Κατερίνα Αθανασίου

Προγραμματίζοντας κάποιος διακοπές στην Κρήτη το μυαλό του πάει στα γραφικά Χανιά, το παραδοσιακό Ρέθυμνο, την Σητεία, την Ιεραπέτρα, τον Αγιο Νικόλαο και φυσικά το Ηράκλειο. Δίπλα από κάθε πόλη βάζετε όποιον επιθετικό προσδιορισμό θέλετε καθώς, η παραμονή στο νησί απέδειξε το έντονο τοπικιστικό στοιχείο.

Ζητούμενο των διακοπών μας ήταν να δούμε και την άλλη Κρήτη. Την ορεινή, την άγνωστη, την (όσο το δυνατόν) μη τουριστική. Για τον επισκέπτη σίγουρα οι παραλίες και τα αρχαιολογικά μέρη αποτελούν προτεραιότητα, όμως για κάποιον που θέλει να μιλήσει με τους «Κρητίκαρους» τα ορεινά χωριά είναι πρόκληση.

Και η Κρήτη έχει πολλά! Και χωριά και προκλήσεις. Η βόλτα με το νοικιασμένο αμάξι στα «γνωστά» Ανώγεια μας οδήγησε και στα «άγνωστα» (μέχρι πριν λίγα χρόνια) Ζωνιανά. Αλλωστε η απόσταση μεταξύ τους είναι ένα τσιγάρο δρόμος. Η καλύτερα μια ρακή μακριά. Ένα χωριό που οι κάτοικοί του δεν θέλουν να τους θυμούνται οι τουρίστες για τα γνωστά επεισόδια, ούτε για την περίφημη πυροβολημένη ταμπέλα που πλέον υπάρχει μόνο στο ίντερνετ και στην Ασφάλεια.

«Δεν υπάρχει πλέον πινακίδα, καθώς όποιος τουρίστας έρχεται την κατεβάζει. Την παίρνει για σουβενίρ» είναι η εξήγηση των κατοίκων που υπερηφανεύονται για το χωριό τους, τη φιλοξενία τους, το μουσείο των κέρινων ομοιωμάτων και το σπήλαιο τους. Δεν κλαίγονται για την οικονομική κατάσταση αλλά αγανακτούν απέναντι στους κυβερνώντες για την αντιμετώπιση που έχουν όχι μόνο απέναντι στο χωριό τους αλλά στο νησί τους.

«Δεν έχουμε δρόμους. Κάθε οικογένεια έχει χάσει κοπέλια στην άσφαλτο. Δεν είναι δρόμοι αυτοί. Τίποτα δεν έχει γίνει στην μεταπολίτευση. Και ξέρεις ποιο είναι το άσχημο;» σε ρωτάνε και σε αποστομώνουν με την απάντηση τους... «Η Κρήτη είναι βαμμένη πράσινη. Και η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για μας. Αφού δεν κάνουνε τίποτε αυτοί που τους ψηφίζει όλο το νησί σκέψου ότι ούτε οι γαλάζιοι κάνανε κάτι για μας. Σου λένε “αυτοί ό, τι και να γίνει θα ψηφίσουν τους άλλους”. Κι έτσι κανείς δεν μας σκέφτεται. Μονά ζυγά χαμένοι. Όμως εμείς δεν το βάζουμε κάτω... Κάθε οικογένεια κάνει όσα περισσότερα παιδιά μπορεί. Τι τρία πιάτα στο τραπέζι, τι τέσσερα, τι πέντε... Έχει ο θεός. Δεν περιμένουμε κανένα να μας φροντίσει. Μόνοι μας φτιάχνουμε τη μοίρα μας».

Και εκεί που θέλεις να τους πεις για τα προβλήματα που έχει η Ήπειρος, τους δρόμους που (δεν) έχει η Αιτωλοακαρνανία, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Θεσσαλία, την απομόνωση που νιώθει η Θράκη σε κερνάνε μια ρακή και ξεχνιούνται. Όχι τα προβλήματα - αυτά θα υπάρχουν πάντα - αλλά η μεμψιμοιρία και η γκρίνια.

Έχει ο Θεός και ας μας βάζει σημάδι είτε στα Σφακιά, είτε στα Ζωνιάνα, είτε σε κάθε περιοχή της Ελλάδας…