Θανάσης Τσεκούρας

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα πραγματικό. Σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις αντιμετωπίζουν καταστάσεις έκτακτης ανάγκης στη διάρκεια της θητείας τους. Ελάχιστες όμως κυβερνήσεις βρίσκονται συνεχώς και χωρίς διάλειμμα αντιμέτωπες με καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, όπως η σημερινή. Από την πρώτη μέρα και για 16 μήνες μέχρι τώρα.

Η αλυσίδα είναι ατελείωτη. Εβρος, πρώτο κύμα πανδημίας, Ελληνοτουρκικά, δεύτερο και πολύ πιο επικίνδυνο δεύτερο κύμα πανδημίας.
Είναι εύλογο, λοιπόν, η κυβέρνηση να κινδυνεύει να χάσει την ταυτότητά της.

Σχεδόν από τα αποδυτήρια. Το βασικό σχέδιο της κυβέρνησης ήταν να προωθήσει μεταρρυθμίσεις, να «φιλελευθεροποιήσει» το κράτος, να διευκολύνει τις επενδύσεις, να μειώσει τους φόρους, να ανοίξει έναν κύκλο ανάπτυξης. Πώς ακούγονται όλες αυτές οι επαγγελίες σήμερα με «σάουντρακ» το ημερολόγιο κρουσμάτων και θανάτων και την άνιση μάχη των νοσοκομείων; Κάπως σαν μακάβριο ανέκδοτο...

Μια κυβέρνηση μπορεί να επιλέξει τον τρόπο που θα κυβερνήσει. Δυστυχώς, όμως, δεν έχει καμία δυνατότητα να διαλέξει τον τόπο και τον χρόνο. Το μόνο εργαλείο που έχει στη διάθεσή της μπροστά στις αντιξοότητες είναι η προσαρμογή. Και η ικανότητα διαχείρισης των προβλημάτων. Ολα τα υπόλοιπα μοιάζουν με πολυτέλειες.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη πιστώθηκε την επιτυχημένη διαχείριση της «πρώτης πανδημίας». Εχασε όμως και χάνει καθημερινά την μπάλα στη σφοδρότερη δεύτερη φάση.

Οι λόγοι για την αποτυχία είναι πολλοί. Ισως όμως ο πιο σημαντικός είναι η υπερβολή της επικοινωνιακής διαχείρισης. Η υπερπροβολή των «άθλων» της κυβέρνησης. Οι ύμνοι και οι υμνογράφοι. Ολα αυτά δημιούργησαν μια έκρηξη αλαζονείας και αυτοϊκανοποίησης. Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: κυβέρνηση και υπουργοί πέταγαν χαρταετό από τον Μάιο και στη συνέχεια. Ολα τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους.
Αυτή τη στιγμή η κυβέρνηση αντιμετωπίζει δύο μεγάλα προβλήματα. Ενα αντικειμενικό, καθώς η πανδημία αχρηστεύει εν πολλοίς την ταυτότητα και τη φυσιογνωμία της.

Και δίπλα, ένα υποκειμενικό, τη διαχειριστική ανεπάρκεια που προκύπτει από τα λάθη και τον εφησυχασμό. Ποια μπορεί να είναι η διέξοδος; Ενα κατεπείγον σχέδιο ανασύνταξης, με άξονες την αυτοκριτική, την ειλικρίνεια και τον ρεαλισμό.

Μπορείς να επιμένεις μονότονα ότι «όλα έγιναν καλά»; Οτι για όλα «φταίνε οι άλλοι»; Οτι «όλα είναι υπό έλεγχο»; Οτι όλοι έχουν άδικο; Οτι για όλα φταίνε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο... Πολάκης και το ΚΚΕ του Κουτσούμπα; Οτι οι υπουργοί είναι «άριστοι», τα νοσοκομεία απολύτως επαρκή, η τηλεκπαίδευση σκίζει, ότι τα πέντε παιδάκια της Ηλείας είναι fake news, ότι οι νεκροί στους σάκους είναι δημοσιογραφική επινόηση;
Οποιος νομίζει ότι «μπορεί», ας συνεχίσει έτσι.

Aλλωστε, στο παρελθόν, κυβερνήσεις πιο αξιόλογες από τη σημερινή, με αναμφισβήτητες επιτυχίες, αποκοιμήθηκαν από την αλαζονεία. Και στη συνέχεια χάθηκαν.

Προϋπόθεση, λοιπόν, για την ανασύνταξη της σημερινής κυβέρνησης είναι αρχικά να κατανοήσει την ανάγκη. Στη συνέχεια να διορθώσει τα λάθη και να αλλάξει πορεία. Σε μια τροχιά απομάκρυνσης από την αποχαύνωση της επικοινωνίας και την αλαζονεία του «όλα καλά τα κάναμε». Το μπορεί; Η απάντηση προσεχώς.