Χρ. Ι. Στεφανάδης

Όπως αναφέρεται στο λεξικό : “Αποασυλοποίηση είναι η διαδικασία απομάκρυνσης από κάποιο άσυλο ή ίδρυμα (στο οποίο κάποιος βρίσκεται εγκλεισμένος για μεγάλο χρονικό διάστημα) και αντιμετώπισης των όποιων προβλημάτων ή συμπτωμάτων έχουν ανακύψει…”
Αυτός είναι ο ψυχιατρικός ορισμός της Αποασυλοποίησης.

Στην χώρα μας, η ψυχιατρική μεταρρύθμιση συνοδεύτηκε και από αποασυλοποίηση και κοινωνική ένταξη μεγάλου αριθμού χρόνιων ψυχιατρικών ασθενών, που ήταν εγκλεισμένοι σε ψυχιατρεία.

…Ήλθε όμως επι τέλους η ώρα και για την αποασυλοποίηση των ανωτάτων πνευματικών ιδρυμάτων της χώρας μας.
Στην πρόσφατη ομιλία του στην Βουλή, ο Πρωθυπουργός, στηρίζοντας την απόφαση της κυβέρνησης να καταργήσει τον νόμο περί πανεπιστημιακού ασύλου, περιέγραψε μια από τις πτυχές εξαθλίωσης των ΑΕΙ , αποτέλεσμα αυτού του αναχρονιστικού νόμου.

Ένας νεοεισερχόμενος φοιτητής , είπε ο πρωθυπουργός, “Φτάνει στο Πανεπιστήμιο, γεμάτος δέος, χαρά, αγωνία, προσμονή, ελαφρώς «ψαρωμένος», όπως θα έλεγαν οι συνομήλικοί του, διψά όμως για νέες εικόνες, νέες εμπειρίες, γνώση. Τι συναντά; Σίγουρα θα αισθανθεί αμήχανα, βλέποντας από την αρχή κιόλας άγνωστους να μπαινοβγαίνουν στις αίθουσες και βρίσκοντας κλειστή την βιβλιοθήκη, το ίδιο και την Γραμματεία της Σχολής, οι υπάλληλοι της οποίας φοβήθηκαν κάποια επεισόδια. Περπατώντας μέσα στους βρώμικους διαδρόμους, θα αναρωτηθεί αν όποιος θέλει μπορεί να γράφει στους τοίχους. Σίγουρα θα αγανακτήσει διαπιστώνοντας ότι και το εργαστήριο, αυτό το οποίο τόσο ήθελε να δει, έχει βάλει και αυτό λουκέτο. Μια ανακοίνωση θα τον ειδοποιήσει ότι κάποια από τα μαθήματά του μεταφέρονται διότι αρκετές αίθουσες έχουν καταληφθεί και με τον καιρό θα συμβιβαστεί με το τρέξιμο πίσω από τις έκτακτες παραδόσεις για να μην χαθεί το εξάμηνο. Μέχρι να φτάσει στο πτυχίο του, ο φοιτητής αυτός θα έχει δει ολόκληρες αίθουσες, κομμάτια του δημόσιου χώρου, υπό κατάληψη στα χέρια ποικιλώνυμων οργανώσεων, ναρκωτικά να κυκλοφορούν από χέρι σε χέρι, υπόγεια γεμάτα από μολότοφ και κουκούλες, το τεχνικό προσωπικό του Πανεπιστημίου να βάφει και να ξαναβάφει μάταια τους τοίχους και καθηγητές να καθυβρίζονται – ακόμη και να χτίζονται μέσα στα γραφεία τους…”

Αυτή η περιγραφή, είναι μόνο μια πτυχή της πραγματικής κατάστασης…

…Συμμετείχα 8 χρόνια στην διοίκηση της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών( 4 χρόνια αντιπρόεδρος και 4 χρόνια πρόεδρος).
Έζησα σκηνές και καταστάσεις απίστευτες , που καλυπτόταν από το πανεπιστημιακό άσυλο. .

-Παρατεταμένες καταλήψεις από μικρές μειοψηφίες φοιτητών, με αιτήματα ανέφικτα και πολλές φορές άσχετα με τα πανεπιστημιακά θέματα. Και κατεστραμμένες αίθουσες , αλλά και πολλές φορές λεηλατημένες, μετά τις καταλήψεις.

-Προπηλακισμούς καθηγητών , ακόμα και κτίσιμο της πόρτας του γραφείου τους, που δεν ήταν αρεστοί στις μικρές αυτές ομάδες, ή που τους καταλόγιζαν …αυστηρότητα στην εξέταση του μαθήματος τους…

-Παρεμπόδιση εξόδου για ώρες(!)καθηγητών -μελών συλλογικών οργάνων διοίκησης από αίθουσες συσκέψεων, μέχρις ότου τους αναγκάσουν να πάρουν αποφάσεις της αρεσκείας τους…

-Ανεξέλεγκτη είσοδο σε χώρους συνεδριάσεων, ατόμων που δεν είχαν την φοιτητική ιδιότητα, ή που την είχαν στο μακρινό παρελθόν…
…Και καλά θα πει κάποιος . “Εσύ τι έκανες από τις θέσεις ευθύνης που ήσουν” ;

Η απάντηση είναι, ότι με βάση τον νόμο που ίσχυε τότε, ενημέρωνα την Πρυτανεία.

Ο πρύτανης όμως δεν εκλέγεται για να υποκαθιστά τα όργανα της τάξης, αλλά για να ασκεί διοίκηση σε ακαδημαϊκό ίδρυμα.

Θυμάμαι ένα πρύτανη , που προσπάθησε να αντιδράσει σε μια βίαιη κατάληψη του ιστορικού κτηρίου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Του επιτέθηκαν, τον κτύπησαν και έχοντας προβλήματα με την καρδιά του, διακομίσθηκε με ασθενοφόρο στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο, οπού του έκανα επειγόντως στεφανιαιογραφία…
Η ένα άλλο πρύτανη, που προσπάθησε να επιβάλει τάξη στην συνεδρίαση της Συγκλήτου και να μην συμμετέχουν άτομα που δεν ήταν μέλη του θεσμού. Το προπηλάκισαν άγρια και μάλιστα μπήκαν βίαια στην αίθουσα συνεδριάσεων και πέταξαν σάκο με σκουπίδια πάνω στο γραφείο του!...

Σε αυτή την τραγική κατάσταση ήλθε να βάλει τέλος το νομοσχέδιο που καταργεί το λεγόμενο πανεπιστημιακό άσυλο.

-Να “αποασυλοποιήσει” τα ανώτατα πνευματικά ιδρύματα της χώρας μας.

-Να επαναφέρει την πολύπαθη ανώτατη παιδεία μας στην κανονικότητα.

Για να μπορεί ο νέος φοιτητής που περιέγραψε ο πρωθυπουργός, να μπαίνει και να σπουδάζει σε ένα πανεπιστήμιο αντάξιο των ονείρων του και των προσδοκιών του.
Όχι σε ένα άσυλο αυθαιρεσίας ,ανομίας η ακόμα και εγκληματικότητας…
“Αποασυλοποίηση” τώρα!




… * Ο Χριστόδουλος Ι. Στεφανάδης
Είναι καθηγητής καρδιολογίας