Άντζελα Δημητρίου: Τι δουλειά είχε μια Lady Δευτέρα βράδυ στο Faust;

Η προαναγγελία της guest εμφάνισής της πλάι στον μουσικοσυνθέτη Γιάννη Χριστοδουλόπουλο, ο οποίος κάθε Δευτέρα υποδέχεται διαφορετικούς καλεσμένους -έχουν προηγηθεί ο Γιώργος Μαργαρίτης, η Ελεονώρα Ζουγανέλη- με έκανε να κλείσω τραπέζι.
Εντάξει μπορεί η ώρα έναρξης να έλεγε 9.30, αλλά ακόμη η Lady δεν είχε φτάσει. Ο κόσμος κάπνιζε έξω από την είσοδο επί της Καλαμιώτου, όταν ένα ταξί σταμάτησε στη γωνία της Αθηναίδος και η Άντζελα με μαύρο μακρύ παλτό και full make up κατέφθασε.
«Δεν έχει προλάβει να κάνει πρόβα, ούτε έχουν αποφασίσει ποια τραγούδια θα πει» άκουσα την πληροφορία από την παραγωγή.
Σε λίγη ώρα ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος βρισκόταν στη σκηνή του Faust σε μεγάλο οίστρο μπροστά στο πιάνο του, με δύο μουσικούς του να τον πλαισιώνουν στα πλήκτρα και στα έγχορδα.

Το μαγαζί ήταν ήδη κατάμεστο με τους fans της Άντζελας να υπερισχύουν. Εκείνη κάθισε σε ένα μικρό τραπέζι με τη γυναικοπαρέα της, μπροστά στην πίστα, σχεδόν έτοιμη για να ανέβει σε λίγο, φίξαρε προσεκτικά το lip gloss της, δεχόταν χειροφιλήματα, μέχρι που δεν άντεξε άλλο και βγήκε για ένα γρήγορο τσιγάρο στην υποδοχή.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα και μετά από ένα σύντομο διάλειμμα, αφού ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος μας είχε πάει από το soundtarck που είχε γράψει για το σίριαλ του Mega «Μαζί σου» μέχρι το «Μαμά γερνάω» του Σταμάτη Κραουνάκη και «Το μαχαίρι» του Θάνου Μικρούτσικου, είχε φτάσει πια η ωρα της Λαίδης.


O Αντώνης Ανδρικάκης ανέλαβε να μας τη συστήσει, λέγοντας: «Εγώ θα λέω αριθμούς και εσείς θα χειροκροτάτε. Πάνω απο 2,5 εκατομμύρια δισκους, 30 χρυσούς, 24 πλατινένιους. Έχει ανακηρυχθεί στις 10 πιο δημοφιλείς τραγουδίστριες των τελευταίων 50 χρόνων. Η ζωή της είναι συναρπαστική και εγώ θεωρώ ότι πρέπει να γίνει βιβλίο».

Κάπου εκεί προέκυψε η είδηση: Η ζωή της Άντζελας Δημητρίου θα γίνει θεατρική παράσταση του χρόνου, με την επιμέλεια του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου.

Ή Άντζελα σε α' πρόσωπο

«Για μένα που ξεκίνησα από μικρούς χώρους δουλεύοντας στη Βάρη.... Πιστεύω να την ξέρετε όλοι τη Βάρη;.... Δουλεύοντας σε μικρά μαγαζιά που να μην έχει πολύ φωτισμό, να μην έχει αυτούς τους καπνούς, τα λέιζερ, μικρόφωνα με καλώδιο όπως εδώ. Δεν είχαν βγει τα χειλόφωνα ακόμα. Κι αυτά τα χρησιμοποιήσαμε. Τώρα έχουμε αυτά που βάζουμε στο αυτί μας... κάποια στιγμή μπορεί να μείνουμε και κουφοί. Μπορεί. Δεν ξέρω.
Θέλω να σας πω ότι η δικιά μου ιστορία είναι ότι ξεκίνησα από πάρα πολύ φτωχικά, μα πάρα πολύ φτωχικά όμως... Ξεκινώντας το 1979, κάνοντας το πρώτο μου μικρό 45άρι δισκάκι. Ήταν για μένα πάρα πολύ καλό. Το 1980 είχα την πρώτη μου συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με ένα τραγούδι το οποίο δεν πέρασε ούτε μες στα δέκα, αλλά έγινα αναγνωρίσιμη από το ευρύ κοινό.

