Φώφη Γιωτάκη

Υπό αυτήν την έννοια ο Αλέξης Τσίπρας έχει καταφέρει από τον περασμένο Ιούνιο να ασχολούνται με εκείνον φίλοι και αντίπαλοι, που αναπαράγουν σενάρια για την «επιστροφή» του στην πολιτική, για το βιβλίο, για το εξώφυλλο και το οπισθόφυλλο του βιβλίου, για τις πιθανές αποκαλύψεις, για το νέο κόμμα. Ο ίδιος έχει φροντίσει να ανοίγει ένα-ένα τα τεύχη της αφήγησής του, ροκανίζοντας ευχάριστα τον χρόνο των τελικών αποκαλυπτηρίων.

Την ίδια ώρα στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, η ζώνη των αναποφάσιστων ψηφοφόρων αντιστέκεται σταθερά και μεγαλώνει, παρότι κάθε μέρα που περνά βρισκόμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην τελική ευθεία προς τις εκλογές (σε αυτή τη φάση οι αναποφάσιστοι συνήθως έχουν πιο καθαρή θέση). Στην κεντροαριστερά και στην ευρύτερη «δεξαμενή» όπου απευθύνεται ο κ. Τσίπρας, δεν υπάρχει ακόμη κόμμα που να έχει ξεχωρίσει ως εκείνο που θα αποκτήσει σύντομα το ρόλο ενός ισχυρού εναλλακτικού παίκτη απέναντι στη Νέα Δημοκρατία. Το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να κρατά αποστάσεις από το δημοσκοπικό άλμα, παρατηρεί την ακούνητη βελόνα και παρότι καθαρά δεύτερο κόμμα στα γκάλοπ ουδείς γνωρίζει από τώρα αν μπορεί να διατηρήσει την ίδια θέση στον πρώτο γύρο των εκλογών. Το σχετικό ερώτημα συνδέεται αναπόδραστα με την αδυναμία του να μετατρέψει σε μονοψήφια τη διαφορά του από το προβάδισμα της Νέας Δημοκρατίας καθώς και να δημιουργήσει ασφαλή αναχώματα για το πιθανό μπρα ντε φερ για τη δεύτερη θέση με το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Στο δε ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά είναι σκούρα τα πράγματα, αφού η Κουμουνδούρου φλερτάρει στην πρόθεση ψήφου με το αναγκαίο ποσοστό εισόδου στη βουλή, ενώ η Πατησίων κάνει ανεπιτυχείς συνήθως προσπάθειες όσον αφορά στην καταγραφή της με ποσοστό μεγαλύτερο από το σωτήριο 3%.

Και στην κυβερνητική παράταξη η κατάσταση δεν είναι καλύτερη- ούτε καν καλή. Παρά τις προαναγγελίες οι πρωτοβουλίες που ακολουθούν δεν δημιουργούν την ικανή και αναγκαία συνθήκη να κουνήσει τη βελόνα μπροστά, σε ποσοστά σαφώς μεγαλύτερα από αυτά των ευρωεκλογών. Τελευταία, βολοδέρνει μεταξύ των ατυχών χειρισμών στον Άγνωστο Στρατιώτη και στα ΕΛΤΑ και αναζητεί σανίδια στήριξης από την κοινοβουλευτική της ομάδα, που όμως δυσκολεύεται να σταθεί κυρίως στις αγροτικές περιφέρειες από τις αντιδράσεις των πολιτών με φόντο το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και την καθυστέρηση καταβολής των επιδοτήσεων στους «κανονικούς» δικαιούχους. Αν γινόντουσαν αυτήν την Κυριακή εκλογές, ακόμη και οι φανατικοί οπαδοί της ΝΔ γνωρίζουν ότι το σενάριο του 2019 και του 2023, δηλαδή της ισχυρής γαλάζιας αυτοδυναμίας δεν πρόκειται να βρει για Τρίτη φορά εύφορο έδαφος. Είναι προφανές ότι η Νέα Δημοκρατία έχει πολύ δρόμο μπροστά της για να προσπαθήσει να «γυρίσει» κρίσιμα εκλογικά κοινά υπέρ της, χωρίς να μπορεί από τώρα να υπολογίσει τα περιθώρια επιτυχίας, αν και όπου υπάρχουν. Και μπορεί το Μέγαρο Μαξίμου να υποστηρίζει ότι στρατηγική του στόχευση είναι ο πρώτος γύρος και η αυτοδυναμία, αλλά η σκληρή πραγματικότητα δείχνει ότι αν δεν προκύψουν θεαματικές αλλαγές η Νέα Δημοκρατία θα στραφεί στη «λύση ανάγκης» του δεύτερου γύρου. Και το αποτέλεσμα της δεύτερης μάχης της θα κριθεί σε σημαντικό βαθμό από τον ποιον θα βρει ως βασικό αντίπαλο στο δεύτερο γύρο. Ένα καθαρά δεύτερο κόμμα και ποιο; Ή μια κατακερματισμένη κεντροαριστερά, όπου το δεύτερο και το τρίτο κόμμα θα έχουν …μια ψήφο διαφορά; Είναι κάποια από τα σενάρια, που ήδη συζητούνται στα επιτελεία των κομμάτων, που οφείλουν να προετοιμάζονται για την οποιαδήποτε εξέλιξη, στη βάση των πολιτικών συσχετισμών που θα προκύψουν. Είναι αυτονόητη η ενασχόληση με τα σχετικά σενάρια και στην έδρα Τσίπρα.

