Γιώργος Δ. Ανδρέου

Χαρακτηρίζοντας, αναιδώς, χούντα την εκλεγμένη Κυβέρνηση της χώρας που προσπαθεί, σε μια δίνη πρωτοφανών προβλημάτων, να βάλει, μετά από πολλά χρόνια, κάποια στοιχειώδη τάξη στην ασυδοσία. Στην κοινωνική και την πολιτική ζωή, στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, τις πλατείες, τους δρόμους και τα πάρκα, στο διαδίκτυο, στα μέσα επικοινωνίας και κοινωνικής δικτύωσης.

Προφανώς το ανέσυραν κάποιοι, από την ιστορική ηγεσία της καθ’ ημάς αριστεράς, που έχουν κολλημένο το μυαλό στις ένδοξες μέρες της μεταπολίτευσης. Τότε που διαδήλωναν, παθιασμένοι νέοι, παίζοντας με τους αστυνομικούς κλεφτοπόλεμο, στο κέντρο της Αθήνας. Πιστεύοντας πως θα λειτουργήσει ο συνειρμός με τη χούντα, που πάντα «περνάει», και θα γίνει η πολυπόθητη παλινόρθωση σε κυβερνητικά μεγαλεία. Οι μεγάλοι άνθρωποι βλέπετε αναθυμόμαστε όλο και πιο παλαιά πράγματα.

Ήταν το σύνθημα που κυριάρχησε στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Για να εκφράσει την αντίθεση, της αριστεράς κυρίως, σε αποφάσεις και μέτρα των πρώτων δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων, για το θεσμικό συμμάζεμα της χώρας και της κοινωνίας που ξεσάλωνε πολλαπλώς, εκτονώνοντας τα απωθημένα της, μετά την 7ετή καταστολή.

Αβανταδόρικο τότε, γιατί ήταν πολύ νωπές οι μνήμες των περιορισμών των δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ανιστόρητο και άδικο όμως γιατί στρεφόταν κατά της παράταξης που εδραίωσε τη δημοκρατία στον τόπο.
Απέβλεπε στη συνειρμική ταύτιση των πρώτων «δεξιών» μεταδικτατορικών κυβερνήσεων, ως συνέχεια, του καθεστώτος της 7ετίας. Στην αντίδραση των πολιτών στην εκλεγμένη με συντριπτική πλειοψηφία, κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Κυβέρνηση που αποδείχθηκε σοφή επιλογή του λαού, τότε αμέσως μετά τη δικτατορία, αφού πέτυχε, νομιμοποιώντας και το τότε εκτός νόμου Κομουνιστικό Κόμμα, την ομαλή μετάβαση στη δημοκρατία, χωρίς κραδασμούς και κοινωνικές εντάσεις. Με κορωνίδα την ένταξη της χώρας στην Ενωμένη Ευρώπη.

Απευθύνουν, όπως και τότε, το σύνθημα στο θυμικό των πολιτών με δημοκρατικό φρόνημα, αντίθετων, στην πλειονότητά τους με τη δικτατορία, αποβλέποντας στην απαξίωση του πολιτικού αντίπαλου και την προσέλκυση ψήφων.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν άρδην. Αυτοί που υιοθέτησαν το σύνθημα, «αριστεροί» , κυβέρνησαν τη χώρα συνολικά περισσότερο χρόνο από τους δεξιούς. Το σύνθημα ξεθύμανε, ως άνευ αντικειμένου, έγινε σήριαλ. Στη χώρα κυριάρχησε η πολιτική ασυδοσία, που ανέχτηκαν και υπέθαλψαν δεξιόφρονες και αριστερόφρονες πολιτικοί.

Ακούγεται παράταιρο, εκτός τόπου και χρόνου, να:

• Να παραλληλίζει η αριστερά , ανιστόρητα και αναιδώς, την εκλεγμένη δημοκρατική Κυβέρνηση της χώρας με χούντα,

• Να χαρακτηρίζει τα μέτρα της Κυβέρνησης για τον περιορισμό της πολιτικής ασυδοσίας, ως οργανωμένη και συστηματική επίθεση κατάργησης ελευθεριών και δικαιωμάτων των πολιτών. Μέτρα που είχαν εν πολλοίς εγκρίνει οι πολίτες με την ψήφο τους.

Όπως όμως όλα τα μπαγιάτικα και ξεθυμασμένα πράγματα, δεν βρίσκει το αναχρονιστικό σύνθημα αυτό ανταπόκριση στους νέους και την κοινωνία. Το δείχνουν οι αναιμικές κινητοποιήσεις των ίδιων και των ίδιων.
Η χώρα όμως βιώνει καθημερινά:

• Τις συνέπειες της αυθάδικης και ανεξέλεγκτης αυθαιρεσίας κάποιων και ειδικά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
• Τα οργανωμένα παπαγαλάκια να δημιουργούν νοσηρό κλίμα, παίρνοντας τη σκυτάλη από τα κόμματα. Είτε με διόγκωση μεμονωμένων περιστατικών αστυνομικής αυθαιρεσίας, είτε με οργανωμένη διασπορά ψευδών και κατασκευασμένων «ειδήσεων – fake news,

Όλα στο βωμό της αγωνιώδους προσπάθειας συσπείρωσης και περιχαράκωσης, της «δημοκρατικής παράταξης», ενάντια στην επίθεση της «δεξιάς», στις «κατακτήσεις του λαού» ( φρασεολογία από το ίδιο μπαούλο με τη ναφθαλίνη).

Ο κόσμος, ευτυχώς, είναι πλέον υποψιασμένος και καχύποπτος. Ακόμα και οι συναισθηματικά φορτισμένοι από την περίοδο της χούντας. Αρνείται να καταναλώσει τα ληγμένα μπαγιάτικα «πιάτα», που του σερβίρουν για να τον πείσουν πως τάχα νοιάζονται για τα δικαιώματά του. Απόκτησε αντισώματα, ανοσία, αρρωσταίνοντας από τη διακυβέρνηση και τα ψέματά τους.

Διαισθάνεται πως αυτό που ονομάζουν «κατάργηση δικαιωμάτων του λαού» είναι μια, για πρώτη φορά σοβαρή, προσπάθεια θεσμικού αστικού εκσυγχρονισμού της χώρας, σε πολλά επίπεδα. Ιδιαίτερα στην θέσπιση ορίων στην άσκηση των πολιτικών δικαιωμάτων των κομμάτων, στα πλαίσια του νόμου και όχι σε βάρος της κοινωνίας.

Η πλειοψηφία των Ελλήνων αρνείται να αποδεχθεί ότι στα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών, που πρέπει να προστατεύονται, περιλαμβάνονται:

• οι καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων.
• η δημιουργία πολιτικού γκέτο αναρχίας στο κέντρο και τις γειτονιές της πόλης.
• η ικανοποίηση εκβιαστικών απαιτήσεων ισοβιτών κατά συρροή δολοφόνων.
• η ανεύθυνη συστηματική παραβίαση των κανόνων της προστασίας της χώρας από την πανδημία, με την υποκίνηση και υπόθαλψη επικίνδυνων συγκεντρώσεων «διαμαρτυρίας».
• Η εκβιαστική απαίτηση, εν τέλει, να «παγώσει» κάθε νομοθετική δραστηριότητα του κράτους, με την απειλή οργάνωσης συνεχών κινητοποιήσεων που θέτουν σε θανάσιμο κίνδυνο τη δημόσια υγεία.

Η δημοκρατία όμως και η εφαρμογή του νόμου δεν εκβιάζονται.


*O Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)