Μαρία Ναυπλιώτου: «Αν δεν ζεις το τώρα, δεν ζεις τίποτα»

Η ερμηνεία της Μαρίας Ναυπλιώτου στον κεντρικό ρόλο της Τζουλιάνας, στο θεατρικό «Ακρωτήρι» του Σαρ Γουάιτ χαρακτηρίστηκε ως μία από τις καλύτερες της περσινής σεζόν, αποσπώντας διθυραμβικά σχόλια από κριτικούς και κοινό, γι’ αυτό και φέτος ανεβαίνει για δεύτερη σεζόν στο θέατρο «Ιλίσια». Βέβαια, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που η ηθοποιός ξεδιπλώνει με μαεστρία την καλλιτεχνική της ψυχοσύνθεση μέσα από έναν ρόλο. Ανάλογες διθυραμβικές κριτικές είχε εισπράξει και για την ερμηνεία της στον ρόλο της Μαρίας Κάλλας, στο επίσης θεατρικό «Master Class», με το κοινό να την αποθεώνει κάνοντας την παράσταση μόνιμα sold out επί δύο συνεχόμενες χρονιές, το 2021 και το 2022.

Θα συναντηθούμε στην προεδρική σουίτα του «King George», του εμβληματικού ξενοδοχείου της Αθήνας που είναι συνυφασμένο με την αρχοντική πολυτέλεια και τις γιορτινές βεγγέρες άλλων εποχών. Η Μαρία καταφτάνει αβίαστα υπέρκομψη όπως πάντα και η κουβέντα μας ξεκινά με τη φετινή απονομή θεατρικών βραβείων όπου κατέκτησε τη μεγαλύτερη διάκριση: «Το Βραβείο Κοινού είναι μια μεγάλη τιμή καθώς προέρχεται απευθείας από τους αποδέκτες της δουλειάς μας. Αυτή τη δουλειά την κάνουμε κυρίως για τον κόσμο», ομολογεί και συνεχίζει: «Από το ξεκίνημα της πορείας μου γνώριζα καλά τη διαδρομή που ήθελα να ακολουθήσω και την ταυτότητα που διεκδικούσα. Από αυτή την πλευρά, ο κόσμος έχει σαφή καλλιτεχνική άποψη για εμένα. Θέλω να πιστεύω ότι σε αυτή τη διαδρομή δεν υπήρξαν θολά σημεία. Εγώ, η τέχνη και το κοινό τα βρήκαμε από την αρχή».



Τη ρωτώ γιατί το «Ακρωτήρι» συγκινεί τόσο βαθιά τον κόσμο. «Είναι ένα έργο σχέσεων και οι σχέσεις προβληματίζουν πολύ στην εποχή μας. Πραγματεύεται την πτώση, τον εκφυλισμό, την τραγωδία να χάνεις τον εαυτό σου και να συμβαίνουν πράγματα πάνω στα οποία δεν έχεις κανέναν έλεγχο, ούτε τα επέλεξες συνειδητά. Είναι ένα έργο που μας βυθίζει στα πιο σκοτεινά κομμάτια της ύπαρξής μας. Συγχρόνως, όμως, το ενδιαφέρον είναι ότι τελειώνει με ένα άνοιγμα στο φως. Η αγάπη και η αποδοχή αυτού που συμβαίνει μπορεί να οδηγήσει σε μια συμφιλίωση, μια γαλήνη, μια επιστροφή σε αυτό το αβάσταχτο κομμάτι, με διαφορετικό τρόπο.

Η συντροφικότητα μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και να συνεχίσουν να βαδίζουν προς το φως». Η ίδια πιστεύει πως υπάρχουν αληθινές σχέσεις σήμερα; «Η συντροφικότητα ήταν πάντοτε πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Απαιτείται δουλειά και ωριμότητα και από τα δύο μέρη, είτε είναι φιλικές, είτε επαγγελματικές, είτε ερωτικές σχέσεις. Θέλει να μάθεις να ακούς και να μη βγάζεις εύκολα συμπεράσματα, να μη βιάζεσαι και να περιμένεις τον χρόνο για να γνωρίσεις καλύτερα τον άλλον και να σε γνωρίσει κι εκείνος. Είτε σε μια άλλη εποχή είτε στη σημερινή σκληρή, των social media και του ΑΙ, η συντροφικότητα επί της ουσίας είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο. Λίγοι ήταν εκείνοι που βίωναν και βιώνουν πραγματικά λειτουργικές σχέσεις».

