Φώφη Γιωτάκη

Μετά από τις ευρωεκλογές, οι οποίες προσπάθειες της κυβερνητικής παράταξης και των κομμάτων της αντιπολίτευσης να ξεπεράσουν τον κακό τους εαυτό και να κινηθούν με μεγαλύτερη άνεση προς τον στόχο δεν απέδωσαν τα προσδοκώμενα κέρδη. Μπορεί η Νέα Δημοκρατία να διατηρεί ισχυρό προβάδισμα και το δεύτερο κόμμα να ακολουθεί σε μεγάλη απόσταση, ωστόσο ούτε η κυβέρνηση έχει αναδείξει δυνατά χαρτιά για την εκ νέου διεκδίκηση της αυτοδυναμίας, ούτε το ΠΑΣΟΚ είναι σε θέση να πείσει τους ψηφοφόρους στους οποίους απευθύνεται ότι είναι ένα βήμα από τη «νίκη, έστω με μία ψήφο». Η μεν Νέα Δημοκρατία τελευταία στα γκάλοπ και στην εκτίμηση ψήφου δείχνει τάσεις σταθεροποίησης γύρω στο 30%, ενώ το ΠΑΣΟΚ εμφανίζεται εγκλωβισμένο στη συνθήκη της ακούνητης βελόνας και της επιστροφής του Αλέξη Τσίπρα. Μέχρι τις εκλογές είναι μακρύς ο δρόμος και κανείς δεν μπορεί να ξέρει από τώρα αν στην προεκλογική μάχη προστεθούν κι άλλα κόμματα και με ποια «συνθήματα» στην ατζέντα τους. Οι πολίτες από την άλλη πλευρά, αγωνιούν και προβληματίζονται, γεμίζουν με συγκεκριμένα αιτήματα το πολιτικό σύστημα για τις καλύτερες μέρες που επιθυμούν να δουν στην καθημερινότητά τους και κυρίως στο αμοντάριστο πλάνο της προοπτικής τους. Μπορεί κυβερνητικά στελέχη να επαναλαμβάνουν ότι η χώρα «σκίζει» στο ρυθμό ανάπτυξης, αλλά η επίκληση του συγκεκριμένου επιτεύγματος δεν κόβει έξοδα από το μηνιάτικο που μπαίνει στο σπίτι. Είναι αναβάθμιση για την εικόνα της χώρας η δυνατή υποψηφιότητα του Κυριάκου Πιερρακάκη για την ηγεσία του Eurogroup, αλλά τα μικρά και τα σπουδαία για τον κάθε πολίτη -όπως η σημαντική απόφαση για τους συγγενείς των θυμάτων στο Μάτι και την Μάνδρα- είναι (όταν συμβαίνουν, έστω με αδικαιολόγητη καθυστέρηση χρόνων) που θα κρίνουν το φινάλε του «έργου» στο πολιτικό σκηνικό.

Η κυβέρνηση εμφανίζεται συχνά να «τρέχει» πίσω από τις εξελίξεις σε σημαντικούς τομείς και να αναζητεί την τελευταία στιγμή λύσεις συνεννόησης με τα κοινά, που είτε διεκδικούν με κινητοποιήσεις τα αιτήματά τους, όπως είναι οι αγρότες, είτε αναμένουν μια βελτιωμένη έκδοση της πολιτικής που ασκείται καραδοκώντας από την «γκρίζα ζώνη» στις δημοσκοπήσεις. Από την επομένη της εκπνοής του τρέχοντος έτους αρχίζει επί της ουσίας η προεκλογική περίοδος. Ασχέτως από το αν οι εκλογές γίνουν την άνοιξη του 2027 ή νωρίτερα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση θα κληθούν να ξεκινήσουν να ανοίγουν ένα-ένα τα χαρτιά τους και να απευθυνθούν στους πολίτες με καθαρά λόγια. Η επικοινωνία έπεται και συνήθως πέφτει στα βράχια αν δεν βασίζεται σε ξεκάθαρες πολιτικές και στοχεύσεις. Έχει αποδειχθεί ουκ ολίγες φορές και με τον πλέον κοφτερό τρόπο. Η συναίνεση ως σύνθημα ξεπεράστηκε γρήγορα από τις αντίθετες κινήσεις στο πεδίο, ακόμη και για μείζονα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες- και είναι προφανώς δύσκολο να επιστρέψει, έστω ως επίκληση σε μια καθαρά προεκλογική περίοδο. Πέρσι τέτοιο καιρό άλλωστε, συζητούσαν για την ανάγκη ενίσχυσης της θεσμικής συμπεριφοράς, αλλά η κουβέντα κάθε άλλο παρά κατέληξε για ένα πρόεδρο της Δημοκρατίας κοινής αποδοχής. Το ένα κόμμα κοίταξε το άλλο και μετά το καβούκι του.

Στα προ-χριστουγεννιάτικα γκάλοπ θα πάρουμε μια ακόμη γεύση για το πως λειτούργησε η προαναγγελία κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος έχει αφήσει συγκεκριμένο κυβερνητικό αποτύπωμα (και ένα τρίτο μνημόνιο) και έχει, μετά από την εκκωφαντική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2023, «πρωταγωνιστήσει» δυο φορές με τις παραιτήσεις του(μέσα σε δύο χρόνια, πρώτα «παραμέρισε» από την ηγεσία και μετά αποχώρησε και από τη βουλή). Από τον Ιανουάριο και μετά, μαζί με την αντίστροφη μέτρηση προς τις εκλογές, μαζί με τους παλιούς και τους νέους «πρωταγωνιστές», θα αρχίσει να φαίνεται ποιους εμπιστεύεται και ποιους κοιτάζει καχύποπτα ο κόσμος. Ο κεντροδεξιός, ο κεντροαριστερός, ο κεντρώος, ο αναποφάσιστος ψηφοφόρος με το ίδιο προφίλ και τον ίδιο μισθό στην ίδια δουλειά δεν έχει διαφορετικά προβλήματα στο κεφάλι του. Έχει όμως τη δυνατότητα να προσπαθήσει να ξεχωρίσει το όραμα, το σχέδιο και τα πρόσωπα της κάθε ομάδας που θα το υπηρετήσουν την επόμενη μέρα. Και έχει από τώρα δείγματα γραφής για να μπει αθόρυβα στη διαδικασία της σύγκρισης. Και οι «αθόρυβοι» ψηφοφόροι, είναι εκείνοι που κάνουν την καταλυτικής σημασίας επιλογή στην κάλπη.