Δημήτρης Χ. Παξινός

Δεν είχαν τα απαραίτητα πιστοποιητικά, που απαιτούνται, για να έχουν δουλειά. Δηλαδή την ένταξη σε κομματικό μηχανισμό. Δεν είχαν την απαραίτητη δοκιμασία του νεόφυτου σ΄ ένα κομματικό χώρο. Δεν είχαν με λίγα λόγια «μπάρμπα στη Κορώνη», που λύνει και δένει. Αφθονούν οι Γκρούεζες  στην ελληνική κοινωνία, για να θυμηθούμε το έργο με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα στο ρόλο του Μαυρογιαλούρου.

Δεν μειώνεται ο αριθμός. Αντίθετα αυξάνονται και πληθύνονται. Απλώς  αλλάζουν αμφίεση. Πάντοτε με περισπούδαστο ύφος και γραβάτα, απαραίτητο συστατικό μιας καριέρας κρατικοδίαιτου κηφήνα. Ο κ. Τσίπρας όμως έκανε την αληθινή επανάσταση και κατάργησε την γραβάτα, ως πρώτη λαϊκίστικη  κίνηση εντυπωσιασμού, σε μια προσπάθεια  ατυχούς αντιγραφείς του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, που καθιέρωσε το ζιβάγκο. 

Δεν έμεινε χώρος για τ΄ άλλα παιδιά που δεν δέχθηκαν, δεν καταδέχθηκαν να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Ήταν ανέστιοι (άστεγοι), θεωρήθηκαν αποσυνάγωγοι και τέθηκαν εκτός. Έπρεπε να βρουν τρόπο και τόπο, γι’ να μετοικήσουν σε άλλες χώρες. Κοντινές κι αλαργινές που τους καλοδέχθηκαν και τους πρόσφεραν κοινωνική θαλπωρή και εργασία. Πράγματα που δεν βρήκαν εντός των τειχών.                    

 Τους θυμούνται βέβαια όταν πλησιάσουν οι εκλογές και αρχίζουν οι συναλλαγές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει, τα δωρεάν αεροπορικά εισιτήρια,  που  τους προμήθευαν για να έλθουν να ψηφίσουν. Πως να μην πέσει έξω, η άλλοτε κραταιά «Ολυμπιακή Αεροπορία» του αείμνηστου Ωνάση (κερδοφόρα τότε αεροπορική εταιρεία),  με τα χρέη που δημιούργησαν για τις ανάγκες του κόμματος. Για τα δικά μας παιδιά. Τα άλλα,  είναι τα αποπαίδια, ενός άλλου θεού, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Και γέμισε η Ελλάδα από χρεοκοπημένες επιχειρήσεις με κρατική προστασία.

Η  χώρα καταχρεώθηκε για να παίζουν τα δικά τους οικονομικοπολιτικά παιγνίδια σε βάρος του λαού, που εύκολα ξεχνά και πάλι απ’ την αρχή. Με τα ίδια παραμύθια. Με τα δάνεια, τα συνεχή απ’ το 1821 που τα εκαρπούντο τα ίδια πρόσωπα και ποτέ δεν τα έβλεπε ο αφελής λαός σε έργα. Πήγαιναν στις τσέπες των μεγαλοεργολάβων.

Κι έτσι κατά δεκάδες χιλιάδες έφυγαν γι’ άλλη μια φορά στα ξένα οι νέοι. Επιστήμονες και μη. Ο ανθός της χώρας. Άδειασε απ’ τα παιδιά που μπορούσαν να προσφέρουν πολλά. Ιδιαίτερα τώρα, στην εποχή του Κορωνοιού  που η χώρα πολλαπλώς χειμάζεται και υποφέρει από εσωτερικούς κι εξωτερικούς εχθρούς.

