Χρ. Ι. Στεφανάδης

Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι εάν αυτό που πιστεύουμε συμφωνεί με τα πραγματικά γεγονότα, τότε αυτή είναι η αλήθεια.
Από την άλλη πλευρά, ο Νίτσε, δεν αποδέχεται την έννοια της μίας και απόλυτης αλήθειας. Και πίστευε ότι όλα είναι θέμα ερμηνείας και επομένως η αλήθεια είναι θέμα, σε μεγάλο βαθμό υποκειμενικό…

Αυτές οι δύο διαφορετικές φιλοσοφικές απόψεις συγκρούονται στην καθημερινότητα και πολλές φορές δημιουργούν μεγάλες αντιπαραθέσεις ,κοινωνικές ανατροπές, ακόμα και πολεμικές συρράξεις.

Πράγματι, εάν κοιτάξει κάποιος την ιστορία, η καταγραφή των γεγονότων είναι διαφορετική, ανάλογα με τις πηγές. Και αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι η ανθρώπινη αντίληψη είναι μοναδική για κάθε άτομο και επομένως η αναφορά σε “αληθή” γεγονότα έχει υποκειμενικό χαρακτήρα.

Επομένως, η άποψη του μεγάλου διαχρονικού φιλοσόφου, του Αριστοτέλη, φαίνεται ότι, στον πραγματικό κόσμο είναι η πλέον ρεαλιστική. Δηλαδή ότι η αλήθεια είναι η αντιστοίχιση του ανθρώπινου νου με την πραγματικότητα. Και τούτο ισχύει και στην περίπτωση πηγαίας αντίληψης του ατόμου , χωρίς δηλαδή δόλο ή ιδιοτέλεια, ακόμα και στην περίπτωση που υπάρχει απόσταση από την πραγματική αλήθεια…

Αυτά ισχύουν και στην περίπτωση που κάποιος , από οποιαδήποτε κοινωνική, πολιτική ή επιστημονική θέση, με γραπτό λόγο, αναφέρεται σε γεγονότα που συνέβησαν και στα οποία έχει μικρή ή μεγάλη συμμετοχή.

…Το τελευταίο χρονικό διάστημα, έχει δημιουργηθεί μεγάλος θόρυβος και ενδιαφέρον για το βιβλίο που συνέγραψε πρώην πρωθυπουργός και καταγράφει την δική του αλήθεια για σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του και που πολλά από αυτά αποτέλεσαν αντικείμενο σοβαρής αρνητικής κριτικής, αφού έθεσαν σε κίνδυνο την γεωπολιτική και οικονομική υπόσταση της χώρας μας.

Και κυρίως αναφέρομαι στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015, που ο Ελληνικός λαός κλήθηκε να αποφασίσει εάν αποδέχεται η όχι την πρόταση των θεσμών για νέα οικονομικά μέτρα στο πλαίσιο ενός προγράμματος διάσωσης της οικονομίας μας ,που συνδεόταν άμεσα με την παραμονή μας ή όχι στη ΕΕ… Θυμίζω ότι το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν ΟΧΙ σε ποσοστό 61%. Παρά το αποτέλεσμα , η Κυβέρνηση τότε επανήλθε σε διαπραγματεύσεις και υπέγραψε τον Αύγουστο του 2015 το 3ο σκληρό Μνημόνιο. Δηλαδή ο τότε Πρωθυπουργός , προσπάθησε να εκβιάσει τους θεσμούς, αλλά μέσα σε δύο 24ωρα ανέκαμψε και υπέγραψε το νέο σκληρό Μνημόνιο… Οι αλήθειες όμως που καταγράφει ο τότε πρωθυπουργός στο βιβλίο του, αντικρούονται με στοιχεία από την μετέπειτα κυβέρνηση.

Ενδεικτικά:

-Αναφέρει ότι παρέλαβε χρεοκοπημένη χώρα.

Αλλά η αντίθετη στοιχειοθετημένη άποψη, είναι ότι λίγο πριν έλθει στην εξουσία, το Eurogroup είχε αποφασίσει ότι η χώρα μας είχε εκπληρώσει όλα τα προαπαιτούμενα και θα μπορούσε σε λίγους μήνες να βγει από το δεύτερο Μνημόνιο…
Αναφέρει ότι βρήκε άδεια ταμεία του κράτους.

Η αντίθετη άποψη είναι ότι ,αντί να τελειώσει την τελευταία αξιολόγηση και να λάβει την τελευταία δόση των 10 δισεκατομμυρίων, επιχείρησε συνολική επαναδιαπραγμάτευση ενός Μνημονίου που πρακτικά ήταν στο τέλος του , με ολέθριο αποτέλεσμα τα capital controls…

Αναφέρει ότι έλυσε το πρόβλημα με τα Σκόπια.

Η αντίθετη άποψη είναι, ότι με την όνοματοδοσία δεν λύθηκε το πρόβλημα . Αφού η συμφωνία για την χρήση του νέου ονόματος που συμφωνήθηκε, δεν τηρείται από τους γείτονες και το κυριότερο, η χώρα μας έχασε την δυνατότητα του βέτο για την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ…

Αναφορικά με τα ανωτέρω παραδείγματα, η ερώτηση είναι ποια είναι πραγματικά η αλήθεια; Δεν υπονοώ ότι ο τότε πρωθυπουργός αποκρύπτει την αλήθεια ή με τις αναφορές του θέλει να την παραποιήσει. Δέχομαι ότι η εκτίμηση του είναι αυτή και η καταγραφή των γεγονότων από τον ίδιο , είναι πάντα κατά τον ίδιο, αντικειμενική. Η αντίθετη όμως άποψη που στοιχειοθετούν οι υπεύθυνοι της σημερινής κυβέρνησης , πως μπορεί να παρακαμφθεί ;

Βέβαια ο τότε πρωθυπουργός, ενδεχόμενα να αντιλαμβάνεται ότι τα γεγονότα που περιγράφει πάσχουν και προσπαθεί να αποδομήσει τους τότε κορυφαίους συνεργάτες του , μεταβιβάζοντας προφανώς μέρος των ευθυνών για τις όποιες αστοχίες… Αλλά βέβαια είναι βασικός κανόνας, ότι η επιλογή των συνεργατών ενός ηγέτη είναι απόλυτη ευθύνη του. Και αυτό είναι από τα βασικά στοιχεία που του προσδίδει την αξία ή την απαξία κατά την άσκηση της διακυβερνήσεώς του.

Το συμπέρασμα είναι, ότι για μια ακόμα φορά, στον γραπτό λόγο , καταγράφεται η άποψη του συγγραφέα. Το εάν αυτή η άποψη συμβαδίζει ή πλησιάζει την αντικειμενική αλήθεια, αυτό επαφίεται στον αναγνώστη να το αξιολογήσει…

Ίσως η άποψη περί αλήθειας του Immanuel Kant (παρεμφερής με την άποψή του Αριστοτέλη) , θα πρέπει να είναι οδηγός για κάθε συγγραφέα, αλλά και κάθε αναγνώστη ενός βιβλίου …

“Υπάρχει αλήθεια, αλλά φιλτράρεται από την νόηση”