Σπύρος Γκουτζάνης

Δύσκολα μπορεί να θυμηθεί κανείς στο παρελθόν κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ να επιφυλάσσουν παρόμοια αντιμετώπιση σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία ή κίνημα. Γιατί προς το παρόν το “παραιτηθείτε” είναι πρωτοβουλία, έχει πολύ δρόμο για να αποκτήσει χαρακτηριστικά κινήματος. 

Τα περί “οριακής συνταγματικής ανοχής” είναι απλώς φαιδρά και ο Νίκος Φίλης είναι πολύ παλιός για να μην το ξέρει. Το ότι ενδεχομένως υποκινείται επίσης παρέλκει. Οι περισσότερες πρωτοβουλίες ή κινήματα είναι υποκινούμενα. Οι “Αγανακτισμένοι” που έγραψαν την δική τους ιστορία, με το κριτήριο του Νίκου Φίλη είχαν υπερβεί το όριο της συνταγματικής ανοχής και επιπλέον ήταν υποκινούμενοι από τους πάντες, δεξιούς, ακροδεξιούς, αριστερούς, ακροαριστερούς.  Μόνο το ΚΚΕ δεν συμμετείχε και το αποδοκίμαζε -και αν κρίνουμε από την πορεία των πραγμάτων μάλλον δικαιώθηκε. Το εάν θα πάνε αύριο οι του “παραιτηθείτε” με σαμπάνιες και κολωνάτα ποτήρια και εάν είναι εύποροι πολίτες, είναι επίσης αδιάφορο. Και οι εύποροι πολίτες έχουν δικαίωμα να διαδηλώνουν και εν τέλει αιτία για κινητοποίηση δεν είναι μόνο οικονομικές διεκδικήσεις. 

Το “παραιτηθείτε” έχει ένα εγγενές πρόβλημα πολιτικής αισθητικής, όπως άλλωστε και το “μένουμε Ευρώπη”. Δεν έχει δια ταύτα. “Μένουμε Ευρώπη” ή “παραιτηθείτε” για ποιόν λόγο; Επειδή η μειοψηφία δεν πλήττεται από τα μνημόνια στην πρώτη περίπτωση και γιατί μισούμε κάθε τι αριστερό στην δεύτερη και προτιμούμε τον Κυριάκο από τον Αλέξη; Το ότι ο Τσίπρας είναι περισσότερο ψεύτης από τους προκατόχους του, είναι κατασκεύασμα των ΜΜΕ -φθάνει να ανατρέξει κανείς στα Ζάππεια-, και εν τέλει είναι ένα ζήτημα διαβάθμισης της ψευτιάς και όχι διαφορετικής ποιότητας των κυβερνώντων. 

Το ερώτημα είναι γιατί μπαρουτοκαπνισμένοι αριστεροί με δεκαετίες αγώνων, σπεύδουν να προβοκάρουν μία πρωτοβουλία πολιτών -ακόμη κι αν είναι κατευθυνόμενη- και έτσι να της δώσουν δημοσιότητα, να την αναδείξουν και ενδεχομένως να προκαλέσουν αντίδραση και να την ενισχύσουν; Ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο άρθρο του Γιώργου Κυρίτση, που καλεί την κυβέρνηση κατά το πρότυπο της Βενεζουέλας και της Βραζιλίας να δημιουργήσει έναν “στρατό των φτωχών” από τις λαϊκές τάξεις, για να υπερασπίσει τις κατακτήσεις του έναντι των ελίτ και υπενθυμίζει ότι στις χώρες αυτές οι αριστερές κυβερνήσεις πολεμήθηκαν από την αστική αντιπολίτευση με όχημα τις μεσαίες τάξεις. Πράγματι οι μεσαίες τάξεις στο βαθμό που διασφαλίζουν την αναπαραγωγή τους -ή με την ψευδαίσθηση ότι θα την εξασφαλίσουν όπως συμβαίνει στα καθ ημάς-, αδιαφορούν για την διεύρυνση των ανισοτήτων και την ακραία φτώχεια που δημιουργεί ο αχαλίνωτος νεοφιλελευθερισμός. Ακόμη κι έτσι όμως στο πλαίσιο μίας δημοκρατίας μπορούν να υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους όπως τα αντιλαμβάνονται. 

Για να δημιουργηθεί όμως ένας “στρατός των φτωχών” σε μία χώρα που οι λαϊκές τάξεις θεωρητικά έχουν την δική τους κυβέρνηση, πρέπει να υπάρχει απέναντι και ένας άλλος στρατός -ο πόλεμος θέλει δύο. Αν δεν υπάρχει, μπορούμε να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ή έστω να τον φωτίσουμε για να φανεί...