Νίκος Γρίτσης: O «μπράβος» που έγινε στιχουργός

Μόλις τελείωσε από τις ειδικές δυνάμεις του στρατού, γράφτηκε σε μια ιδιωτική σχολή, για να σπουδάσει πολιτικές επιστήμες. Τα παράτησε όμως και ξεκίνησε να δουλεύει αρχικά ως πορτιέρης και μετά ως μπράβος σε νυχτερινά μαγαζιά: «Για τα προς το ζην ασχολήθηκα με τη νύχτα. Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Ήμουν 20 χρόνων, προερχόμουν από τις ειδικές δυνάμεις του στρατού, κουβαλούσα φούρια πολλή, διάθεση για αμφισβήτηση, διάθεση για ανατροπή οποιασδήποτε παρασκηνιακής εξουσίας» λέει ο Νίκος Γρίτσης στο People. «Ήμουν στους πρόποδες της νύχτας για ένα χρόνο και μετά μπήκα γερά για τέσσερα χρόνια. Σε ένα περιστατικό ξύλου, ήρθαν κάποιοι μπράβοι για να πάρουν προστασία από το μαγαζί όπου δούλευα κι έτσι γνωρίστηκα μαζί τους. Αρχικά ήρθαμε σε κόντρα, αλλά μετά με κάλεσαν στο γυμναστήριό τους και ξεκίνησα να συμμετέχω σε αγώνες πυγμαχίας και kick boxing. Σιγά σιγά, άρχισαν να με χρησιμοποιούν στα μαγαζιά τους, όχι σαν μπράβο ακριβώς. Στη νύχτα λέγεται “ο πισινός” και είναι ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τον πορτιέρη και, όταν χρειαστεί, επεμβαίνει» προσθέτει.

Βλέποντας τα γεγονότα από μια απόσταση και ακυρώνοντας πια την παλιά του ζωή εκμυστηρεύεται: «Εγώ τότε εντυπωσιάστηκα πολύ από τη γενιά της νύχτας, των μπράβων, που ήταν τεράστιοι, που έμπαιναν μπροστά και έκαναν μεγαλειώδεις εμφανίσεις και τους φίλαγαν τα χέρια...» και συνεχίζει λέγοντας ότι «ήταν λίγο το αντριλίκι, ήταν που μας ερέθιζαν οι γυναίκες της νύχτας, οι στριπτιζέζ, οι μπαργούμαν, γιατί ήξεραν καλύτερα τον έρωτα και σε αυτή την ηλικία ψαχνόμασταν σε αυτό το επίπεδο».

Με ειλικρίνεια και διάθεση επικριτικού αυτοσαρκασμού εξηγεί τι τον οδήγησε στη νύχτα: «Έλεγα “εγώ, που δεν είμαι φουσκωτός, θέλω να μάθω να δέρνω έναν τεράστιο, να τον κάνω μαύρο στο ξύλο, να εντυπωσιάζω τα κορίτσια, να κάνω τους γύρω μου να με σέβονται”... ένα κράμα φαντασιοπληξίας και βλακείας».

Φυσικά ένας άνθρωπος με ευαισθησίες και πολυεπίπεδος όπως ο Νίκος Γρίτσης είχε πάντα δεύτερες σκέψεις για το επάγγελμά του, αλλά, όπως μας εξηγεί: «Ήταν τόσο χειμαρρώδης αυτή η ζωή που δεν σε άφηνε να σκεφτείς και πολύ. Δεν έμεινα και ποτέ μόνος μου. Από τις παράνομες γυναίκες, που ήταν πάντα στο πλάι μου, μέχρι τις συγκεντρώσεις που κάναμε με άλλους μπράβους, τα ραντεβού, τα κανονίσματα, τους τσαμπουκάδες μεταξύ μας. Κάθε μέρα ξύπναγα στις 5.00 το απόγευμα, πήγαινα γυμναστήριο, έτρωγα και μετά στο μαγαζί. Kάθε μέρα. Aυτή ήταν η ζωή μου. Καμία επικοινωνία με την πραγματικότητα, άλλος κόσμος. Υπόκοσμος».