Στην παρούσα φάση πάντως ο κ. Τσίπρας δεν έχει λόγο να εμπλακεί δημοσίως στα ήδη πολυσυζητημένα σενάρια. Η επάνοδός του ταυτίζεται με τη διεκδίκηση νέου πρωταγωνιστικού ρόλου στο πολιτικό σκηνικό και δεν θα ξεκινούσε προς αυτήν την κατεύθυνση – εννοείται- αν έβλεπε ότι η κυβερνητική φθορά ήταν μικρότερη και αν το ΠΑΣΟΚ είχε αδράξει με επιτυχία τις ευκαιρίες που συνάντησε, ειδικά πέρσι τέτοιο καιρό με την ανάληψη καθηκόντων αξιωματικής αντιπολίτευσης από τις απανωτές διασπάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Άρα ο κ. Τσίπρας στην παρούσα φάση έχει την «πολυτέλεια» να ανοίγει όποτε θέλει, όπως θέλει, έναν-ένα τα κεφάλαια του σχεδιασμού του, να επιχειρεί να «κατευθύνει» την κουβέντα στην ατζέντα που επιδιώκει και να αξιοποιεί για τον ίδιο στόχο το … εξώφυλλο με το γαλάζιο φόντο. Ο στόχος του δεν είναι απαραίτητα να διαβάσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι λέξη-λέξη όλο το βιβλίο, αλλά να εστιάσουν στο τελευταίο κεφάλαιο, στην ταμπακιέρα και στο πλάνο της επόμενης μέρας. Και αυτό το πλάνο είναι που θα κρίνει στην τελική το αποτύπωμά του στο προεκλογικό σκηνικό. Μέχρι τώρα δεν γνωρίζουμε αν το πλάνο είναι σε γαλάζιο φόντο - στα χρώματα της θάλασσας και των συνειρμών, που ο ίδιος προσπαθεί να αναδείξει εμμέσως πλην σαφώς κάθε φορά- ή αν είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της σκληρής πραγματικότητας που δείχνουν τα στοιχεία των γκάλοπ για τη μικρή ή τη μεγαλύτερη απήχηση του εγχειρήματος του «νέου» Τσίπρα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η απόφασή του να διεκδικήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ενεργό πολιτική μετά από τον σύντομο «παραμερισμό» του βρίσκεται στην ίδια αλυσίδα στοχεύσεων και σεναρίων για την «επόμενη μέρα» των εκλογών- ή για την ακρίβεια για την επομένη του πρώτου γύρου. Το ποιος θα έχει, σε αυτό το κομβικό σημείο, αποκτήσει ρυθμιστικό ρόλο δεν μπορεί να το πει κανείς- διότι κανείς δεν μπορεί σε αυτήν την κινούμενη άμμο να προβλέψει τους πολιτικούς συσχετισμούς που θα προκύψουν. Και ο κ. Τσίπρας δεν έχει ακόμη παρουσιάσει το βιβλίο του…. Σενάρια για τη δυναμική ενός κόμματος που δεν έχει ακόμη αποκτήσει «σάρκα και οστά», καθαρό πολιτικοϊδεολογικό αφήγημα και στελέχη που πλαισιώνουν τον αρχηγό, εύκολα αλλάζουν, προς το καλύτερο αλλά και προς το χειρότερο για τους άμεσα ενδιαφερόμενους…