Μιλώντας για την ΑΙ, αναρωτιέμαι αν έχει μπει ποτέ στον πειρασμό να πληκτρολογήσει το όνομά της για να δει τι αναφέρεται στην αναζήτηση «Μαρία Ναυπλιώτου». Χαμογελά. «Εχω χρησιμοποιήσει την Τεχνητή Νοημοσύνη ψάχνοντας να δω τι είναι και πώς λειτουργεί, αλλά μέχρι εκεί. Ούτε συνομιλώ με το ChatGPT, ούτε αναζητώ απαντήσεις, και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω δει τι θα έγραφε για εμένα. Στο θέατρο η τεχνολογική αυτή εξέλιξη δεν έχει παίξει ακόμα κάποιον πολύ ουσιαστικό ρόλο».



Πώς νιώθει αντιμετωπίζοντας καθημερινά μια ταραχώδη διεθνή επικαιρότητα; «Διανύουμε μια πολύ δύσκολη περίοδο. Ζούμε ανάμεσα σε δύο πολέμους, υπάρχει πολύ μεγάλη αβεβαιότητα, έχουμε και την κλιματική αλλαγή - σε λίγο το ίδιο μας το σπίτι, η Γη, που δεν τη σεβαστήκαμε, δεν θα μπορεί να μας φιλοξενήσει. Η ανασφάλεια για το μέλλον κυριαρχεί. Από την άλλη, υπάρχει μια ταχύτατη τεχνολογική εξέλιξη που δεν μπορούμε να την αφομοιώσουμε. Συχνά δεν ξέρουμε αν αυτό που λέγεται και γράφεται είναι αλήθεια ή ψέμα, δεν έχουμε τον χρόνο να το επεξεργαστούμε. Χρειάζεται ψυχραιμία και σύνεση απέναντι στα καινούρια που έρχονται». «Και η Τέχνη τι θέση έχει σε όλα αυτά;» τη ρωτώ. «Η Τέχνη παίζει έναν πολύ ουσιαστικό ρόλο», χαμογελά και πάλι. «Είναι η ικανότητα και η δυνατότητα να συνδέεται μέσω της φαντασίας της με τα γεγονότα, βοηθάει να ερμηνεύσουμε τα πράγματα διαφορετικά, όχι με αξιώματα ή αποδείξεις, και να συνδεθούμε με ό,τι συμβαίνει, αλλά και με τον βαθύτερο εαυτό μας με έναν πολύ λυτρωτικό τρόπο. Η Τέχνη σού ανοίγει πύλες για να αντιληφθείς αυτό που συνέβαινε ή συμβαίνει μέσα από τα μύχια της ψυχής».

Η Μαρία Ναυπλιώτου έχει ταυτιστεί με πολλαπλούς επαγγελματικούς ρόλους. Ξεκίνησε τη διαδρομή της ως χορεύτρια στο Ελληνικό Χορόδραμα της Ραλλούς Μάνου και συμμετέχοντας στη συνέχεια στις Ροές της Σοφίας Σπυράτου. Το 1993, η ταινία μικρού μήκους της Μαρίας Ντούζα «Από εδώ και πέρα», όπου πρωταγωνίστησε, αποτέλεσε την αφορμή για να στραφεί στην υποκριτική τέχνη. Είχε ήδη συμμετάσχει σε διαφημιστικά και σημαντικοί Ελληνες σκηνοθέτες -Περράκης, Πανουσόπουλος, Τσεμπερόπουλος- είχαν εντοπίσει το υποκριτικό της ταλέντο. Τη διετία ’98-’99 το κοινό την ξεχώρισε από το πλήθος μέσα από την τηλεοπτική σειρά «Η Αίθουσα του Θρόνου» και έκτοτε η πορεία της υπήρξε υποδειγματικά ανοδική. Αλλη μία αξιοσημείωτη στιγμή στην πορεία της ήταν όταν η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή την επέλεξε για τον ύψιστο ρόλο της Πρωθιέρειας στην Τελετή Αφής της Ολυμπιακής Φλόγας του Πεκίνου το 2008 και το 2009 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βανκούβερ.



