Γιάννης Γ. Αντύπας

Η απόφαση αυτή είναι απολύτως δικαιολογημένη για 2 λόγους: Γιατί στην κρίσιμη περίοδο μέχρι τις εκλογές σε Ελλάδα και Τουρκία και δεδομένης της απρόβλεπτης προσωπικότητας του κ. Ερντογάν, ιδίως αν συνειδητοποιήσει το ενδεχόμενο ήττας του, καλό είναι στις ΕΔ να υπάρχει συνέχεια ηγεσίας με απόλυτη γνώση και εμπειρία κάθε πτυχής του ευαίσθητου τομέα της Άμυνας της χώρας. Έπειτα επειδή ο κος Φλώρος έχει επιτελέσει αδιαμφισβήτητο έργο για το οποίο δεν έχει βρεθεί κανείς να κάνει οποιοδήποτε αρνητικό σχόλιο ουσίας.

Ο κ. Φλώρος όμως, που όπως φαίνεται είχε την ατυχία να είναι αρχηγός των ΕΔ επί μιας κυβέρνησης που το κόμμα της Αξ. Αντιπολίτευσης μισεί, βρίσκεται εδώ και μήνες στα πρωτοσέλιδα του αντιπολιτευτικού Τύπου ως θύμα παρακολουθήσεων.

Ίσως σε μια χώρα των λαϊκιστικών ακροτήτων όπως η δική μας, κάποιος να θεωρεί αν όχι αναμενόμενη, τουλάχιστον εξηγήσιμη μια τέτοια κατάσταση, κυρίως όταν προέρχεται από πολιτικούς που έχουν κάνει τον λαϊκισμό επάγγελμα και τέχνη. Το να ενστερνίζονται όμως τις ίδιες απόψεις, τις ίδιες πρακτικές άνθρωποι που γνωρίζουν -ή οφείλουν να γνωρίζουν- τι σημαίνει για την χώρα, ειδικά στην συγκεκριμένη συγκυρία με τόσα προβλήματα στα σύνορα μας, πάει πολύ και αγγίζει τα όρια του ανεπίτρεπτου.

Σε μια πρόσφατη συνέντευξη του, ο κος Ε. Αποστολάκης, νυν στέλεχος του Σύριζα και διορισμένος στο παρελθόν από τον κο Τσίπρα στην ίδια θέση με τον κο Φλώρο, -άρα έχοντας άριστη γνώση τι σημαίνει Αρχηγός ΕΔ-, έκανε στον τελευταίο μαθήματα προσωπικής ευθύνης.

Δήλωσε, ότι ο κος Φλώρος θα έπρεπε να έχει ήδη παραιτηθεί, όπως θα έκανε και ο ίδιος αν βρισκόταν στην θέση του. Κι όλο αυτό γιατί μια συγκεκριμένη εφημερίδα, χωρίς στοιχεία, τον ενέπλεξε στο γαιτανάκι των παρακολουθήσεων που άρχισε με τον κο Ανδρουλακη, συνεχίστηκε με τους μισούς υπουργούς της Κυβέρνησης και γραμματείς πολιτικών γραφείων και κατέληξε στη τραγελαφική ιστορία περί Predator του κου Πιερρακάκη -ως μέσο να σώσει ο άνθρωπος την οικογένεια του κατα το τραγικό και ιδιοκτησίας Σύριζα απόγευμα των 104 νεκρών στο Μάτι.

Και αναρωτιέται κανείς, πού πήγε το αίσθημα ευθύνης του, -που τώρα με άνεση κατηγορεί ευθέως τον κο Φλώρο ότι υστερεί-, όταν η χώρα τον κάλεσε να αναλάβει υφυπουργός στην Πολιτική Προστασία στην θέση του απερχόμενου κου Χαρδαλιά;

Το αίσθημα ευθύνης μας επιτρέπει να βλέπουμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Δεν θα έπρεπε λοιπόν η πρόταση αυτή να θεωρηθεί τιμητική και κυρίως υπεράνω κομμάτων; Και αν ναι, θα έπρεπε η αναμενόμενη άρνηση του κου Τσίπρα προς κάθε τι από την σημερινή κυβέρνηση να αποτελέσει ένα άδοξο τέλος μιας προσπάθειας προς όφελος της χώρας; Γιατί πάλι πρώτα το κόμμα και μετά η χώρα και μάλιστα από έναν άνθρωπο που την υπηρέτησε σε νευραλγική θέση;