Γιάννης Γ. Αντύπας

Αμέσως μετά την παραίτηση Τσίπρα, έγινε από τις Βρυξέλλες η περίφημη σχετική δήλωση του Π/Θ Κυρ. Μητσοτάκη

Τα αποτελέσματα των εκλογών της 21 Μαίου έδειξαν πολιτική κυριαρχία του Κ. Μητσοτάκη με ποσοστά πού άνετα υπό τα εκλογικά συστήματα όλων των προηγούμενων εκλογών πριν το τρικ του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την απλή (απελπισμένη) αναλογική του, θα είχε άνετη αυτοδυναμία στην νέα Βουλή.

Δεν έχει γίνει και καμιά έρευνα, αλλά δεν θα πέφταμε και πολύ έξω αν λεγαμε πως από την στιγμή που μπαίνουμε στο παραβάν του εκλογικού μας κέντρου, επιλέγουμε το Ένα ψηφοδέλτιο, το Δικό μας. Μέχρι να κλείσουμε τον φάκελο και να κατευθυνθούμε προς την καλπη, πρέπει να μεσολαβούν το πολύ 20 με 30 δευτερόλεπτα. Μετά τέλος, ότι ρίξαμε στην κάλπη, αυτό είναι και δεν αλλάζει

Πρόσφατα έγιναν οι κρίσεις στην ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων. Η Κυβέρνηση αποφάσισε να διατηρήσει στην θέση του, ως αρχηγό τους για έναν ακόμα χρόνο τον στρατηγό Κων/νο Φλώρο.

Αυτές τις μέρες αναβιώνει το τραγικό απόγευμα της Δευτέρας 23 Ιουλίου 2018 στο Ματι με την σχετική δίκη των υπευθύνων

Τον Μάιο του δραματικού για την χώρα 2015, ο κος Τσίπρας βρισκόταν στην Ρωσία και συγκεκριμένα στην Αγία Πετρούπολη συμμετέχοντας στο «Οικονομικό Φόρουμ» που διοργανώθηκε εκεί, παρουσία και του (μετέπειτα εισβολέα) Προέδρου Πούτιν

Σήμερα, που γράφονται οι γραμμές αυτές, είναι η επέτειος του ΟΧΙ. Όχι η κανονική, της 28ης Οκτωβρίου. Η άλλη. Του άλλου ΟΧΙ. Του ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ.

Τον γύρο του διαδικτύου έκανε το βίντεο ενός “κάγκουρα”(*), (ας μας επιτραπεί ο όρος μιας και νομίζουμε πως μόνο αυτόν θα καταλάβαινε), που δελεάζει ένα γατάκι για να το ρίξει κλωτσώντας το στην θάλασσα.

Πρόσφατα η ιστοσελίδα Nordic Monitor του αυτοεξόριστου δημοσιογράφου Abdullah Bozkurt που εδώ και χρόνια ειδικεύεται σε θέματα που αφορουν την Τουρκία δημοσίευσε στις 5 Απριλίου, ένα άρθρο για τον νέο πύραυλο της Τουρκίας τον Cakir. Ο πύραυλος αυτός έχει βεληνεκές 150 χλμ και μπορεί να εκτοξευθεί απο την ξηρα, από πλοία, από μαχητικά αεροσκάφη και από drones

H εισβολή των Ρώσων στην Ουκρανία βρίσκεται, σήμερα Κυριακή 26 Φεβρουαρίου, στην 4η μέρα της. Το αποτέλεσμα δείχνει προβλέψιμο δυστυχώς για τους Ουκρανούς, αν αφεθούν μόνοι τους εκτός και αν γίνει η πολυπόθητη έκπληξη.

Με την έλευση των πρώτων από τα 24 Ραφάλ στην Ελλάδα τη Τετάρτη 19 Ιανουαρίου ξεκινάει μια νέα εποχή για την Πολεμική Αεροπορία και την Ελληνική άμυνα ευρύτερα. Η Ελλάδα πέτυχε μέσα σε ένα χρόνο να ανατρέψει τις ισορροπίες στον αέρα του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου εισάγοντας οπλικά συστήματα αιχμής και περνώντας σε μια νέα ψηφιακή εποχή

Ένας βουλκανιζατερατζής θα γελάσει αν βγάλω αντίθετα βασικά συμπεράσματα για την δουλειά του αν δεν είμαι βουλκανιζατερατζής και εγώ. Το ίδιο θα κάνει κάθε ειδικός με όποιον άσχετο με την ειδικότητά του. Αν επιμείνω το πιθανότερο είναι να χρησιμοποιήσει τη λέξη από μ.

Είναι σχεδόν βέβαιο πώς δεν γνωρίζουμε πόσοι από αυτό το καινούργιο προϊόν του (Νέο)Ελληνικού Αθάνατου Πνεύματος, τους «αρνητές απογραφής» τους αρέσει να λένε ευγενικά «όχι, δεν θα πάρω», αν κάποιος τους προσφέρει ντομάτες γεμιστές- δεν υπάρχουν τα σχετικά στοιχεία βλέπετε.

