Σπύρος Γκουτζάνης

Το ερώτημα αφορά κατ αρχήν το ίδιο το ιερατείο του Μεγάρου Μαξίμου και ισοδυναμεί με το να ζει κανείς ή να μην ζει αφού άπτεται της πολιτικής του επιβίωσης. Κάλες οι μπίζνες, στις οποίες έχουν εγκύψει και ενσκύψει, αλλά τα μέτρα που ψήφισε επιβαρύνουν μεγάλες κατηγορίες πολιτών και είναι θέμα ολίγων μηνών να επισωρεύσουν σημαντικότατο πολιτικό κόστος.

Το αντίθετο επιχείρημα υποστηρίζει ότι η συνεπής εφαρμογή της μνημονιακής πολιτικής θα έχει θετικές επιπτώσεις στην συνολική οικονομία. Τα οφέλη θα αρχίσουν να γίνονται σύντομα αισθητά, έστω και σαν αλλαγή κλίματος και επαναφορά της προσδοκίας εξόδου από την κρίση και έτσι θα εξισορροπήσουν την δυσαρέσκεια της κοινής γνώμης. Εάν η δεύτερη υπόθεση δεν επιβεβαιωθεί, η δυσαρμονία μεταξύ της κυβέρνησης και της κοινής γνώμης θα οδηγήσει στην αποδρομή της -όπως συνέβη με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου από τον Οκτώβριο του 2010 που κέρδισε τις αυτοδιοικητικές εκλογές, μέχρι το Νοέμβριο του 2011 που κατέρρευσε.

Ωστόσο ανακύπτουν μία σειρά παράλληλα ζητήματα για τον πρωθυπουργό. Εάν εφαρμόσει τη νεοφιλελεύθερη συνταγή των μνημονίων θα πρέπει να αναζητήσει νέο ιδεολογικό και πολιτικό περίβλημα. Το επιχείρημα υπογράφουμε υπό πίεση για να μην χρεωκοπήσει η χώρα έχει ημερομηνία λήξης. Η κυβέρνηση αποκτά φυσιογνωμία μέσα από την χρόνια εφαρμογή της πολιτικής της και όχι από τις ανέξοδες διακηρύξεις προθέσεων. Ακόμη και η προπαγάνδα έχει τα όριά της. Παρότι το τοπίο της της επικοινωνίας θα αλλάξει με την αδειοδότηση των καναλιών και την είσοδο φιλίων προς την κυβέρνηση δυνάμεων όπως γνωστός από παλιά εργολάβος εκδότης.

Εν τω μεταξύ θα πρέπει να επιδείξει διαχειριστική επάρκεια και να ασκεί διοίκηση σύμφωνα με τις περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες.  Οι κομισάριοι που έχει εγκαταστήσει το καθεστώς στους διάφορους φορείς και οργανισμούς του δημοσίου δεν θα έχουν πρόβλημα αρκεί να αλλάξει η κεντρική εντολή. Μέχρι στιγμής έχουν αποδείξει ότι δεν διαθέτουν ενδοιασμούς, παραβιάζουν το πλαίσιο της χρηστής διοίκησης, ακόμη και των εργασιακών κεκτημένων και παραδόσεις δεκαετιών-υποδαυλίζοντας τον κοινωνικό αυτοματισμό και ποντάροντας στην παρακμή του δικαστικού συστήματος- με μία ευκολία που αφήνει άφωνους τους προκατόχους τους πασόκους και δεξιούς που φρόντιζαν να κινούνται εντός του δημοκρατικού πλαισίου άσκησης της διακυβέρνησης.

Το καταληκτικό ερώτημα είναι, μπορεί όμως ένα κόμμα που ο πυρήνας του έχει σκληρά ιδεολογικά χαρακτηριστικά να υλοποιήσει με συνέπεια και σε βάθος χρόμνου μία νεοφιλελεύθερη πολιτική; Την απάντηση την δίνει το κινέζικο παράδειγμα. Αυταρχική διακυβέρνηση, μπίζνες παντού, χαμηλά εργατικά, απουσία δικαιωμάτων και πλήρης απορρύθμιση. Για να επιβεβαιωθεί ο Μίλτον Φρίντμαν ο οποίος στον πρόλογο της τελευταίας έκδοσης του “Καπιταλισμός και Ελευθερία” αναθεωρεί την κλασσική άποψή του και δηλώνει ότι “η πολιτική ελευθερία δεν αποτελεί αναγκαία συνθήκη της οικονομικής και αστικής ελευθερίας...υπό ορισμένες συνθήκες την εμποδίζει”.