Με το καριοφίλι και το καλαμάρι …

O πολιτικός και λόγιος Δημήτριος Αινιάν γεννήθηκε στο ορεινό χωριό Μαυρίλο του ονομαστού Βελουχιού (ο σημερινός Τυμφρηστός) στο γύρισμα του αιώνα – ακριβώς, το 1800. Ήταν το στερνοπαίδι του παπα - Ζαχαρία Οικονόμου. Το Οικονόμου ήταν το επίθετο της οικογένειας το οποίο άλλαξε στη συνέχεια και υιοθετήθηκε το Αινιάν που έχει αναφορά στο τόπο καταγωγής και τους αρχαίους κατοίκους της περιοχής, τους Αινιάνες.

Ο παπα-Ζαχαρίας όπως και άλλοι συμπατριώτες του επέλεξε να φύγει από το Μαυρίλο και να εγκατασταθεί το 1806 με τους δικούς του στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί ο πατέρας διορίστηκε διευθυντής στη Σχολή του Γένους στα Θεραπειά, όπου φοίτησε ο Δημήτριος, και στη συνέχεια στη Σχολή της Ξηράς Κρήνης (Κουρού Τσεσμέ).

Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία, μέλη της οποίας ήταν ήδη ο πατέρας και τα δύο αδέρφια του, ο Γεώργιος και ο Χριστόδουλος. Μετά από διώξεις κατέφυγε στην Οδησσό και το 1822 έφτασε στον ελλαδικό χώρο, όπου υπηρέτησε τον Αγώνα, αρχικά ως απλός στρατιώτης και στη συνέχεια ως γραμματέας του Εκτελεστικού και της Επιτροπής της Εθνοσυνέλευσης και ως γραμματικός του Γεώργιου Καραϊσκάκη (από το 1826).

Στο ελεύθερο ελληνικό κράτος διετέλεσε γραμματέας του εκτάκτου Επιτρόπου Αχαΐας, μέλος του Εφετείου των Νήσων (κατά τη διακυβέρνηση Καποδίστρια) και πρόεδρος πρωτοδικών στη Λαμία, θέση από την οποία παραιτήθηκε το 1835, μετά από έκφραση δυσπιστίας του Όθωνα προς το πρόσωπό του.

Αποσύρθηκε στο κτήμα του στην Υπάτη και ανέπτυξε γεωργική αλλά και πολιτική δράση ενάντια του καθεστώτος. Αποτέλεσμα της τελευταίας ήταν η λεηλασία του σπιτιού του, η δυσμένεια του Παλατιού και έντονα οικονομικά προβλήματα.

Το 1850 εκλέχτηκε βουλευτής, μετά από ακύρωση της εκλογής του από το παλάτι όμως, έφυγε για την Αθήνα. Εκεί ανέπτυξε εκδοτική και δημοσιογραφική δραστηριότητα (εκδότης και συντάκτης του περιοδικού Βιβλιοθήκη του Λαού και συνεργάτης στις εφημερίδες Αθηνά και Το Πανελλήνιον), ενώ παράλληλα εργάστηκε ως Πάρεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου και τμηματάρχης του Υπουργείου Εσωτερικών.

Με πολύ κόπο κατόρθωσε να εξασφαλίσει πενιχρή κρατική σύνταξη και το 1863 (μετά την εκθρόνιση του Όθωνα) εκλέχτηκε πληρεξούσιος της Φθιώτιδος στη Β΄ Εθνική Συνέλευση. Με ενδιάμεσες μετακινήσεις μεταξύ Αθήνας και Υπάτης εγκαταστάθηκε τελικά το 1878 στην πρωτεύουσα, όπου πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του πάμφτωχος. Πέθανε στη Στυλίδα το 1881.

Κατά τη διάρκεια της ενασχόλησής του με την πολιτική φρόντισε για την ίδρυση τυπογραφείων, βιβλιοδετείων και σχολείων στην ελληνική επαρχία και αρνήθηκε να υποχωρήσει σε τακτικές ψηφοθηρίας και πελατειακών σχέσεων.

Στα γράμματα πρωτοεμφανίστηκε με τη δημοσίευση του ποιήματος Ωδή στο Μεσολόγγι στην εφημερίδα Γενική Εφημερίς της Ελλάδος την ημέρα της Εξόδου, ενώ το σύνολο του συγγραφικού έργου του περιλαμβάνει επίσης γλωσσολογικές, βιογραφικές, γεωπονικές και ιστορικές μελέτες και στο χώρο της λογοτεχνίας διηγήματα, τα περισσότερα δημοσιευμένα στο περιοδικό του Αινιάνος Βιβλιοθήκη του Λαού.

Ο Δημήτριος Αινιάν από τους αγωνιστές που συμμετείχαν στην Επανάσταση και με το καριοφίλι και και το καλαμάρι αφήνοντας μας τις εξιστορήσεις τους. Πάνω σε αυτές βασίσθηκε και ο καθηγητής Θάνος Μ.Βερέμης για να συνθέσει ένα νέο απολαυστικό στην ανάγνωση βιβλίο για το 1821.

Ο τίτλος του βιβλίου «1821 Τριπολιτσά – Μεσολόγγι / Πολιορκία και Άλωση μέσα από τις μαρτυρίες των αγωνιστών» ( από τις εκδόσεις Μεταίχμιο). Για την ακρίβεια, ο Βερέμης αξιοποιεί με τρόπο μοναδικό τις μαρτυρίες που μας κατέλειπαν οι: Δημήτριος Αινιάν, Νικόλαος Κ. Κασομούλης, Νικόλαος Σπηλιάδης, Σπυρομίλιος, Γεώργιος Τερτσέτης, Φωτάκος.

Στο οπισθόφυλλο της έκδοσης διαβάζω: «Ο Θάνος Βερέμης φωτίζει, επιλέγοντας και σχολιάζοντας τα λόγια των ίδιων των αγωνιστών, δύο κομβικά γεγονότα της Ελληνικής Επανάστασης: την πτώση στα χέρια των Ελλήνων της διοικητικής πρωτεύουσας των Οθωμανών, της Τριπολιτσάς, και την πτώση του Μεσολογγίου στα χέρια των Οθωμανών, που σήμανε το τέλος της Επανάστασης στη δυτική Στερεά Ελλάδα».

Ο Βερέμης γράφει στην εισαγωγή του: « Έτσι στάθηκε δυνατόν τα γεγονότα της Τριπολιτσάς και του Μεσολογγίου να εξιστορηθούν από πλήθος μεγάλων και μικρών. Στην κατηγορία των μορφωμένων ανήκουν οι Τερτσέτης και Σπηλιάδης, ενώ στους λίγο πολύ αυτοδίδακτους οι Αινιάν, Κασομούλης και Φωτάκος».