Κώστας Κετσετζόγλου

Δεν γράφω κατάθλιψη γιατί είναι μια πολύ σοβαρή ασθένεια με την οποία παλεύουν εκατομμύρια άνθρωποι και σίγουρα πολύ σοβαρότερη από οτιδήποτε σχετίζεται με το ποδόσφαιρο. Δεν συνηθίζω να γράφω για τον κόσμο αλλά πραγματικά ο κόσμος της ΑΕΚ ήταν συγκλονιστικός χθες. Αυτή η λέξη υποφέρει από την υπέρχρήση της όμως χθες τι να πεις για έναν λαό που γέμισε και την τελευταία καρέκλα μετά από τέτοια συντριβή και στήριξε την ομάδα μέχρι το 90. Φυσικά δεν χρειαζόταν αυτό το βίντεο που προβλήθηκε πριν την σέντρα γιατί ο κόσμος αυτό που τον προέτρεπε να κάνει το είχε ήδη κάνει πληρώνοντας από την τσέπη του. Για αυτό δημιούργησε κι έναν εκνευρισμό σε αρκετούς. Από εκεί και πέρα οι αντιδράσεις μετά το 0-1 και οι αποδοκιμασίες κυρίως από το πέταλο ήταν καθαρά ποδοσφαιρικές. Και βέβαια ήταν κυρίως για την ιστορική ήττα της Τετάρτης. Οπως και όλα όσα έγιναν έξω από τα επίσημα στο τέλος ανεξάρτητα αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί. Δεν εννοώ φυσικά τις ανοησίες κάποιων λίγων στα σόσιαλ που εκτός των άλλων είναι και τρομερά άδικες περί… κουμπαριάς του Ηλιόπουλου κτλ. Αυτό είναι άδικο και στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Αν κάποιος θέλει περισσότερο από όλους να νικάει η ΑΕΚ και να κερδίζει τίτλους είναι ο Μάριος Ηλιόπουλος. Το αν τα καταφέρνει ή θα τα καταφέρει, γιατί είναι ακόμη πολύ νέος στην ΑΕΚ και το ποδόσφαιρο για να κριθεί, θα το δείξει ο χρόνος. Από εκεί και πέρα σε όλους γίνεται κριτική, σε όλους πέφτει κράξιμο στις στραβές και πάντα η διοίκηση είναι πρώτη στα καλά και τα άσχημα, μην ξεχνάμε τι είχε ακούσει ο Μελισσανίδης ακόμη κι όταν το γήπεδο ήταν ήδη έτοιμο πέντε μήνες πριν τα εγκαίνια του… Το να μην μπορείς να τα κάνεις όλα καλά ή να μην σου βγαίνουν κάποια πράγματα και να τα ακούς για αυτό είναι κάτι που συμβαίνει όμως υπάρχουν και όρια. Οι αποδοκιμασίες όμως συμβαίνουν όπως θα συνέβαιναν τα ίδια και πολύ χειρότερα σε κάθε ομάδα. Αυτά έχει η ζωή του ποδοσφαίρου.

Η ΑΕΚ άλλαξε. Σε τίποτα δεν θύμισε το ναυάγιο της Τετάρτης. Απέναντι σε μια ομάδα που την είχε διαλύσει πριν τέσσερις μέρες η ΑΕΚ βρήκε τον τρόπο να παίξει το παιχνίδι με έναν τρόπο που το έφερε να κριθεί στις λεπτομέρειες. Οι λεπτομέρειες δεν την πήγαν και ίσως δίκαια. Ο Ολυμπιακός είναι πιο ομάδα. Δεν είναι κακό να το δεχτούμε αυτό, το λέγαμε και πριν την Τετάρτη. Βέβαια το ότι η ΑΕΚ μέχρι το απόγευμα της Τετάρτης ήταν στο καλύτερο φεγγάρι της στη σεζόν είναι επίσης μια αλήθεια αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Όταν δεν το σέβεσαι σε τιμωρεί ακόμη εκεί που δεν το περιμένεις. Και στο Καραϊσκάκη η ΑΕΚ δεν σεβάστηκε το ποδόσφαιρο, τον αντίπαλο της και τα δυνατά του σημεία και πάνω από όλα τον εαυτό της και τον κόσμο της.

