Κώστας Κετσετζόγλου

Μην ξεχνάμε πως την σεζόν του Νταμπλ η ΑΕΚ ήταν ήδη έξι πόντους πίσω όταν ολοκληρώθηκε η τέταρτη αγωνιστική.

Δεν προσπαθώ να παρηγορήσω κανέναν, γιατί η ΑΕΚ που είδα χθες εδώ στη Λάρισα δεν χρειάζεται παρηγοριά. Η ομάδα του δεύτερου ημιχρόνου ήταν η καλύτερη φετινή ΑΕΚ στο πρωτάθλημα γιατί η ρεβάνς με την Αντερλεχτ παραμένει ακόμη αξεπέραστη. Έβαλε γκολ, έβαλε άλλα δύο που αν δεχτούμε πως και το πρώτο ήταν πράγματι χέρι σίγουρα μπορούμε να μιλήσουμε για ατυχία αφού για εκατοστά πιο αριστερά ή πιο κάτω τίποτα δεν θα άλλαζε στις φάσεις εκτός από το ότι το γκολ θα μέτραγε. Ακούσιο χέρι ή κολλημένο χέρι πάντως δεν υπάρχει όταν η μπάλα μπαίνει γκολ. Ακυρώνεται. Αντίθετα αν το είχε κάνει στην περιοχή μας δεν θα ήταν πέναλτι.

Μετά ήρθε αυτή η απίστευτη αδράνεια στο κόρνερ. Κανείς δεν έκοψε στο πρώτο δοκάρι, κανείς δεν ακολούθησε τον σκόρερ, κόλλησε και ο Στρακόσια που μέχρι τότε είχε πιάσει πάλι ότι χρειάστηκε και γίνεται το 1-1 ενώ η ομάδα είχε ήδη… πανηγυρίσει το 2-0 και είχε κι άλλο ακυρωμένο γκολ και ευκαιρίες. Το γήπεδο που ήταν ότι πιο καυτό έχω δει σε έδρα τα τελευταία χρόνια μετά την Αγιά Σοφιά πήρε φωτιά και εκεί κάπου ξεκίνησε το πρώτο σημαντικό εγχώριο τεστ χαρακτήρα. Η ομάδα έκανε τις αλλαγές της, είχε άλλες έτοιμες πριν εκτελεστεί το κόρνερ και βγήκε μπροστά με λύσσα για τη νίκη. Κανονική λύσσα. Σύντομα οι οπαδοί της Λάρισας που ζώντας το ματς μέσα στο γήπεδο τους κατάλαβα πως κράτησαν την ομάδα τους μεγάλη μετά από τόση ταλαιπωρία και… κακομεταχείριση από ακατάλληλους και μικρούς παράγοντες πέρασαν από τον ενθουσιασμό στα… ξόρκια. Η ΑΕΚ έβαλε την μπάλα κάτω και με τον σωστό τρόπο έψαξε το δεύτερο γκολ. Ο Γιοβιτς έχασε μια ευκαιρία που για την κλάση του είναι περίεργο αλλά μην τρελαθούμε. Δεν ήταν και το πιο εύκολο γκολ, δεν νομίζω να το έβαζαν πολλοί φορ στο ελληνικό πρωτάθλημα. Απλά αυτός είναι ο Λουκα Γιόβιτς και οι απαιτήσεις πολύ σωστά είναι περισσότερες. Ομως μην βιαστούμε να τον βγάλουμε κι αυτόν χασογκόλη ή λίγο. Θα τα βάλει τα γκολ αρκεί να είναι υγιής με διάθεση όπως χθες και ήρεμος. Οπως και ο Καλοσκαμης που μπήκε στο πιο καυτό σημείο του ματς και έπαιξε σαν μεγάλος παίκτης. Που θα γίνει...

Η ΑΕΚ πάλεψε με λύσσα για τη νίκη. Δεν συμβιβάστηκε, δεν φοβήθηκε μετά το 1-1 και αν είχε άλλα 3 λεπτά, όσες έπρεπε να είναι οι καθυστερήσεις, θα προλάβαινε σίγουρα να φτιάξει μια έστω μεγάλη ευκαιρία ακόμη. Ηταν ότι πιο ενθαρρυντικό είδα αυτό το δεύτερο ημίχρονο. Και ιδίως το τέλος. Κι όσοι ήταν στο γήπεδο το ίδιο ένιωσαν πάνω κάτω για αυτό μετά τη λήξη η ομάδα πήγε κανονικά μπροστά στο πέταλο και όλοι μαζί τραγούδησαν για την ζωή που ομορφαίνει με την ΑΕΚ.

Για να πάνε όμως τα πράγματα όπως φαίνονται πρέπει στα επόμενα ματς το var να διορθώνει όλες τις αδικίες. Οχι να παραβλέπει αυτές που υφίσταται η ΑΕΚ. Είδε το χέρι του Πινέδα παρά τα πολύ δύσκολα πλάνα, δεν φώναξε καν τον διαιτητή αλλά του επέβαλε την απόφαση κόντρα στη διεθνή πρακτική ενώ μόλις ένα λεπτό πριν τον άφησε να κάνει λάθος με την κάρτα που δεν έγινε κόκκινη. Πόσο λιγότερο βάναυσο ήταν αυτό το χτύπημα από του παίκτη του Παναιτωλικού που αποβλήθηκε στην Τούμπα; Μαλλον ήταν χειρότερο. Δεν κλαίμε και δεν κλαιγόμαστε. Αλλά μην νομίζει ο Φωτιάς και τα φιλαράκια του πως είμαστε… χαζοί. Οι βαθμοί δεν γυρίζουν πίσω αλλά το μέλλον είναι μπροστά...

Οπως και για τα παιδιά στην κερκίδα που δεν ξέρω αν είναι η μόνη μας ελπίδα αλλά χθες πήραν άριστα. Οι οπαδοί πέτυχαν μια μεγάλη νίκη. Και της ΑΕΚ και της Λάρισας. Ηταν μια σημαντική αρχή. Δεν πρέπει να υπάρξει πισωγύρισμα. Πρέπει το χθεσινό να βρει μιμητές. Πάντα θα είμαστε αντίπαλοι αλλά πρέπει να ζούμε μαζί. Και να διεκδικούμε. ΜΑΖΙ! Να περάσουν οι μέρες, να έρθει η Τετάρτη να ξαναδούμε την ΑΕΚ. Οσο πάει κι ομορφαίνει κι ακόμη δεν μπήκε Οκτώβριος.