Τα τείχη βέβαια πέφτουν από μέσα και η χώρα παραπατάει με τα δεκανίκια που η ίδια προμηθεύτηκε. Κι όμως οι Έλληνες του εξωτερικού, δεν λησμονούν τα έθιμα και τις παραδόσεις τους. Κι ας τους έχουν λησμονήσει οι υποτιθέμενοι ταγοί του εσωτερικού, που ζουν για πολλοστή φορά στον δικό τους κόσμο. Εκτός πραγματικότητας. Με ψευδαισθήσεις μεγαλείου. Σχεδιάζουν, οργανώνονται και αγωνιούν για την ανατροφή των παιδιών τους. Να μάθουν Ελληνικά καλά. Το προσπαθούν αλλά εργάζονται. Δεν ξενιτεύτηκαν για ν’ αλλάξουν αέρα. Το κράτος και εδώ για ακόμη μια φορά απουσιάζει και δεν ανησυχεί. Κι αυτό είναι το έγκλημα. Τα παιδιά δεύτερης γενιάς κινδυνεύουν να χάσουν την γλώσσα τους. Και ο  λαός που λησμονεί την γλώσσα του σιγά σιγά σβήνει, χάνεται.

 Οι Εβραίοι, λαός που σκόρπισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, δεν έχασε ποτέ την ταυτότητα του. Κι αυτό γιατί διέσωσε την γλώσσα του και μέσω αυτής την θρησκεία και τις παραδόσεις τους.

Πασχίζουν οι Ελληνίδες μάνες να διασώσουν ότι μπορούν από την Ελλάδα και κυρίως την γλώσσα. Να διατηρήσουν την Ελληνικότητά τους. Χωρίς καμία βοήθεια, ούτε καν απ’ τις πρεσβείες οι οποίες προφανώς ασχολούνται   με σοβαρότερα θέματα. Που ν’ ασχοληθούν με τους Έλληνες, να τους οργανώσουν, να μεριμνήσουν για τα προβλήματα τους, για την εκπαίδευσή τους, λαμβάνοντας όλα τα μέτρα και αγκαλιάζοντάς τους με στοργή.                   

Άλλωστε έγινε και το εξής πρωτάκουστο: Ο Δήμος Μονάχου δώρισε ένα οικόπεδο, με την υποχρέωση να κτιστεί σχολείο Ελληνικό, εντός πολυετούς προθεσμίας. Παρά ταύτα, η προθεσμία παρήλθε άπρακτη και το οικόπεδο επιστράφηκε στον Δήμο. Τέτοια εγκληματική αδιαφορία από τους τραγικά ανεύθυνους υπεύθυνους για το μέλλον αυτών των παιδιών, που μόνοι προσπαθούν να συμβάλλουν στην διατήρηση της Ελληνικότητας τους. Μια άσβεστη αγάπη για την χώρα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Σπαράζουν για την Ελλάδα παρ’ ότι αυτή δεν νοιάζεται για εκείνους. Πονάνε, όταν η μητέρα Ελλάδα, τους απογοητεύει με τα καμώματα των ηγετών τους και τους γυρίζει την πλάτη, κλείνοντας  κατάμουτρα την πόρτα.

Ξέρουν όμως πολύ καλά ότι η χώρα μας, λίκνο πολιτισμού, τεχνών και γραμμάτων είναι η δική τους, ανήκει σ’ όσους την σκέπτονται, την αγαπούν και τη νοιάζονται εντός ή εκτός των τειχών, που βρέθηκαν για λόγους που σχετίζονται με την επιβίωσή τους, την  αξιοπρέπεια τους και την ανάγκη για εργασία. Η νοσταλγία τους θα είναι πάντα παρούσα κι ένα δάκρυ δεν μπορεί να μην στάξει στο μάγουλο όταν σκέφτονται την Ελλάδα, με τις χαρές, τις λύπες κι αναστεναγμούς. Τα παιδάκια όμως δεύτερης γενιάς φοβάμαι μήπως τα χάσουμε. Και μαζί ένα μέρος του Είναι μας. Ένα μέρος από την Ελλάδα μας.  Να μην συμβεί ό,τι στην Αμερική, που τα παιδιά τρίτης ή και δεύτερης γενιάς, δεν μιλάνε τη γλώσσα των γονιών τους.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος τα είχε καταφέρει άριστα με την οργάνωση της Ελληνικής κοινότητας και την εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας και της αντίστοιχης κουλτούρας.

 

*Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού  Συλλόγου Αθηνών