Καλύτερα να πεις “μαζί και όπου βγει” και λίγο πριν το τέλος να κάνεις τον απολογισμό σου για την πορεία της σχέσης. Μπορεί να προκύψει το “για πάντα”. Μην το βάλεις όμως σε καλούπι. Αυτό το λάθος κάνει ο γάμος. Εγώ δεν υπάρχει περίπτωση να παντρευτώ. Εκτός αν μου πουν πως κάτι θα κληρονομήσω! Και μόνο η ιδέα του γάμου με πνίγει. Ένας ολόκληρος δυτικός πολιτισμός έχει στηριχτεί πάνω σε αυτή την ενοχή. Το “για πάντα” νομίζω πως είναι κόντρα στη φύση μας. Ας έρθει ένας να μου πει ότι έχει μείνει πιστός. Ακόμα και με τη σκέψη μπορεί να γίνει η απιστία. Καλύτερα κάν’ το και πράξη για να το ευχαριστηθείς. Χαίρομαι που έχουμε απελευθερωθεί πια, γιατί ήμασταν καταπιεσμένοι. Μεγαλώσαμε με το τι θα πει ο γείτονας, μέχρι που διαπιστώσαμε πως και εκείνος άνθρωπος είναι και κάνει τα ίδια».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.