Ο Νίκος είναι παιδί χωρισμένων γονιών και, όπως εκμυστηρεύεται, είχε ενστερνιστεί την άποψη του πατέρα του περί βίας: «Ο πατέρας μου ήταν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στη Β’ Εθνική. Ήταν σκληροτράχηλος, είχε κάνει διάφορα επεισόδια, μανούρες, ξύλο. Προερχόμενος από αριστερή οικογένεια, του είχαν εκτελέσει τον πατέρα το ’49 και μεγάλωσε μέχρι τα 7 του στο ορφανοτροφείο της Φρειδερίκης, που ήταν για τα παιδιά των κομουνιστών. Η μάνα του βγήκε από τη φυλακή το ’52 και τον μάζεψε».

Ενώ ήταν χωμένος στα έγκατα της παρανομίας και της νύχτας για τέσσερα χρόνια, είχε την τύχη να μην τον πιάσουν ποτέ. Η τύχη δεν έμεινε όμως για πάντα με το μέρος του και το 1995 σταμάτησε να του χαμογελάει: «Ενώ πηγαίναμε με ένα φίλο στο Αίγιο, σταματήσαμε λίγο για κατούρημα σε ένα πάρκινγκ και είδα πάνω σε έναν κάδο κάτι συσκευασμένο, που έμοιαζε με ναρκωτικά. Το πήρα μέσα στο αμάξι και έτσι έσκασε στα μούτρα μου. Πήρε φωτιά το αυτοκίνητο κι εγώ σχεδόν τυφλώθηκα. Εννοείται ότι, επειδή ήμασταν μπράβοι και είχαμε πιστόλια πάνω μας, πήγαμε στην αστυνομία μπας και γλιτώσουμε. Δεν ξέραμε όμως τους νόμους, δεν ξέραμε πώς πρέπει να ξηγηθεί ένας παράνομος. Αυτά τα έμαθα μετά, στη φυλακή. Ήμασταν 25 χρόνων παιδιά, χωρίς μυαλό μέσα στο κεφάλι».
Τελικά, ο Νίκος κατέληξε στη φυλακή για κάτι που δεν είχε κάνει, αλλά αυτό είναι κάτι που μάλλον συμβαίνει συχνά: «Μπαίνω στη φυλακή και ξαφνικά βρίσκομαι, από τα χαϊλίκια, μέσα σ’ ένα προαύλιο με κακοποιούς. Δεν είχαμε καν νερό. Εκεί παθαίνεις κατάθλιψη όσο σκληρός και να είσαι. Εκεί σοκαρίστηκα. Είπα “Όπα, τι γίνεται; Ποια φυλακή; Τι είναι εδώ; Εγώ θέλω κανένα κοριτσάκι, καμιά παραλία. Μέσα στο τσιμέντο με τους φονιάδες; Εδώ θα μείνω εγώ;”». Ο Νίκος συνελήφθη ως ύποπτος τρομοκρατίας και η ποινή που είχε να αντιμετωπίσει για τις κατηγορίες που του αποδίδονταν ήταν το ελάχιστο δέκα χρόνια και το ανώτερο ισόβια. Τελικά, το δικαστήριο έκρινε ότι δεν υπήρχε καμία συμμετοχή του σε υπόθεση τρομοκρατίας και κρατήθηκε στη φυλακή μόνο για δεκαπέντε μήνες.



Οι δεκαπέντε αυτοί μήνες, όμως, ήταν αρκετοί, για να ανακαλύψει κάτι που υπήρχε πάντα μέσα του, αλλά ήταν καλά κρυμμένο: το ταλέντο του στη στιχουργική. Όπως περιγράφει ο ίδιος, ενώ μια μέρα βρισκόταν στην απομόνωση και δεν ήξερε πώς να σκοτώσει το χρόνο του, ξεκίνησε να πειραματίζεται με στίχους: «Ήταν Δεκέμβριος, κρύωνα και έκανα κάμψεις για να ζεσταθώ και ακουγόταν το τραγούδι “Θα μελαγχολήσω” της Γαρμπή. Επειδή δεν άκουγα το στίχο, έγραψα δικούς μου στίχους πάνω στη μελωδία». Μέσα στη φυλακή έγραψε τριάντα τραγούδια που έγιναν όλα επιτυχίες, από το αυτοβιογραφικό «Μετανιώνω» που τραγούδησε ο Σφακιανιάκης, μέχρι το «Κρίση» που τραγούδησε ο Μακρόπουλος.