«Δεν έχασα ποτέ την ισορροπία μου σε σχέση με το τι μου συμβαίνει.
Οταν βρίσκεσαι από τα 14 πάνω στη σκηνή ως χορεύτρια σε έναν πολύ δύσκολο και απαιτητικό χώρο, μαθαίνεις να δουλεύεις από μέσα προς τα έξω και όχι από έξω προς τα μέσα. Εμαθα να χτίζω αργά και με πολύ κόπο την ύπαρξή μου μέσα σε αυτή τη δουλειά. Μπορώ να πω ότι δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ισα-ίσα που έκανα πολύ αυστηρές επιλογές για να μην τη χάσω. Μετά την “Αίθουσα του Θρόνου”, για παράδειγμα, που η αναγνωρισιμότητά μου ήταν στα ύψη, εγώ πήγα στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος για να κάνω θέατρο και ουσιαστικά να αποσυρθώ, κατά κάποιον τρόπο, από τα έντονα φώτα της δημοσιότητας».



Πώς αντιμετωπίζει το πέρασμα του χρόνου μια καλλιτέχνις που έχει ταυτιστεί και με την τέλεια ομορφιά; «Οσο μεγαλώνει κάποιος και έρχεται σε επαφή με το γήρας και τη φθορά, αρχίζει αναπόφευκτα να σκέφτεται και τον θάνατο. Οφείλουμε όμως να αποδεχτούμε και να αγκαλιάσουμε το πέρασμα του χρόνου και όσα φέρνει αυτό. Ετσι, όποτε νιώθω μια σχετική ανασφάλεια, φροντίζω να επαναφέρω τον εαυτό μου και να μου υπενθυμίσω ότι η ζωή είναι τώρα. Αν δεν ζεις το τώρα, δεν ζεις τίποτα». Η καθημερινότητά της σε εποχές που έχει ελεύθερο χρόνο μοιράζεται σε δραστηριότητες που αγαπά: «Εκείνες τις περιόδους αφιερώνω πολύ χρόνο στον εαυτό μου. Διαβάζω, ξεκουράζομαι, βλέπω τους φίλους μου. Περνώ αρκετές ώρες στο σπίτι, το οποίο θέλω να είναι καθαρό και φωτεινό. Αγαπώ το μαγείρεμα, μου κάνει κέφι τον ελεύθερό μου χρόνο να δημιουργώ στην κουζίνα».



Λίγες ημέρες πριν από τα Χριστούγεννα, η κουβέντα μας πάει φυσικά και στις παιδικές αναμνήσεις. «Οταν ήμουν μικρή, χαιρόμουν να κάθομαι πάνω στο χαλί και να απολαμβάνω το στολισμένο δέντρο και τα λαμπάκια. Τα Χριστούγεννα το σπίτι μας ήταν πάντα ανοιχτό -γιόρταζε και η μητέρα μου η Χριστίνα-, με όμορφη ατμόσφαιρα, όλη την οικογένεια μαζεμένη, ωραίο φαγητό, γιορτινή διάθεση». Τελικά, υπάρχει Αϊ Βασίλης; «Υπάρχει. Οχι με την έννοια που το εννοούσαμε παιδιά, αλλά με την ευρύτερη. Η καλοσύνη, η προσφορά, η γενναιοδωρία, τα δώρα -υλικά και συναισθηματικά- που μας προσφέρουν σε ανύποπτες στιγμές οι άνθρωποι που μας αγαπούν, ναι, είναι ο Αγιος Βασίλης»