Έχουν περάσει πάνω 10 μήνες από την έλευση των εμβολίων παγκοσμίως και την συνεπακόλουθη συζήτηση περί της αποδοχής τους ή όχι

Λοιπόν, ας υποθέσουμε πως είστε μαθητές της 2ας Γυμνασίου. Σε μια τάξη των 28 έχετε Μαθηματικά 4 φορές την εβδομάδα

Χύθηκε πολύ γραπτό και ηλεκτρονικό μελάνι, τόσο στον τύπο όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με αφορμή τα όσα είπε ο αρχηγός της αντιπολίτευσης στη βουλή κατά την πρόσφατη συνέντευξή του στην ΔΕΘ για την μεσαία τάξη και τις πολιτικές που εφάρμοσε απέναντί της κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του κατά την 4ετία 2015-2019.

Εντάξει… Όταν ήμασταν μωρά ίσως να είχαμε κάποια δικαιολογία που μας πείραζε, μας ενοχλούσε αν ο φίλος μας πήγαινε να παίξει με κάποιο άλλο παιδάκι και όχι μαζί μας

Υπάρχουν ελάχιστα όρια στο τί μπορεί να χρησιμοποιεί κανείς στον (πολιτικό) λόγο του για να πείσει ένα ακροατήριο για τις θέσεις του. Αυτό ισχύει και για τους πολίτες μιας χώρας αλλά, ίσως ακόμα περισσότερο, για τους πολιτικούς και τα κόμματα της.

Η περασμένη Κυριακή, 6 Ιουνίου ήταν μια μάλλον συνηθισμένη μέρα, σαν όλες τις ανώνυμες μέρες κάθε χρόνου. Βέβαια ήταν η «Παγκόσμια Ημέρα Ρωσικής Γλώσσας» στον ΟΗΕ (και ίσως στον Περισσό να κάναν καμμιά μικρομάζωξη, αλλά φαντάζομαι όχι σπουδαία πράγματα) και στην Αγγλία άρχιζε η εβδομάδα Διατροφικής Ασφάλειας στο Σπίτι. Γενικά τίποτα το συνταρακτικό και αυτήν την Κυριακή 6 Ιουνίου.

Στο προηγούμενο σημείωμα έγινε μια απόπειρα να αιτιολογηθεί η ανάγκη να έχει η χώρα στοιχεία μακροπρόθεσμης στρατηγικής -ένα πρόγραμμα αν προτιμάτε- με παράλληλη δημιουργία των κατάλληλων μέσων για την επίτευξη των στόχων της. Σαν παράδειγμα αναφέρθηκαν ορισμένοι μακροπρόθεσμοι σχεδιασμοί της Τουρκίας.

Η ιστορία του κλεισίματος του καναλιού του Σουέζ από το γιγάντιο containership, Ever Given ολοκληρώθηκε με την αποκόλληση του πλοίου, αφού συντάραξε την παγκόσμια οικονομία αλλά και τα ΜΜΕ για μέρες. Μέσα σε όλα που γράφτηκαν υπήρξαν και αναφορές στα κράτη που προσφερθηκαν να  βοηθήσουν την Αίγυπτο με διάφορα -τεχνικά κυρίως- μέσα, ανάμεσα σε αυτές και η χώρα μας,  οι ΗΠΑ κλπ.

Μέχρι σχεδόν πριν από δύο μήνες όλων οι ελπίδες στηρίζονταν σε δύο επίπεδα: 1. Την όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση της πανδημίας και 2. Την έλευση σε αναγκαστικά πρωτόγνωρα σύντομο χρονικό διάστημα, ενός αποτελεσματικού εμβολίου, που θα μας οδηγούσε -έτσι νομίζαμε-περίπου σε μια σχεδόν αυτόματη λύση του θέματος. 

Πώς το λέγανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι το ότι πίσω από κάθε κακό κρύβεται και ένα καλό; «Ουδέν κακόν αμιγές καλού», έτσι δεν είναι; Το μάθαμε και στο σχολείο…Το εμπεδώσαμε όμως; Μάθαμε να ανακαλύπτουμε αυτό ακριβώς το «καλό» σε καταστάσεις αρνητικές;

Για τους συνωμοσιολόγους που σέβονται τον εαυτό τους, πίσω από κάθε τί σημαντικό που συμβαίνει σε αυτόν τον πλανήτη, βρίσκεται απαραιτήτως κάποιος ύπουλος εγκέφαλος. Άρα, με την ίδια ακριβώς λογική, και πίσω από τους ίδιους συνοωμοσιολόγους, κάποιος πρέπει να βρίσκεται. Κι αυτός ο κάποιος πρέπει να έχει όνομα  και πρέπει να έχει και σχέδιο, - όπως ο Μπιλ Γκέιτς ας πούμε που (σύμφωνα με τις τελευταίες συνομωσιολογικές τάσεις) θα βαλει τσιπάκι σε δισεκατομμύρια εμβόλια. Βλέπετε δεν γινονται κάτι τέτοια έτσι, χωρίς σχέδιο…

Αν κάτι χαρακτηρίζει την δίνη αυτής της χρονιάς την οποία ζούμε, είναι το πόσο συμπυκνωμένα ήταν και είναι, κάθε ένα από τα γεγονότα που απαρτίζουν αυτό το δράμα του covid-19. Πόσο αστραπιαία εξελίσσονται όλα και ταυτόχρονα πόσο έντονα αφορούν κάθε έναν ατομικά από όσους ζουν σε αυτόν τον πλανήτη.