Χθες ο Αλμέιδα κατέβασε μια άλλη ΑΕΚ. Προσεχτική στα όρια του φόβου όμως μην ξεχνάμε τι είχαν περάσει με δική τους ευθύνη ο προπονητής και οι παίκτες την Τετάρτη. Ο Ολυμπιακός του άμεσου ποδοσφαίρου που έκλεβε την μπάλα στην περιοχή του Πασχαλάκη και σε λίγα δευτερόλεπτα την έβαζε στα δίχτυα την προηγούμενη Τετάρτη δεν έβγαλε ούτε μια κόντρα επίθεση σε ολόκληρο αγώνα. Και έκανε δύο ευκαιρίες, καλύτερες από τις δύο της ΑΕΚ αλλά δύο. Σέβομαι πάρα πολύ τον Μεντιλίμπαρ, έχει κάνει σπουδαίο έργο σε μια ομάδα που την παρέλαβε σε φάση διάλυσης πριν ένα χρόνο, όμως το προφίλ που έχει δείξει όλο αυτό το διάστημα δεν είναι συμβατό με την δήλωση του για τον αντίπαλο προπονητή στο flash interview μετά την λήξη του αγώνα. Δεν περίμενα ποτέ να πει ότι ο Αλμέιδα με την αλλαγή της τακτικής προσέγγισης μπέρδεψε την ομάδα του και όχι τον Ολυμπιακό σε ένα ματς που νίκησε στο 90. Έχει δείξει μεγαλοσύνη στις μεγάλες νίκες του επί της ΑΕΚ οπότε το χθεσινό ήταν αν μη τι άλλο περίεργο. Το μάζεψε και σχεδόν το αντέστρεψε στη συνέντευξη τύπου αλλά κακά τα ψέμματα αυτό που έμεινε ήταν το πρώτο που με κάνει να αμφιβάλω και για το πόσο ήταν αυθεντική η μεγαλοσύνη της Τετάρτης. Και επηρέασε και την κριτική πάρα πολλών για το χθεσινό ματς. Τέλος πάντων, ο νικητής και σχεδόν βέβαιος πρωταθλητής μπορεί να λέει ότι θέλει. Το ποδόσφαιρο όμως όπως και η ζωή, έχει γυρίσματα. Πέρυσι η ΑΕΚ είχε νικήσει 1-2 στο Καραϊσκάκη και έπεφτε… κράξιμο από πολλούς ΑΕΚτζήδες επειδή έδωσε δικαιώματα μετά το 0-2 λες και έπαιζε με τον… Λεβαδειακό. Μετά ήρθε άλλη μια νίκη με τον Ελίασον όμως το ποδόσφαιρο υπενθύμισε με το πιο σκληρό τρόπο στα ματς που ακολούθησαν πως δεν πρέπει να υποτιμάς κανέναν αντίπαλο πόσο περισσότερο μια μεγάλη ομάδα. Ο σεβασμός προς όλους είναι βασικό συστατικό και για την δική σου επιτυχία σε αυτό το υπέροχο άθλημα. Που ακόμη και τέτοιες βραδιές πάλι όμορφο είναι.

Το μόνο που μπορεί να κάνει η ΑΕΚ τώρα είναι να ετοιμαστεί και να πάει να νικήσει στο Χαριλάου. Είχα γράψει από την Τρίτη πως η δεύτερη θέση μόνο σίγουρη δεν είναι για την ΑΕΚ κι ας είχε ξεφύγει 6 και 9 βαθμούς την προηγούμενη Κυριακή. Τώρα η διαφορά είναι 3 και 6 και έχει μπροστά της το πιο δύσκολο ματς από όλους. Και η δεύτερη θέση φέτος είναι σημαντική σε αντίθεση με πέρυσι.