Από εκεί και πέρα ξεκίνησε η καριέρα μου. Το 1983 λοιπόν, κλείστηκα σε ένα συρτάρι όπως κάνουν σε όλους τους καλλιτέχνες και μου έλεγαν: «Περίμενε, δεν είσαι έτοιμη ακόμη να κάνεις κι άλλο βινύλιο», γιατί υπήρχαν τότε άλλοι καλλιτέχνες οι οποίοι όπως ξέρετε ο ένας κοιτάει να βγαλει το μάτι του άλλου καλλιτέχνη. Αυτό συμβαίνει χρόνια.
Γιατί όταν αναγνωρίζονται οι αξίες, όταν ένας καλλιτέχνης πατάει στα πόδια του, πιάνοντας ένα πιάνο που να μην ξέρει από πού να πατήσει νότα και να τραγουδάει, είναι πολύ σημαντικό. Γιατί δεν σας κρύβω ότι εγώ είμαι αυτοδίδακτη. Είμαι ίσως από τις λίγες τραγουδίστριες που ποτέ μα ποτέ πριν να τραγουδήσω, δεν είχα ζεστάνει τη φωνή μου, δεν είχα πάει σε κάποιο ωδείο. Άρα λοιπόν, από ένα 45άρι που έβαζα στο πικ απ. Και τραγούδαγα μαζί με τη Μαρινέλλα, με την Τζένη Βάνου, τον Καζαντζίδη, τον Γαβαλά και με πολλούς άλλους
Αυτή είναι λοιπόν η Άντζελα η Δημητρίου η οποία το 1984 προς '85 απογειώνεται με το «Ποια θυσία». Το 1986 κάνουμε το «Δυο φωνές» στο οποίο έχει γράψει τη μουσική ο Θέμης Αδαμαντίδης και τους στίχους ο Μάνος Κουφιανάκης, επίσης και το «Ποια θυσία».
Το '90 απογειώνομαι. «Εσύ τι λες», «Εξαιρούνται»... τα ξέρετε όλοι πάρα πολύ καλά.
Άρχισα λοιπόν να γίνομαι γνωστή εκτός Ελλάδας με πολύ μεγάλη επιτυχία. Μου έριξαν κάποιες πέτρες στην αρχή, γιατί στην Τουρκία έγινα αναγνωρίσιμη, ενώ όλοι οι άλλοι που πήγανε δεν τους ήξερε κανένας. Μόνο εμένα ξέρανε. Μόνο εμένα λοιπόν χτυπήσανε.
Όταν γύρισα λοιπόν, τους είπα: «Γιατί με χτυπάτε; Εγώ είμαι καλλιτέχνης». Ο καλλιτέχνης δεν έχει ούτε σύνορα, ούτε χρώματα, ούτε αρώματα. Έχει φωνή.
Τραγουδάει για όλο τον κόσμο. Το τραγούδι είναι ψυχή. Δεν είναι μόνο φωνή. Εγώ πάντα καταθέτω την ψυχή μου όταν τραγουδάω. Δεν έχω τραγουδήσει ποτέ ψεύτικα, ποτέ δεν είμαι υποκρίτρια. Πάντα είμαι αληθινή και πάντα είμαι ο εαυτός μου.
Αυτό λοιπόν πειράζει πάρα πολύ κόσμο. Πειράζει η αλήθεια. Μας πονάει η αλήθεια. Θέλουμε το ψέμα. Θέλουμε το δήθεν. Όχι, εγώ θα είμαι έτσι. Θα είμαι έτσι και στο '20, και στο '21. Και όσο ζήσω».


Περιττό να αναδείξω ότι τα χειροκρότηματα έπεσαν βροχή. Και μάλιστα τη διέκοπταν σε πολλά σημεία της ιστορίας της.


Κάπως έτσι η Αντζελα Δημητρίου θυμήθηκε μια παλιά ιστορία, πώς τη βοήθησε μια τραγουδίστρια να πρωτοβγεί στην πίστα

Αλλά και τι της έλεγε η Βίκυ Μοσχολιού όταν δούλεψαν μαζί στη «Νεράιδα»

Καλά εννοείται, ότι τα έσπασε με τις «Μαργαρίτες»

Και με τη «Φωτιά στα Σαββατόβραδα»

Αξεπέραστη η κλασική πια «Θυσία» της

Ύστερα από τη χθεσινή βραδιά, καταλαβαίνεις γιατί η Αγγελική Κιουρτσάκη διεκδίκδησε και έχει επάξια τον τίτλο της Lady του ελληνικού τραγουδιού. Γιατί μπορεί. Chapeau που λένε κι οι Γάλλοι.