Όταν έφευγε, οι συγκρατούμενοι του φώναζαν να μη χαρίσει τίποτα από τα πράγματά του, γιατί, αν άφηνε κάτι πίσω του, αυτό για τους φυλακισμένους σήμαινε επιστροφή. Ο Νίκος, όμως, τους είπε την εξής αφοπλιστική ατάκα: «Δεν πειράζει. Αν είναι να ξανάρθω και να γράψω και κανένα τραγουδάκι...».

Την ημέρα που αποφυλακίστηκε περπάτησε δύο χιλιόμετρα. Η μητέρα του ήταν δίπλα του σε αυτή τη διαδρομή, μέσα σε ένα ταξί που πήγαινε με σχεδόν μηδενική ταχύτητα. Εκείνη την ημέρα πήρε και τις μεγάλες αποφάσεις για τη ζωή του: «Είπα “τώρα κοίτα να δεις πώς μπορεί να οργανωθεί μια ζωή και να σβήσει η ρετσινιά. Δείξ’ τους τι μπορεί να σου άφησε παρακαταθήκη η αγάπη των ανθρώπων, η λανθάνουσα του πατέρα και η σωστή της μάνας. Όλο αυτό που σε οδήγησε στην παρακμή χρησιμοποίησέ το για καλό”».



Η μητέρα του πέθανε από καρκίνο το ’98. Την ώρα που μιλάει για το χαμό της θυμίζει περισσότερο ένα μικρό παραπονεμένο παιδί: «Δεν άντεξε Δευτέρα, Τετάρτη, Παρασκευή επισκεπτήριο... Στη μάνα μου το έπαιζα ασυγκράτητος, αλλά μόλις ένιωσα ότι άρχισα να τη χάνω έγινα κοτούλα. Έλεγα στον εαυτό μου “τώρα ποιος θα έρθει μέσα στο κρατητήριο να καθαρίσει με το μαντιλάκι για να μην πάθεις μόλυνση; Τώρα ποιος θα νοιαστεί, όταν θα έχεις κάτι;”».Στην ερώτηση αν νιώθει για πάντα έφηβος, απαντάει με λόγια του Καρυωτάκη: «Όμως ο ίδιος πάντα μένω, τα χρόνια κι αν περάσανε, παράξενο παιδάκι, γερασμένο».

Το κενό της μητέρας του έρχεται να καλύψει η γυναίκα του, Δέσποινα: «Έψαχνα να βρω το υποκατάστατο της μάνας μου. Μοιάζουν και στην αύρα και στην εμφάνιση και στην ομιλία και στους τρόπους. Ο τρόπος που κάθεται στον καναπέ και το πώς βάζει τα πόδια της είναι ίδιος με της μάνας μου». Μιλάει για τη Δέσποινα και το βλέμμα του αλλάζει: «Δεν κέρδισα το λαχείο στη ζωή μου, αλλά κέρδισα τη Δέσποινα, που έπεσε μπροστά μου από τον ουρανό». Όταν αποφυλακίστηκε, πήγε και δούλεψε σε ένα σούπερ μάρκετ, για να δείξει καλή διαγωγή στο δικαστήριο. Εκεί γνώρισε και τη γυναίκα του: «Η Δέσποινα με κόντραρε και κάθε φορά που μια γυναίκα με κόντραρε πείσμωνα μαζί της». Με τη Δέσποινα απέκτησε και τα δύο του αγόρια: «Αφού έχω υπάρξει πολύ δυστυχισμένος, να μη νιώθω ευτυχισμένος που στέκω στα πόδια μου, που έχω δύο παιδιά, που πέφτω κάτω από το γέλιο μαζί τους;». Γεμάτος νιώθει και από τη νέα του δουλειά: «Τώρα, να περάσει ένας και να με πυροβολήσει, κάτι έχω κάνει, κάποιο τραγουδάκι μπορεί να ακουστεί μετά από δέκα χρόνια». Πώς θα ήθελε να δει τον εαυτό του σε δέκα χρόνια από τώρα; «Θα ήθελα να είμαι το μικρό νυχάκι από το αριστερό πόδι του Μάνου Ελευθερίου. Θα ήθελα να είμαι ενεργός σεξουαλικά και θα ήθελα να δω τα πιτσιρίκια μου να μεγαλώνουν καλά».

Διαβάστε περισσότερα στο PEOPLE που κυκλοφορεί μαζί με το ΘΕΜΑ.